Leven met de seizoenen...

Terwijl de donkerte eraan begint te komen - om half vijf doe ik al kaarsjes aan - en de bomen nu écht kaler worden is het tijd om afscheid te nemen van alle blaadjes van de haag, abeel, beuk, berk, hazelaars, fruitbomen en allerlei struiken. Ik hark ze op het grasveld eromheen bij elkaar tot een hele hoge, superluchtige berg (krijg zin om er gelaarsd en al in te springen!) en doe ze daarna - bedekt met een laag tuinaarde - in de compostbakken, waar ze zullen transformeren tot nieuwe tuingrond.

Alleen de peterselie blijft nog even staan, tot de eerste vorst zich aanmeldt...straks nog wat paardemest erop en de 'bedjes' mogen rusten en zich deze winter gaan opmaken voor een volgend seizoen!

Wél staan er nog trots wat rozen te bloeien in de border, samen met de laatste roze geraniumpjes! Die gaan wel door tot de ijzel komt en hen doet bevriezen.

Hans Voigt zegt in zijn boek 'Leven en werken in het ritme van de seizoenen':  "Het is met ons mensen nét zo gesteld als in de natuur: tijd om afscheid te nemen van wat het leven niet meer doorlaat".  Hij doelt daarmee op onze illusies, maar het kan ook gaan over vriendschappen, over bepaalde situaties of waarden. De grote uitdaging is eerlijk te zijn naar jezelf over wat daarbinnen nog levensvatbaar is en wat niet meer... en of je dat dan los durft te laten, zoals het gebladerte om me heen hier. Ongemakkelijk voor me om daar zo bewust over na te denken, zeker als het over relaties gaat...maar in zekere zin ook wel heilzaam. Waarom alles blijven 'onderhouden' (vasthouden?) als vriendschappen niet meer vanzelf gaan en ze me niet meer raken of aanspreken als voorheen...?

 

Mist(iek) en verbale emissie!

Gisteren ben ik van Groningen naar Bellavilliers gereden (800 km) en dat was een pittige reis met heel veel mist. Gek is dat ik steeds dacht dat ik er op een gegeven moment toch uit zou rijden maar dat bleek een illusie. Kleine wereld met totaal geen externe afleiding en die me steeds verder naar binnen deed blikken achter het stuur. In het midden van het land, bij Utrecht was ik zo'n beetje gewend eraan. Gelukkig brak bij de grens Nederland-België de zon toch echt door en werd mijn wereld weer groot en helder...fijn!!
Maar opnieuw vertoonde mijn auto weer veel kuren...wat een enorme aandachttrekkerij (het laatste halfjaar) van hem! Afijn, na de domper van een schade opgemerkt te hebben die vannacht heeft plaatsgevonden (??) ging er plots een lampje branden op mijn dashboard...Ik keek goed naar de vorm van dat controlelampje en kon er geen wijs uit worden....Wat stelt dit teken voor?
Eerste gedachte: een Lego-duplo-helicopter (Sinterklaastijd, deze oma wéét dat) ...
Tweede gedachte: een plattegrond van een woonkamer uit het programma : Help, mijn man is klusser?????
Vorm zelf je oordeel, denk je hierbij aan een emissiestoring??



Ik kan ronduit boos worden over zo'n afbeelding/icoon, wie kan daar nu uit wijs worden? Afijn, na een blik in het eindelijk gevonden boekje bleek het te gaan om een storing in het emissiesysteem, waarbij direct contact opgenomen dient te worden met Citroengarage. Wat is emissie? Zondagochtend 12 uur, plek: grens Nederland-België.
Hmmm, welke garage zal hier open zijn?
Gelukkig kon ik mijn netwerk(mannen) aanboren en vertelde Johan mij (dank-dank) dat het waarschijnlijk de roetfilters zijn die vervangen moeten worden, maar nog 600 km ermee rijden kan heel goed....dat bespaarde me een hoop ellende, van wéér overnachtingen en garageafspraken, terwijl de auto nét een week gemaakt is.
Dus doorgereden...nog een ander lampje probeerde me gek te maken, nl. het ABSlampje (gelukkig wist ik dat wel) maar dat heb ik genegeerd...mooi hoor die electronische systemen maar ze kunnen je ook goed op het verkeerde spoor zetten!
Thuisgekomen moet ik deze 'verbale emissie' dus even kwijt!
PS Mijn man zegt dat dit toch onomstotelijk een afbeelding van een motor is...ha-ha, hoe verschillend kun je zijn?

