Bekabeling

In de klusweek dit voorjaar hebben vrienden een geul gegraven van het hoofdhuis naar de gîte, zo'n twintig meter. Dat was voorwaar geen kattepis met al die stenen hier in de grond, ze hebben er vier dagen over gedaan! Daar is toen een buis ingelegd waardoor leidingen getrokken kunnen worden, nu en in de toekomst.
Gisteren hebben Ton en ik deze leidingen getrokken. Een spannende klus, want met de trekdraad (die er al doorheen zat) moesten we een internet en telefoonkabel trekken. Het is natuurlijk zaak die zó goed vast te maken aan elkaar dat hij niet halverwege loslaat... Dus we knoopten en tape-ten dat het een lieve lust was. Daarna Ton in het grote huis (duwend met de kabels) en ik in de gîte (trekkend aan de kabels). We konden de afstand tussen ons - en ook allebei binnen - niet overbruggen dus moesten we af en toe 'buurten' voor werkoverleg. Ik had wel steeds de neiging om - net zoals vroeger toen ik kind was - door de buis iets te gaan roepen. Enfin, ik heb me beheerst en na een  klein halfuurtje kon ik "Schip Ahoy" (toch even ;-) roepen want waren de kabels aan de andere zijde gearriveerd, gelukkig was onderweg niets losgelaten!
Nu nog de kabels in huis verbinden, klus voor Ton, en dan kunnen we internetten en bellen in ons Hans-en-Grietje-huisje aan de overkant! Fijn, dat geeft weer meer vrijheid en comfort. 

Repas de la Gym...

Gisterenavond hadden we een gezamenlijk, zeer gezellig repas (maaltijd) ter afsluiting van ons gym/Taichi-seizoen. Heel Frans, altijd wordt er begonnen of afgesloten met... eten! Elke cursist was uitgenodigd met partner te komen en iedereen nam wat mee. Met elkaar (40 mensen) hadden we een heus diner gecreëerd!
Half zeven zou het beginnen en heel Hollands, wij waren er om die tijd. Alleen de gymjuf was er, Marie-The, de vrouw van de burgemeester. Alle tafels en stoelen in het dorpshuis (salle de fête) moesten nog in elkaar gezet worden, maar dat was met elkaar - van de mensen die binnen kwamen druppelen - ook weer zo gepiept. Daarna een aperitief: witte wijn met bramenlimonade - wat ook als limonade naar binnen gaat -  fnuikend om 19.00 uur met een lege maag! Daarna foto's nemen van de hele groep en à table! We konden kiezen uit een lekker buffet met salades, terrines, brood, quiches. Zalig! Maar, en hierin vergis ik me steeds weer, toen begon het pas: veel groene salades en allerlei kazen, goede flessen wijn. En toen nog eens: een dessertbuffet: 4 taarten met pruimen, vijgen, aardbeien, appels. Flans (custardtaarten) met kokos en flans met caramel, vruchtensalades, rose de sables (chocoladetaartjes), het hield niet op, en nog meer wijn, rosé, bubbels....pffff
Maar gezellig dat het was en gelachen dat we hebben! Eigenlijk de eerste keer dat ik veel grappen begreep (vermoed ik), de discussies volgde en eraan meedeed en me echt 'tous ensemble' voelde. Keer op keer krijgen we van onze franse vrienden volop complimenten over onze deelname en taalprogressie, wat heel aanmoedigend is. Overigens ook weer veel nieuwe woorden en begrippen geleerd deze avond! Stilletjes genoot ik van die zegening en zag in de ogen van Ton dat hij dat zelf ook deed. Het is toch fijn je welkom te voelen en je verbonden te weten - al is het maar je gymclubje. Ja, het deed me écht goed, ik begin hier steeds meer te aarden!

Bijencontrôle!

Het was een sombere zondag hier.Ik heb me vermaakt met een boek op de bank en Ton deed zijn bijencontrôle. Dat was maar goed ook want hij ontdekte dat de was van één honingraat omgekruld was geraakt en daardoor onbruikbaar voor de bijen. Ton heeft deze kunstraten zelf in de ramen vastgezet (ingesmolten) en deze vormen dan een basis waarop de bijen zelf verder bouwen, iedere cel maken zij dieper, dus de hoogte in. Op de foto's kun je zien dat de bijen zelf een nieuwe raat zijn gaan bouwen met van die prachtig perfecte zeshoekjes... Ik vind het een wonder. Het zijn papierdunne cellen en het raatje (7 x 7 cm) woog 7 gram. Zo'n raat vind ik heerlijk ruiken, een lichte geur van was, vermengd met zoet, kruidig en bloemig. Aards. Van de verbogen, onbruikbare kunstraat zou ik een kaars kunnen smelten/maken, dus heb ik hem wel bewaard...

