zondag 30 januari 2011

Eigen hazelnootpasta!

Vandaag kunnen we wéér een product van eigen bodem toevoegen aan onze zelfvoorzienings-collectie, namelijk: hazelnootpasta.


Supertrots ben ik dat er twee kleine potjes staan, die we zo meteen bij onze zondagse lunch gaan proeven! Dit 'projectje' begon in oktober met het rapen van de vele hazelnoten onder onze noyer (hazelnotenboom, wat ik wel even moest opzoeken!), veelal kleintjes, stoffig en sommigen ronduit onooglijk. Op een blad heeft die buit liggen drogen totdat ik zin kreeg om ze allemaal te gaan pellen, dat was drie dagen geleden. Ik had gelukkig helpende handen van een vriendin! Van de 750gr die ik geraapt heb, hielden we 325 gr schoon over. Na het pellen hebben we ze vijf minuten geroosterd, met onze handen ontveld en vervolgens in de Magimix met een scheutje hazelnootolie tot pasta gemalen. Ik hield er twee kleine potjes aan over die slechts twee weken goed blijven, volgens het boek. Hmm, omvangrijk project gezien de opbrengst. Maar van eigen boom, dus dat is wel heel bijzonder! We hebben reeds appelsap en appelmoes van eigen bodem, een aantal jams en nu dit product. Leuk om te doen en ik krijg steeds meer waardering voor mensen die zelfvoorzienend proberen te zijn. Wat een werk om alles van het land eetbaar en bewaarbaar te maken! Petje af...

vrijdag 28 januari 2011

Koud en kaal...

Na een druk weekje vol boekhoudingsactiviteiten van afgelopen jaar ben ik weer terug op mijn blog!
Vandaag is het koud en kaal hier, een ijzige wind, waterkou en de bomen in het landschap tonen bij uitstek hun skelet. Ik probeer tijdens mijn wandeling met Foppe die kaalheid goed in me op te nemen. Zo is het dus in januari!


Dorre bladeren bedekken de bermen, alles grijsbruin en grijsgroen...vlakke kleuren. Ik ben geneigd mijn kraag hoger op te trekken en gauw weer huiswaarts te keren maar vanmiddag prent ik de beelden goed in en kijk met aandacht naar deze 'terugtrekking' in de aarde. Ik ben zo geneigd hier niet de schoonheid van te zien! Is die er wel, waar dan? De acht paarden - in de velden om ons heen - staan in een enorme baal stro (gelukkig!) zodat ze eens even droog en warm staan met hun voeten en zij eten van het verse hooi, wat ik heerlijk vind ruiken, elke dag weer. Ik vraag ze in stilte of ze ook zo verlangen naar de zomer, maar al knisperend kauwend op hun hooi, melden ze dat ze genieten van hun eten en het zo goed is. Mwah, ik had een ander antwoord verwacht.

Denk nu niet meteen dat ik een paardenfluisteraar ben, maar elke dag begroet ik ze wel en soms stel ik ze een vraag. Aan het einde van mijn wandeling werp ik een blik op de groentetuin, die ook geheel in stilte is. De schepjes staan er in de hoek 'verlaten' bij. In al die tuinboeken lees ik dat je in het najaar al je tuingereedschap moet schoonmaken en in de olie moet zetten. Dat is iets wat me echt nog nóóóit gelukt is. Het zij zo. Januari, ik kan niets doen buiten, dus terug naar de haard, nog een extra blok erop en dromen over wat ik straks allemaal wil gaan zaaien in de tuin...

woensdag 19 januari 2011

Een cassouletdag!

Vandaag was het weer guur in Bellavilliers en écht tijd voor een lekkere bonenschotel. Voor de Fransen is dat natúúrlijk hun onvolprezen Cassoulet.  Geen eenpansgerecht is hier zo beroemd als deze...


De bonenschotel heeft zijn naam te danken aan de aardewerken schaal waarin hij wordt bereid: de casolle. Een vuurvaste schaal met een wijde opening voor de zo belangrijke dikke, krokante korst!
Het verhaal gaat dat destijds (1400) in de 100-jarige oorlog (Engeland-Frankrijk) het dorp Castelnaudry belegerd en omsingeld was en binnen de stadsmuren het eten bijna op was. Alle stedelingen brachten hun laatste restjes bij elkaar en maakten er één pot van: cassoulet. Dit gerecht  gaf hen zoveel energie dat zij de Engelsen die dag nog konden verjagen...ah, de Fransen en hun triomphen! Alleen al daarom eten ze het tot op de dag van vandaag!
Ik heb het vandaag gemaakt en we hebben er zeer van genoten! Eigenlijk moet je op zo'n dag wel stallen hebben uitgemest en niet achter de PC hebben gezeten zoals ik, want 'vullen' doet het!
Als je het ook wilt maken, kun je het recept voor cassoulet vinden in mijn receptenboek op onze site http://www.lasauvagere.nl/
Bon appetit!

zondag 16 januari 2011

Een voorproefje?