Geen nestje meer...

We hebben onze jongste poes Jut vorige week laten steriliseren omdat we niet verlegen zitten om nog meer katjes... Ik mag wel zeggen dat we een lastige 'patient' aan haar gehad hebben. Het begon 's morgens al bij de dierenarts waar ze zich onder geen beding wilde laten temperaturen...aan mijn lijf geen polonaise! Tegen 13 u - nog maar net uit de narcose - was ze een goede poging aan het ondernemen om uit te breken en schreeuwde de boel behoorlijk bij elkaar. De assistente was blij dat ik haar - eindelijk- om 17 u kwam ophalen, me (nog) van geen kwaad bewust!
Thuis reageerde ze de dagen erna echt pissig en kwaad en wilde meteen de hechtingen in haar buikje te lijf gaan. Dat betekende dat ze een kap om moest om dit te verhinderen en dat was het volgende ding waar ze weer heel kwaad om werd (en geef haar eens ongelijk). Je kunt je niet meer wassen, als je jeuk aan je oortje heb kun je er niet bij, waardeloos zo'n ding om. Regelmatig haalden we de kap eraf om haar die dingen dan toch even te laten doen. Verder hebben we haar wat afgezonderd en op een aparte kamer vooral veel laten slapen (verwarming lekker hoog waardoor dat goed lukte!). Af en toe lieten we haar met het mooie weer buiten en zag ze kans om binnen een minuut mét kap 4 meter hoog in de boom te klimmen...ach, je bent jong en je wilt wat ;-)
Nu is het leed geleden, de paar hechtingen die ze nog niet gesloopt had laten los en verdwijnen vanzelf en ze kan weer lekker ravotten, letterlijk en figuurlijk!

Keukenkopjesgordijn

Om de tocht uit de bijkeuken te weren heb ik een zwaar gobelinachtig gordijn gemaakt met allemaal vrolijke ouderwetse kopjes in het dessin. Deze stof heb ik samen met mijn dochter in het voorjaar op de lapjesmarkt in Utrecht gekocht. Nu vond ik de tijd om het werkelijk eens te gaan maken...het staat leuk bij de kleuren van de keuken en bij de kopjes boven de gootsteen...

November...

Vandaag nog buiten gelunched, waar het in de luwte en de zonneschijn nog behoorlijk warm was. Zo zacht heb ik het hier nog niet meegemaakt in deze tijd van het jaar. Toch is het raar, zo buiten etend tegen een aantal kale bomen aan te kijken! Alsof dat beeld niet klopt.
Ik heb afgelopen week nog fruitstruikjes gekocht (kruisbessen) omdat die in de nog warme grond goed kunnen aanslaan. Ze staan er inmiddels in met een flinke schop compost onder de billen (zoals Alma Huisken dat noemt!)

Foppe heeft hoopvol zijn tennisbal bij mijn spitwerkje neergelegd...eens zal
ze hem weer lekker voor me weggooien, denkt hij...

Omdat we een grote berberis hebben weggehaald en er een groot gat in de(soort van) buxushaag zit heb ik ook daarvoor 7 nieuwe struikjes aangeschaft. Maar die staan nog stil in hun potjes op de plaats waar ze de grond in moeten. Ik denk steeds: Morgen zal het ook nog wel mooi zijn...Ik word er gewoon gemakzuchtig van!
Want het KAN toch plots gebeuren, novemberstormen en vorst enzo...

Vervolg trap

De trap is klaar, dat wil zeggen : gemaakt. Nu moet de muur nog hersteld worden en de trap geschilderd...maar dat is een mooie klus voor december met de open haard aan in het huisje.


Er is als onderste trede een bordes gemaakt om de gaten van de vorige trap in de tegelvloer te maskeren... straks geschilderd zie je daar niets meer van!
In ieder geval ben ik heel erg blij met het resultaat!!



Hier nog zonder trapleuning




Armistice en St Maarten op 11 november

Vandaag wordt hier de wapenstilstand na de Eerste Wereldoorlog herdacht.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog hebben vele Franse mannen gevochten in de loopgraven in het noorden en oosten van het land, waarbij miljoenen van hen om het leven kwamen. In Nederland is geen strijd geleverd, omdat Nederland zich neutraal had verklaard. Voor de Franse samenleving had deze oorlog veel consequenties, vandaar dat de 'Grande Guerre' tot op de dag van vandaag met een nationale vrije dag herdacht wordt.