De ronde witte schijf is door de bijen
zelf gefabriceerd

Hier zie je de cellen al half gevuld met honing.
De volle cellen (die wit zijn), hebben een dekseltje
van was erop. Die zijn afgedicht en klaar!
Uit de nog open cellen droop een
drupje honing op de grond waar meteen een vlieg op zat...

Vervolg gîte...

Nu het weer wat minder is zoeken we toch vaker binnenklussen. Eentje daarvan is de nieuwe keuken in de gîte, waar we eind april zijn blijven 'steken'... i.v.m. de komst van de gasten in het voorjaar.
Ton heeft dit - heel voortvarend - weer opgepakt en veel zaken afgemaakt zoals het ophangen van de deurtjes, de leidingen met een koof afgetimmerd, extra stopcontacten gemaakt, plinten aangebracht e.d.

oude situatie

de contouren van de nieuwe situatie...

 
Aan mij gisteren de beurt om te gaan tegelen want dat vind ik een leuk werkje. Ik was gevallen op steenrode tegels om wat kleur te brengen en niet zo'n standaardkeuken te creëren, maar ik vond het toch wel spannend om ze erop te plakken! Had ook erg last van keuzestress, er is op dat gebied zoveel moois te kiezen...  Uiteindelijk ben ik er tevreden over. Met de lichtjes erboven geeft het een warme gloed in de kamer. Nu kan Ton weer verder met de kraan installeren en het gas aan te sluiten. Weer een stapje verder..

La dégustation....

Afgelopen vrijdag togen we dus naar Nogent le Rotrou voor de wijnproeverij!
Le thème was 'Alles over de Pinot Noir'. Ik heb wel eens een cave bezocht en verschillende wijnen geproefd maar een echte proeverij, dat was voor mij de eerste keer. Voor die tijd ben ik wel even gaan googelen hoe je dat doet met het uitspugen, wat hoort en wat hoort niet? Daar voelde ik me tamelijk onzeker over. Maar dat had niet gehoeven want de andere 7 deelnemers, allemaal Fransen, deden het ook niet. De  emmers stonden trouwens wel op tafel. Daar goten we de restjes van onze kostbare wijnen in leeg (hoe zonde!).
Ton en ik neusden eerst nog wat rond in de wijnwinkel (altijd leuk) en een kwartiertje later werden we aan tafel verwacht. Daar stonden 9 flessen wijn met voor iedereen een papier voor de proefnotities (vin, nez, bouche), een bordje voor een klein broodje tussendoor en twee glazen. Wist je dat het juist goed is de wijn steeds in hetzelfde glas te schenken zodat er al een filmlaagje over eventuele resten van vaatwasmiddel zit, ook tijdens een diner? Huh?
Enfin, we startten met een witte Pinot noir (alle wijnen overigens 100% pinot noir, dat is bijzonder), erg smaakvol en geurig. We kregen steeds twee slokjes in een glas, méér dan genoeg!  Daarna volgden nog 8 rode, waarna ik na de derde echt mijn reuk en smaak grotendeels was verloren. Zoiets moet je kennelijk opbouwen... Wat ik leuk vond was dat ik woorden kreeg om smaken te benoemen, bv iets prikkelde in mijn neus maar ik kon de geur niet echt thuisbrengen. Een ander zei: ik ruik koffie... Jaaa, dat is het. Maar ook tonen van chocolade, vanille, boter en rood fruit. Leerzaam. De mooiste wijn, een Vosne Romanée proefden we aan het eind. Jammer, want ik kon hem door het vele proeven niet meer 'waarderen' laat staan van genieten. Van geleerd: de pinot noir wijnen kunnen prachtige wijnen zijn met meervoudige complexe smaaklagen, maar ook supergrillig. Weet nu wel heel goed de streken waar hij verbouwd wordt (tussen Dijon en Lyon, maar ook in de Vendée!) en heb er als witte-wijn-drinker nu voor altijd een favoriet bij: de heerlijk lichtrode Menetou Selon!
Achteraf concludeerden Ton en ik dat de Fransen allemaal zeer aimabel en vriendelijk tegen ons waren, echt een fijn gezelschap. Maar (ja, het is cliché) we mochten wel weer indringend kennismaken met hun chauvinisme... Geen enkele deelnemer had ooit wijnen uit een ander land geproefd, ze konden zich niet voorstellen dat dat smaakvol zou kunnen zijn... En hun opvatting over Nederlands eten ging niet verder dan dat alles daar van melk wordt gemaakt ??? Hoe vreemd is het toch dat wij als Hollanders gemiddeld wel weten wat de Franse keuken inhoudt en dat dat andersom totaal niet het geval is. 

