Warme herfstdag

Wat een heerlijke warme dag nog eind september! Dat is genieten, vonden Foppe en Jules ook tijdens onze middagwandeling in de buurt. Jules loopt altijd mee met het uitlaten van Foppe en tot op zekere hoogte met wandelingen, maar dit keert zelfs de volle 4 km rondom ons huis! Gezellig. Hij loopt achter ons aan, af en toe luid miauwend ("kan jullie niet bijhouden, ik ruik van alles hier..."), dat dan weer wel.
Foppe loopt kwartier te maken ruim vóór ons en joeg de vier prachtige paarden in de wei enigszins de stuipen op het lijf, dacht ik. Later bleek het een soort spel, hij nam een aanloop en stoof op hun af tot nét voor het hek. De paarden op hun beurt stoven weg, kwamen weer terug en briesden nét aan de andere kant van het hek heel hard naar hem. Dan begon het spel opnieuw, grappig. Na een warme week en een natte zaterdag was de kans groot paddestoelen te vinden dus trokken we erop uit met mand en mes om cèpes te zoeken (eekhoorntjesbrood), maar zagen er helaas geen eentje. Wel andere mooie herfstzaken... eikels in alle kleuren, veel zwammen, bessen, najaarsbloemen. 
Ook nog een volle bramenstruik, die Ton later is gaan leegplukken en waarvan ik bramensap heb gemaakt. 
Na de voorbereiding van én het uitgebreide hier thuis gisteravond met burgemeester en loco - en partners, met een keur van wijnen,  zaten we er vandaag een beetje brak bij... De hele avond Frans verstaan en spreken gaat me nog steeds niet in de koude kleren zitten! Misschien een beetje teveel gevraagd van mezelf, zo'n diner en dan alles ook nog willen volgen en kunnen meedoen... Enfin, het was erg sympa et chaleureux en ik heb weer een stevig inburgermomentje achter de rug. En... meteen afgesproken dat ik volgend jaar zomer ga exposeren in de galerie van ons dorp. Dat moet er toch eens van komen.

Dit is een prachtige input voor een abstract
schilderij (boomschors)

Kaardebollen, waar vroeger de geschoren wol mee
 'gekamd' werd (kaarden) om de wol te kunnen spinnen

  

Nazomer-pruttel...

Vandaag was een echte zondag, prachtig weer. We besloten om naar een beurs te gaan in Le Mans waar de sauna tentoongesteld staat die we op het oog hebben voor La Sauvagère, een barrelsauna. Een heel groot liggend wijnvat van 4 meter lang en ruim twee meter doorsnee. Met een houtgestookte kachel erin, erg leuk! Deze beurs werd gehouden bij het circuit in Le Mans, waar we ook nog nooit waren geweest. Enfin, drukte, pendelbussen in  - en uit, sauna bekijken en zelf even 'voelen' hoe groot dat nu is vanbinnen en snel weer terug om thuis in de tuin te genieten van het mooie nazomerweer. Als vanzelfsprekend pakte ik de snoeischaar op om de rozen hopelijk tot november te laten bloeien, dus uitgebloeide bloemen er allemaal uit... In mijn groentetuin deed ik ook nog een van de laatste 'plukken', een courgette, 4 aubergines, franse ananas - en zwarte tomaten. Ton ging zijn bijen checken, daar gaat het heel goed mee! Een beetje uitgeput - want dan wil ik wel alles tegelijk aanpakken, al die planten roepen me - zat ik aan een wijntje op het terras. Nu nog die groenten verwerken in de keuken, of toch maar een boterham nemen vandaag? Het is immers zondag... Nee, even moed maken. Ik heb zoveel aandacht en zorg gegeven aan deze groenten en de aubergines groot zitten kijken in de tuin, dat ik ze nu niet in de groentebak kan leggen... die moeten nu vers verwerkt worden. (Dat is wellicht de drive van al die boerinnen die onophoudelijk alles staan in te maken). Dus samen met Ton aan het snijen (mee-eten, dus meedoen;-), bakken en saus maken en nu staan er twee hele grote schalen groentemoussaka in de oven te pruttelen. Voel me zo voldaan, we hebben zeker voor zes maal vers eten gemaakt uit eigen tuin (voor 5 x in de diepvries), afgezien van de bechamelsaus met kaas dan... Jammie!

La Bourdonnière

Deze week was er tijd om naar een van de mooie tuinen in de omgeving te gaan. Jaaaa, veel te laat natuurlijk, veel is al uitgebloeid, maar toch. We kozen voor La Boudonnière, zo'n 15 km bij ons vandaan. Dat is dichtbij voor onze begrippen! Verrassend genoeg kwamen we in een veel meer heuvelachtig gebied en de laatste 500 meter was het kruip-door-sluip-door op het weggetje...
Toen een prachtig hek en daarachter een evenzo mooie tuin met een hele gastvrije Francaise. Rood aangelopen van het harde werken in de potager, stond ze toch te popelen om ons te gaan rondleiden. Een waterval Frans daalde over ons neer, terwijl ik juist lekker in alle rust wilde kijken. Enfin, haar verhalen over de planten en toelichtingen bij de kruiden waren superinteressant. Ze liet ons ook allerlei blaadjes proeven; kaneelbasilicum, iets tussen verveine en citroen in, amarantkorrels (soort graan), een blaadje wat naar sinasappel smaakte, veel blaadjes met een anijssmaak. Van de uitgebloeide bloempjes pakte ze de zaadjes, vouwde ze voorzichtig in een tissue en gaf ze me mee. Très gentile! Aan het eind van de bezichtiging (klein uurtje later) waren er stoeltjes in de schaduw en net geplukte pruimen op tafel. Neem ze, proef, pak lekker!! Bij het weggaan kwam ze nog met een stekje van een vetplantje aan, waarvan ik gezegd had dat ik die zo mooi vond...
En in octobre moest ik écht nog even terugkomen voor stekken van de oseilles, die ze dan ging steken. Dat is een zurig blad waar je heerlijk (vis) soep van kunt maken, want natuurlijk werden de recepten meteen tijdens haar verhaal meeverteld... Zo aardig, zo aimabel. 
Altijd als ik een tuin bezoek word ik getroffen door de levenswerken die het zijn van die mensen. Terwijl ik tussen de planten loop, voel ik de constante zorg die er gegeven is. Zelf weet ik inmiddels hoe snoeihard je moet werken om zo'n tuin alleen maar netjes te houden, laat staan hem er mooi uit te laten zien en hem ook steeds te verjongen... Fantastisch! 