Herdenken, zowel met Allerzielen als nu op Armistice kan niet zonder Crysanthèmes...

        

L'Armistice is echt een 'plechtige' dag waarop alle doden worden herdacht die zijn gevallen in de oorlogen waaraan Frankrijk in de twintigste eeuw heeft deelgenomen. In Parijs leggen de president en hoge ambtenaren bloemenkransen bij het graf van de onbekende soldaat aan de voet van de Arc de Triomphe.

Overal elders in Frankrijk vinden er herdenkingsbijeenkomsten plaats waarbij men kransen legt bij de plaatselijke oorlogsmonumenten en waar men één voor één alle namen opnoemt van de gevallenen uit dat dorp. Zo ook bij ons in Bellavilliers, waar eerst door een groot aantal inwoners het perk rondom het herdenkingsbeeld en de trappen van de kerk geveegd zijn, wat een gemeenschapszin! Daarna samen in volledige stilte (lang!) herdenken (met zoveel mogelijk uniformen aan), dan even naar de bakker ( voor het middageten) en daarvóór nog naar de kroeg!

Voor mij is het ook St. Maarten vandaag, nostalgie! Omdat mijn dochter dit weekend komt heb ik het huis - als vrolijke grap - voor haar aankomst vanavond versierd met lampionnen.  Zelf zit ik daar nu al volop van te genieten!

 

  

 

De trap!

Gisteren is gestart met het vervangen van de toch wel 'wiebelige' trap in het gastenhuis. Vriend Hans gaat ons daarbij helpen! Eerste klus was samen te beslissen hoe we een reeds gefabriekte trap (bouwmarkt) pas konden maken in het trapgat aldaar. Dan heb je te maken met 1/2 en 1/4 draaien, dat valt niet mee... Maar dezelfde ochtend nog was het bouwpakket gekocht en met een Brico-camionnetje zelf naar huis vervoerd...


Met open haard aan lekker bricoleren...



Hier is reeds het draaiende deel in elkaar gezet

Een hele klus toch omdat het draaiende gedeelte - wat fabrieksmatig onder in de trap verwerkt was - bij ons bovenin moet komen....dus waaaaar zaag je hem door?
Maar hieronder zie je dat alles goed gekomen is en het bovenste gedeelte al tijdelijk in het trapgat 'hangt'. Knap, niet?

Ik ben heel optimistisch, ik denk dat het mooi en goed gaat worden. Aan mij straks de taak hem te gaan schilderen...maar we zijn er nog niet.
Ik hou jullie op de hoogte!

Futur simple, futur proche...vooruitkijken!

Mijn franse lessen hier zijn vandaag begonnen...
Het was even zoeken vanmiddag in het dorp verderop waar zij aan huis les geeft in een soortgelijke langgevelboerderij als de onze: mijn lerares Daniëlle, ongeveer even oud als ik. Ik kende haar al een beetje via een andere vriendin hier.
Ze verwelkomde me in de gezellige woonkamer met een lange ruwhouten tafel en dito bank, waar we plaats namen achter een pot thee met een laptop ernaast en een klein whiteboard op tafel. Ik bof maar met zo'n gemoedelijke leeromgeving (gevoelig voor!)
Ze vroeg me wat voor werk ik in NL doe/deed en al pratende leerden we elkaar wat beter kennen (en zij mijn niveau, detail ;-)
Natuurlijk viel haar op dat mijn werkwoordsvervoegingen 'magertjes' zijn...en ik de werkwoordsvormen futur simple en de futur proche nauwelijks gebruik. Die laatsten worden hier veel meer dan in NL gebruikt, dus...werk aan de winkel voor mij!
Het was eerst even spitten voor me hoe de grammatica ook alweer in elkaar zit, d.w.z. hoe alle tijden genoemd en vervoegd worden. Vreemd - maar makkelijk - toch dat je in je eigen taal niet eens meer stil staat bij de juiste tijd of wijs!
Dus daarover te denken moet ik me nu opnieuw eigen maken. Maar evenzo bijzonder was het om te merken dat ik de werkwoordenrijtjes van de middelbare school du moment dat ik ze moet gebruiken zich (bijna) vanzelf weer 'presenteren'!
Nostalgie! Zie me weer achter mijn bureautje zitten zwoegen eind zestiger jaren...
Ik zag behoorlijk op tegen de lessen maar vond het vandaag gewoon leuk!
Voor wie even met mij wil meedoen...