Steve (in het blauwe overhemd), sommelier geweest bij Alain Ducasse
vertelt over de wijnen...

Vervolg Bijenzwerm

Jean, de leer-imker, heeft Ton adviezen gegeven over hoe te handelen met de twee volken die er nu zijn. Het nieuwe volk wat bij ons is gaan zwermen liet het oude volk (wegens zwermdrift) achter met  6 tot 8 koninginnendoppen. Dat zijn cellen die extra groot zijn. Er is uiteindelijk maar één koningin nodig, dus die extra zijn voor de zekerheid. De larven in deze grote cellen krijgen - anders dan de larven in de kleinere cellen die werkbij worden en met honing gevoed worden - alleen maar koninginnegelei. Een volk gaat zwermen als de koninginne-eitjes zo rond zes dagen oud zijn. Op de 16e dag komen zij gewoonlijk uit. Ton moest in de kast bij het oude volk op de 11e dag na het zwermen controleren óf en hoeveel koninginnendoppen er waren. Meestal hangen zij onder - of aan de zijkant van de raten. Hij ontdekte er zes en heeft er drie weggenomen en opengebroken. Een erg mooi gezicht, de larven en het bouwsel van de dop, het lijkt wel een sieraad. Zie hieronder. De eerste koningin die uitkomt heeft meteen als taak de andere koninginnebijen (nog nét in de dop) dood te steken. Als dat er teveel zijn, kan dat misgaan, zodat er een tweede of derde koningin ontstaat en het volk met een van hen weer wegzwermt, vandaar. Het lijkt dat de koningin alleen-heerseres is, mede omdat zij door de andere werkbijen (altijd vrouwen) gevoed wordt, maar in feite is zij een koningin in een 'kooi' omdat het collectief van bijen haar opdraagt alleen maar eieren te leggen, jaar in jaar uit. Een volwassen koningin legt er in de zomer wel 1500 per dag! Dat kan zij vijf jaar lang doen. Dus hoezo koningin... eigenlijk meer slaaf.
Een paar dagen nadat de koningin is uitgekomen gaat zij op bruidsvlucht, wat ook gelijk de enige vlucht in haar leven is! Zij vliegt naar een plek waar darren  (mannenbijen) komen en wordt daar door een aantal darren bevrucht.
Voor de diversiteit van het volk - en daarmee voor de gezondheid van het volk - is dat natuurlijk goed. Dan vliegt zij - volgeladen met sperma voor maximaal vijf jaar - terug naar de kast. Dit is meteen het meest gevaarlijke moment van het hele ritueel want zij kan door allerlei omstandigheden niet terugkeren, bijvoorbeeld door zwaluwen die haar graag eten... Enfin, we gaan er vanuit dat zij terugkeert om dan al haar eitjes te gaan leggen en deze te bevruchten. Aan de grootte van de cel kan zij voelen (via voelsprieten) of zij het eitje wat zij erin legt ook moet bevruchten met wat sperma wat in een apart zakje in haar lijf zit. Bij een vrouwelijk werkbij wel, bij een mannelijke (dar) niet. Pfff, wat een precisie... prachtig!
Dat worden uiteindelijk weer heel veel werkbijen (en maar een paar darren) om honing te halen en haar te voeden. Werkbijtjes worden in de zomer niet ouder dan 6 weken. Het vliegen kost hen veel energie, zij werken vrijwel onafgebroken, behalve in de nacht. De laatste lichting bijen die geboren wordt en geen honing meer haalt (want geen bloemen meer) zijn degenen die zorgen voor overleving tijdens de winter.
Door het zo helemaal op te schrijven begrijp ik het eindelijk ook zelf!
Voorlopig hoeft Ton niets te doen, totdat zij terug is van haar bruidsvlucht. Daarom wel dagen tellen dus! Dan gaat hij controleren of zij eitjes heeft gelegd, te zien aan broed in de raten. Zo niet, dan plaatst hij broed van volk 2 terug bij volk 1. Handig dus om twee volken te hebben anders ben je weer afhankelijk van andere imkers hiervoor. Tot zover het bijengebeuren hier op La Sauvagère. Erg interessant om mee te maken!
Wat Ton met het nieuwe volk moet doen volgt in een volgende blog...

