Prille plattelandse!

Gisteravond kwam onze kat Jules door het kattenlijk met een prooi. Vaak zijn dat muizen waar hij vervolgens in de keuken mee gaat spelen en een deel ervan uiteindelijk opeet. In het begin vond ik dat heel erg om te zien. Nu ben ik daar wel aan gewend geraakt. Een vriendin noemde het een bewijs van liefde dat hij ze het huis binnenbrengt. Ik heb liever dat hij ze buiten houdt...
De prooi van gisteravond was echter een lief, zacht haasje! Ik schrok me een ongeluk, en bijna half zo groot als Jules zelf! Het lag er levenloos bij op onze keukenvloer - misschien gestorven door de stress - maar ook hoorde ik dat ze zich soms 'dood houden' om in een onbewaakt ogenblik weg te kunnen schieten en dus hopelijk nog te overleven. Ik zag al voor me dat het tijdens zijn vlucht - hap - in de bek van Foppe zou belanden en durfde het daarom niet aan te raken.
Maar daar lag het, met wijd opengesperde ogen, Jules dominant zijn poot erop en Foppe (hond) er natuurlijk ook als de kippen bij! Hellup, wat moet ik doen nu?
Om een slachtpartij van zo'n lief diertje onder mijn ogen te voorkomen heb ik Jules door het kattenluik naar buiten geduwd en dit vervolgens gesloten (luid mauwend dus not amused). Vervolgens Foppe naar zijn mand gedirigeerd, waar hij gelukkig braaf in bleef. Pfff... alles weer onder controle, haasje van de vloer, op handdoekje gelegd. Het was echt dood, want het nekje hing er slap bij, maar het was nog wel warm. Of Jules het gevangen heeft of dat het was aangereden of verstoten door de moeder, wie zal het weten?
Maar nu? Wat moet ik er mee doen? Als prille plattelandse ging ik het zachtjes aaien en toespreken, werkelijk een héél accurate actie van mij ;-)
De communicatietrainer in mij wil nog volop meedoen in het boerenleven... maar is ook een grote stap!
Afijn...ik heb het in ons atelier een nachtje laten liggen om de keuze uit te stellen hem in de vuilnisbak te doen of te begraven. Vandaag opperde iemand hem in het bos verderop te leggen als voedsel voor andere dieren. Dat voelt oké. Zo gezegd, zo gedaan! Op het platteland wonen is dus niet alleen romantisch, afharden hoort er helaas ook bij!