Je vais lire, nous allons partir, elle ... se reposer, nous n'allons pas voyager cet été...etc

of zoals de Fransen zeggen 'Pour Les Nulles'

Lintjeskussen...

Nee, nee, geen Koninginnedag, dit blogje gaat over een ander soort lintjeskussen namelijk een kussen gemaakt van lintjes...oftewel onvervalste huisvlijt op La Sauvagère!

Alhoewel dat rood-wit-blauw wel heel erg Hollands aandoet, maar ja de vlaggekleuren zijn in Frankrijk identiek...
Jaren geleden ben ik begonnen met allerlei soorten lint te verzamelen (wie nog heeft en het niet gebruikt, ze zijn meer dan welkom hier!!) om te verwerken in kussens. Mijn eerste exemplaar is nu AF!

De achtergrond is effen rood.

Nu het klaar is ben er zelf tevreden over terwijl ik het tijdens het maken allemaal over the top vond... teveel kleur, teveel dessins, te popperig...
Overigens héérlijk werk, de lintjes bij elkaar zoeken, dat simpele recht stikken (bijna meditatief) en dan tot dit gezellige resultaat te komen.
Ik weet zeker dat ik er méér ga maken deze winter en misschien zelfs wel tassen ervan...ik heb de smaak duidelijk te pakken!

Oui...wie?

Verwarring alom....Mijn man vertelt me vandaag een verhaal en ik hum regelmatig, om te laten blijken dat ik hem volg. Misschien een opgelopen 'afwijking' als communicatietrainer? Maar dit terzijde. In gesprekken met Fransen beaam ik vaak met oui en 'hum' ik ook op die manier. Vermoedelijk uit een soort opluchting en blijheid als ik in een gesprek een blokje Frans achter de rug heb wat ik godzijdank weer versta! Zie het maar als stempeltje onder je proefwerk.
En wellicht (als dat niet zo is) mezelf in ieder geval het gevoel te geven dat ik het volg, ha-ha.
Omdat ik in het gesprek met mijn man (onbewust) oui zei in plaats van ja, raakten we in een complete spraakverwarring. Man nors: Wie? Wie? Nou, Jean Marc natuurlijk, dat zit ik je nét te vertellen...
Ik mag wel zeggen, het gaat prima met de taal hier!

Herfsttafereeltje...

Bij het snoeien van de hagen rondom kwam er een nestje tevoorschijn uit de takken die we afzaagden. Reeds mooi bemost...Wat stevig en zorgvuldig gemaakt zo'n nestje als je de kans krijgt die eens goed van binnen te zien (en wanneer heb je die kans?)
Haartjes, veertjes, pluisjes, takjes, draadjes, touwtjes, wat een kunstwerk en wat zacht, die bedding van die materialen. Daar kunnen de matrassenmakers een voorbeeld aan nemen!
Wel jammer voor de vogeltjes dat dit nestje niet meer in de boom zit, tenzij ik het terugzet in een andere boom...zou dat kunnen? Keren ze terug naar zo'n nestje of maken ze elk jaar nieuwe?
Ik vond ook nog een sierkomkommertje die er mooi inpaste...Tada...groen herfsttafereel op de tuintafel!

Haricots blancs

Ik ben de laatste restjes in onze groententuin aan het opruimen en de m-m(makkelijke moestuin) bakken winterklaar aan het maken... De paarse spekstokbonen heb ik te ver laten doorgroeien, jammer, slechts één maaltje van gegeten. Nu niet meer te eten zo taai en hard. Dus nu heb ik ze nog groter laten worden en ze vandaag gedopt. Daarmee zijn het haricots blancs geworden en wel demi-sec....Vanavond al een groentesoepje mee gekookt en ze staan klaar voor een cassouletschotel in het weekend. Grappig : de peulen kleuren groen als je ze kookt en de boontjes worden weer lila-paars als je ze kookt!

Leuk werkje dat doppen, lekker de boontjes door mijn vingers laten glijden en zo mooi! Zoals die boontjes in de peul groeien en liggen...als babietjes in een moederschoot, zo perfect passend. Mooi schilderobjectje ook voor een klein schilderijtje, dus meteen foto's genomen. En weer...die overvloed, het blijft me fascineren. Te bedenken dat elk boontje weer een plant kan worden met ook weer 100  boontjes eraan...Een groentenjungle binnen no-time!

Het is met recht genieten met al mijn zintuigen hier! (ons motto)