Zie je, op de bovenste koninginnendop op de foto
 dat er bovenop een klein rond dekseltje zit?
Grappig, dat konden wij nog steeds
open en dicht doen!
Met een onzichtbaar scharniertje, rara...
Dat wordt vlak voor zij gaan zwermen
door de bijen dichtgedaan
waardoor de larf kan gaan verpoppen en tot koninginnebij kan worden.
(Die larven waren gewoon gigamaden, bweh...)

Le Cave du Perche

Voor de kookweken - die ik twee keer per jaar geef - betrekken we onze wijnen al jaren van de Cave du Perche. Het is een regionale wijnwinkel met twee vestigingen, eentje vlakbij in Bellême en de andere in Nogent le Rotrou. We werden hierop door onze franse lerares Daniëlle attent gemaakt. Deze winkels verkopen wijn geleverd door de wat kleinere, maar eveneens uitstekende wijngaarden/boeren die niet het volume kunnen leveren voor de supermarkten.
Goed en betaalbaar, alhoewel je hier natuurlijk ook uit je dak kunt gaan qua prijs. Een week vóór de kookweek lever ik mijn weekmenu in - natuurlijk in het Frans - en zoeken zij daar heerlijke wijnarrangementen bij uit. Altijd verrassend! Ze leveren ons wijn-spijscombinaties op die we zelf niet zouden (durven) kiezen. Meestal erg lekker, soms super, een enkel keertje kunnen we de combinatie niet begrijpen noch waarderen. De eigenaresse Pascale (hieronder met Ton), verzorgt deze arrangementen en levert ze af in Bellême, waar we ze ophalen. Soms spreek ik haar in de winkel via skype voor een advies wat de caviste aldaar (Isabelle) ons niet kan geven. En passant, haar laatste uitstekende advies was een rode Menetou Salon bij zalm en croûte, een heerlijk lichte, doch zeer smaakvolle rode wijn bij vis, parfait!
Nu maakten we voor het eerst 'en directe' kennis. Ze vertelden ons over een proeverij in haar winkel op 14 juni, met als thema: alles over de Pinot noir. Dat hebben we geboekt, lijkt me enorm leuk en ik hou ook nog eens ontzettend van deze soort wijn! Vast en zeker goed voor een blog volgende week...
Ook hebben we besproken of we met een kookgroep tijdens zo'n lekkerbekken-week ook een privé-proeverij bij haar kunnen komen volgen, waar zij voluit 'possible' op antwoordde. Inspirerend én verdiepend dit bezoek, want in de rit terug naar huis bedacht ik dat ik rondom zo'n thema als voor- en najaar ook samen met haar nog beter kan zoeken naar recepten die de wijnen ondersteunen en andersom. Ton opperde dat het ook voor andere groepen wellicht een leuk uitje zou zijn om dit aan te kunnen bieden tijdens een week; verschillende wijnen proeven, uitleg over herkomst, het maken ervan, de kenmerken etc... met hapjes erbij. Vaak is dat brood met charcuterie (vleeswarenschotels), groentehapjes.
Helemaal gevuld met ideeën keerden we huiswaarts. Wat leuk is het toch 'ons product' zo organisch te voelen groeien... Het is ons werk maar voelt helemaal niet zo.
En óók met een voornemen: minder wijn drinken, maar betere!

Mijn 'huissommelier' en echtgenoot proeft hier een Syrah,
een vaderdag-aanbieding aldaar. Van Pascale moesten we eerst
een rosé proeven om de mond te spoelen, vóór we de Syrah gingen proeven, haha.
Dit excuus had ik nog nooit gehoord... maar lekker waren ze allebei!
Het was rond het middaguur, ze sloegen er flink in, alhoewel het maar 4 kleine slokjes waren.
Wat is er dan zaliger om gewoon even lekker warm te gaan eten, zij het bescheiden...
Ja,... inderdaad, logischer God in Frankrijk!

Antoine et PascalePascale zag op ons visitekaartje Ton staan 
(i.p.v Antoine zoals hij zich hier noemt,
want logischer) en
vertelde ons dat dat een heel goede zet is
want een 'Ton' is hier een naam voor iemand
die bête is, een beetje slecht, breinloos en gemeen.
Tsja... dat is natuurlijk goed om te weten.