Mijn leven is in die zin te vluchtig geweest om zo'n tuin na te laten, alhoewel ik van plan ben heel oud te worden op La Sauvagère, dus wie weet. Maar voor nu heerlijk om hier geweest te zijn en in ondergedompeld te worden. Volgend jaar kan ik hier met tuinvrienden heen en misschien zelfs liefhebbers in schildergroepen die ons bezoeken. Mooie plekjes te over om vast te leggen!

De rode bloemen zijn amarant, een soort graan

Herfstsnoei

Gisteren en vandaag zijn we serieus aan het snoeien gegaan. De temperatuur is ook hier flink gedaald, graad of 16 en echt weer lekker om flink bezig te zijn. Met zo nu en dan een zacht motregentje, wat ons naar binnen stuurt voor een kopje koffie of thee.
Tot op heden hebben we weinig aan de bomen gedaan, afgezien dan van de fruitbomen en de knotwilg die hun jaarlijkse snoei nodig hebben. Soms rukt de storm wat takken af, bijvoorbeeld deze zomer met de abeel, wat we dan behandelen maar verder grijpen we niet in. We hebben krulwilgen, berken en beuken, abeel en acacia, populieren, esdoorns, dennebomen en hazelaars. Toch merken we dat de bomen zo goed groeien dat ze elkaar gaan verdringen. Zo ontstond in het midden van onze tuin een heel donkere plek, waaronder natuurlijk niets meer groeit, alles bemost raakt etc. Dus tijd voor een rigoureuze snoei. Altijd een dilemma te gaan snijden en zagen in een levende boom, maar alla... ik denk dan maar, ik ga ook naar de kapper.
Gisteren hebben we de beide pruimenbomen heel erg uitgedund. Leidraad daarbij is dat er een vogel door moet kunnen vliegen of zoals mijn vader zegt:"Je moet je pet er doorheen kunnen gooien". De laatste pruimen heb ik geplukt en saus van gemaakt, de aangedane - en beschimmelde zijn op een takkenvuur gegooid. We waren niet zo handig bezig want stonden bij tijd en wijle in de rook van het vuur te snoeien, dom! Halverwege de middag werden we verrast door een bezoek uit Nederland van een nicht en haar man die ik lange tijd niet gezien en gesproken had. Erg leuk!
Vandaag weer verder met het totaal omzagen van de hazelaar. Hij neemt teveel licht weg en... we willen langzamerhand plaats gaan maken voor een zwembad in onze tuin. We zijn planten aan het verzetten voor de grondwerkzaamheden die hier voor nodig zijn. Weer een heel project dus, afgezien van de herfstsnoei...

Kijk, hoe rijk de appelbomen vrucht dragen...
daar doen we nog even niets aan!

De donkere border, waarin grote bomen
elkaar verdringen

Herfstvuur...

De hazelaar wordt omgezaagd

En toen was er licht! Opeens kijk je vanuit dit plekje
op de grote eiken aan de weg.
Ik vind het wel moeilijk om een gezonde boom weg te halen,
maar ben dankbaar voor het hout wat hij opbrengt en vooral vooral het licht!

Eigen schilderweek!

Afgelopen week heb ik in de Lot doorgebracht en zelf kunnen schilderen o.l.v. Karin Touw (die ook bij ons schilderweken verzorgt). Het vond plaats op een prachtige locatie, we hadden schitterend weer, leuke deelnemers, dus alles was aanwezig om er een geweldige week van te maken. Ik had al een voorgevoel dat we een paysage (landschap) gingen maken dus had me voorbereid op hoe ik dat anders dan traditioneel kon doen. Toch werd het nog een hele worsteling, de eerste dag, om het 'anders' te doen. Wilde alles door elkaar, geheel niet gefocust en kwam er niet goed uit. Wilde het landschap wat ik zag abstraheren maar niet helemaal etc. Gelukkig werd ik geïnspireerd (via het blad Palet) door een schilder die fragmenteert, dat wat je ziet in fragmenten schilderen. Dat gaf me weer een richting en met de hulp en blik van Karin hierin ben ik er uiteindelijk uitgekomen en ook tevreden over, in die zin dat ik er vrolijk van word. Dat is fijn!

Dit is het resultaat van de opdracht|: orde en chaos

Na een bezoek aan de grotten bij Pech-Merle,
hebben we onze inspiratie verbeeld in een schilderij
met aardetinten en grotachtige structuren...

Laatste lijntjes bijwerken voor de expo aan het eind
van de week

Na een dag schilderen was een duik
en een wijntje zaaaaalig!

Het was in één woord weer heerlijk om zo ongestoord met mijn hobby bezig te kunnen zijn en bij de maaltijden gewoon aan te kunnen schuiven en onze ervaringen uit te wisselen... écht vakantie!