Markt in Nogent

Ton en ik houden hier een soort vakantie thuis... dus gunnen we ons volop de tijd om weer uitjes in de omgeving te maken. Zo waren we nog nooit naar de grote zaterdagmarkt in Nogent le Rotrou geweest, daar waar we regelmatig deelnemers ophalen die met de trein komen.Onze franse hulp (aide ménagère) Marie-Pierre had ons dit al meerdere malen aangeraden, dus mandjes gepakt, cabrio open en en route! Vandaag schrijf ik daar mijn 300e blog over...
Wat een belevenis, er was werkelijk van alles te koop, kraampjes door het hele centrum, we vielen van de ene verbazing in de andere. Op de ene hoek verse haai, er tegenover petten & curieuze corsetten, tuinkabouters en bloemen, kazen en fruit, huishoudelijke apparaten (altijd een feest op franse markten, twee mooie olijfhouten slabestekken aangeschafd!), veel eerste communiekleding (want nu het seizoen voor), broden, olijven, kant en klare slakkenbordjes, woeste borduurpakketten, worsten, nog 10 x kazen en sla, pril levend gevogelte voor op de boerderie, schelp - en schaaldieren en ga zo maar door. Ook zag ik een kraam met ochtendjassen, die een beetje in de wind bungelden. Jammer dat ze niet alle vier één kant op woven, ik zag er meteen een schilderij in om te gaan maken!
Wat me opviel is dat er voor de ene kraam een rij (queu) van wel meer dan 15 mensen stond en voor de andere geen. Dat vind ik echt een frans beeld, de trouwheid aan goede producten en producenten, dan maar half uurtje wachten... en in de rij natuurlijk levendig gebabbel over  wat er gegeten gaat worden dit weekend. Très français: zij eten of zij spreken erover! De markt is hier in tegenstelling tot in Nederland een podium voor de betere kwaliteitsproducten. Loop je even mee voor een kijkje?

Bakken vol bigorneaux:alikruikjes

Spreekt voor zich, maar...
wie doet dit nog?

Steeds meer Fransen kopen gezond
biologisch brood, wat ziet dat er altijd heerlijk uit!

Communiekleding voor de kleintjes,
een groot feest hier.

Hoe sneu kan iets zijn?

Misschien toch proberen een leuk
frans schilderijtje van te maken?

Hebberig wordt ik hier van,
al die heerlijke kazen... koop altijd teveel!

Schilderachtig en de lekkerste!

Ton koopt sole (tong),
die ik vanavond voor ons klaarmaak.

Heeft ook opeens mijn belangstelling ;-)

Haai. Geprobeerd, niet te eten, vind ik...
rare waterige en heftige smaak.
Hoe maken de Fransen ze toch lekker klaar?

Rijkdom.

Schattige kleine o.a. (parel)hoendertjes,
zij staat ze te bewonderen,
haar moeder denkt daarbij echter aan eten...
ze gaan in doosjes mee naar huis.

Het zal me een worst zijn?

Het moet er vooral ook mooi uitzien...

We beleefden nog een ander inspirerend avontuur in Nogent, maar daarover morgen meer...

Bijenzwerm!!

We hadden hele andere plannen vandaag (vieren huwelijksdag) maar de bijen hebben ons de hele dag bezig gehouden... en hoe leuk en verrassend was dat! Tijdens de lunch buiten werden we gealarmeerd door heel veel gezoem op de plaats van de bijenkast. We gingen natuurlijk meteen polshoogte nemen. Rondom de kast zag het zwart van de bijen, een hele kluit! Vanochtend had Ton nog contact met zijn leer-imker om morgen met hem te praten over het eventueel noodzakelijk splitsen van het huidige volk. Geen half uur later was het aan de orde, maar nu ongeregisseerd! Wat te doen? Ton belde met Jean, de imker... Na dit gesprek bleek de grote zwerm (ongeveer 10 - 15.000 bijen) weg van de kast gevlogen te zijn en als bol in een nabijgelegen hoge conifeer te hangen. Advies was om de zwerm daar te besproeien (wegens natte vleugels kunnen ze dan niet goed meer vliegen), de bol er vervolgens met een flinke ruk 'af te tikken' en in een korf te laten vallen. Ze hingen zo ongelukkig in die - voor ons - te hoge boom, we zagen dat niet gemaakt... Helemaal beschermd in bijenkleding heb ik als 'hulp' voor het eerst meegewerkt, hmm, minder eng dan ik dacht en erg leuk. Ik heb de dikke tak 'doorgeknipt' en Ton heeft de tak met de zwerm op een laken op de grond 'afgetikt. Nét naast de korf. Het resultaat was nóg een zwerm in de boom, eentje op het gras en heel veel bijen op het laken. Maar - het belangrijkste van al - waar is de koningin? Zoeken, zoeken, met allemaal zoemende bijen om me heen (maar prikken konden ze me lekker niet) en tenslotte zagen we haar met de gele stip op de rug in de korf. Wat een mazzel! Nu maar hopen dat alle bijen dat in de gaten hebben (haar ruiken) en ook allemaal in de korf gaan. We zijn toen thee gaan drinken en hebben dat vanaf een afstandje helemaal zitten bekijken in de tuin. Geweldig! Na een uur waren ze er bijna allemaal in gekropen, ook de zwerm in de boom en verderop in het gras. High five, we did it! Nou ja, zij dan...
Toen was het wachten op de tijd dat het koeler werd (en de bijen rustiger) en in de korf. Na het avondeten en nieuwe adviezen van de leer-imker, heeft Ton een nieuwe kast in gereedheid gebracht (de groene). Enkele honingraten uit de oude kast heeft hij in de nieuwe gehangen en de oude van 3 nieuwe raten voorzien. Waarom? Dan hebben ze alvast een plek waar de koningin kan doorgaan met eitjes leggen en waar broed in zit (nieuwe bijtjes in wording).Mocht de splitsing/verhuizing niet goed gaan, dan kunnen ze snel zelf een nieuwe koningin maken. Hierna heeft hij de korf voorzichtig naar de nieuwe kast (naast de oude) gedragen en er bovenop gezet (deksel was eraf). Toen het laken erover en nu maar hopen dat in ieder geval de koningin erin loopt en zij haar allemaal volgen. Een half uur later heeft hij er een klap op gegeven, waardoor de hele kluit in één enkele seconde loskomt. Dat vond ik best eng, maar ook dit lukte prima. Tot nog toe lopen ze allemaal door het gewone invlieggat de kast in, in een fors tempo. Het lijkt de vierdaagse wel, zo mooi! 
Wat een avontuur en wat een leerzame dag vandaag...
Nu (weer een uur verder) zien we dat de korf leeg is en zij allemaal de nieuwe kast ingekropen zijn, helemaal vanzelf! Daar sta ik dus versteld van, dat regelt zichzelf.
Morgen gaat Ton met de imker deze belevenissen bespreken. erg benieuwd of we het goed gedaan hebben. Zo ja, dan hebben we vanaf nu twee volken.
Hieronder een impressie van ons bijenavontuur

Eerste schrik...

Zwerm in de conifeer

Leegtikken

Deel van zwerm op het gras

Oude honingraat uit bestaande kast
halen en in nieuwe hangen...

Deze korf zit voor driekwart vol met bijen!

Avondvierdaagse!

Beetje bij-roken om de bijen rustig te maken

Tot de laatste bij toe in de kast, ongelofelijk!

Als fotograaf en hulpje natuurlijk een beetje
 in de schaduw van dit verhaal

Hé, hij mag zich nu echt
imker noemen, vind je niet?

Les Sauvagistes!

Alweer een week geleden sloten we hier de schilderweek van Bart van der Bom af met zijn deelnemers... Regelmatig komen er nog mailtjes bij me binnen van mensen die thuis aan het 'afkicken' zijn, zo gezellig en fijn als zij deze week samen gevonden hebben. Een reünie staat alweer gepland...
Ze schreven me dat zij een nieuw soort stroming binnen het schilderen belichamen; Les Sauvagistes... (denk o.a. aan Fauvistes etc)
Les Sauvagistes onderscheiden zich als meest luidruchtige groep schilders, ha ha...
Wat is er... en wat hebben we gelachen deze week! Ook werden er weer prachtige schilderijen gemaakt. Wat een fantastisch leven heb ik toch om hier keer op keer zoveel leuke mensen te kunnen ontvangen en ontmoeten!

'Onze' vijf eiken, de eerste dag meteen
prachtig & impressonistisch vastgelegd...

Tijdens de zon in de tuin schilderen...

Even bij elkaar kijken...

Les Sauvagistes, dus...

Zowel onder als boven, mooie paarsen & groenen,
in zo'n verschillende stijl...

Een van mijn lunchcreaties, tabouleh
met wilde tomaten, muhammara en komkommer