Vandaag een echte lentedag hier! Dit is een mooie tijd, de planten die met hun kopjes net boven de grond staan. Veel te vroeg want er kunnen nog barre weken komen...maar we doen gewoon alsof! Die knopjes zijn zo vol belofte van alles wat nog komen en bloeien gaat. De korste dag voorbij, op weg naar lente en zomer. Ik heb voor het eerst een paar uur zitten lezen in de zon met blote armen. Die eerste zonnestralen na Kerstmis drink ik gewoon in, zo heerlijk. Tijdens het lezen werd ik opgeschrikt door de knallen van de jagers in de velden om ons heen. Niks leuk wandelen op zondag, er wordt volop geschoten, ik blijf liever thuis. Dit is iets wat me echt zo vreemd was... dicht bij huis mannen aantreffen met geweren in de aanslag. Voelde eerst als oorlog, voor zover ik me daar een voorstelling van kan maken. Maar ik begrijp ook dat ze hun akkers willen beschermen en hun vriezers willen vullen met een everzwijn... C'est la vie ici! Laat mij maar lekker lezen op zondag! Wat ik lees? Het lichaam van Clara van Jan Siebelink. Prachtig, doch zeer beklemmende inkijk in het leven van een mens met dwangmatigheden.


donderdag 13 januari 2011

Ik hou van schilderen.

Vroeger dan in andere voorjaren heeft de huisschilderkoorts mij bevangen! De vele zware donkere balken in onze boerderij ervaar ik in de winter als deprimerend. Gisteren ben ik samen met vriendin Eveline aan deze schilderklus begonnen, zij gaf me het laatste zetje door gewoon maar een kwast op die balken te gaan zetten!


Wat een licht brengt dat in de ruimte! Onze kat Jules lag er lui bij te kijken...hij wel!

Zo'n hele dag schilderen werkt voor mij als een meditatie. Tussen de schilderstreken door zijn er gedachten, gevoelens, overpeinzingen en ik heb alle tijd om daar bij stil te staan...Vandaag was een belangrijk gevoel dat ik zo gelukkig ben met de keuze op het platteland te wonen en dat ik iedere dag kan kiezen wat ik die dag wil doen.Heerlijk om elke dag iets binnen en buiten te doen, iets rustigs en iets actiefs, iets met mijn  handen en met mijn hoofd. Door deze afwisseling voel ik me de hele dag energiek. Lange tijd heb ik mijn droom om hier te wonen en te werken uitgesteld. Nu besef ik mijn geluk en ook: ik had het eerder moeten doen. Ik zou van de daken willen schreeuwen tegen anderen met deze droom of een andere..doe het, LEEF je droom! De prijs betaal je toch! Waarmee ik bedoel dat als je het niet doet je toch ook een prijs betaalt, namelijk niet je hart gevolgd te hebben...en niet te doen wat je het liefste doet! Eigenlijk een hoge prijs.

woensdag 12 januari 2011

Plan de travail

In onze boerderij hebben we een echt Franse keuken, dus met een werkblad van tegeltjes. Helaas brokkelen de voegen - ook na onze laatste reparatie - wat we erg onhygienisch vinden. Dus op zoek naar nieuwe werkbladen bij Ikea France, Bricomarché, keukenzaken, wat een gezoek naar juiste maat, dikte, lengte... De fransen hanteren andere standaardmaten, dus stuiten we na elke keuze opnieuw op onmogelijkheden met maten. Vervolgens lieten we het maar weer even zitten...tot we een nieuwe aanval tot zoeken kregen. Nu zijn we zover dat het moet gebeuren want de eerste groep gaat al in maart komen. In Bellême, een dorp 9 km bij ons vandaan zijn twee houtzagerijen annex timmerwerkplaatsen, die van alles van eikenhout kunnen maken (staat op een groot bord in hun tuin). We zijn er al honderden keren voorbij gereden, soms even dromend over een nieuwe massief eikenhouten vloer in onze boerderij...Eh, wakker worden, Elly!
Vanmiddag  zijn we - inmiddels redelijk wanhopig - naar ze toegereden om te kijken of zij die slogan waar kunnen maken en ons aan goede werkbladen kunnen helpen. Niet gelogen... het was in vijf minuten gepiept, prachtig eikenhout uit eigen streek (dus geen overbodige keukenmiles), goede dikte, helemaal op maat en wordt over twee weken geleverd tegen een heel redelijke prijs! Verbouwereerd, heel blij en opgelucht liepen we het kantoortje uit... het kan dus ook heel gemakkelijk en dichtbij. Maar vaak durven we zo'n bedrijf niet in, te groot, te onbekend. En over een paar weekjes,  timmeren maar ... de timmermansdochter in mij is er klaar voor!


donderdag 6 januari 2011

Boudin blanc maken met Jean-Marc!

Jean Marc brengt altijd ons haardhout en geeft ons vaak advies bij klussen aan en om het huis. Hij bood me in december aan – toen hij zijn kerstvoorraad worstjes ging maken - me te leren hoe men boudin noir (bloedworst) of boudin blanc (melkworst) maakt. Dat liet ik me geen tweede keer zeggen!
Op de bewuste maandag bracht hij melk, groente en kruiden mee en daar heb ik 2 dagen lang een soort kruidenmelk van getrokken, verwarmen, afkoelen, laten staan, weer doorkoken etc. De melk gaat heel gekruid ruiken en dikt wat in…
Twee dagen later kwam Jean-Marc weer langs en hebben we de klus verder geklaard. Ik heb varkensvlees gemalen, deze vermengd met de gezeefde kruidenmelk, zout, peper, zout en port erbij gedaan en dit mengsel licht gebonden met een klein beetje aardappelzetmeel.



Daarna hebben we dit mengsel in schoongespoelde darmen gespoten en er om de 10 cm worstjes van ‘ gedraaid’. Deze worstjes hebben we kort gekookt. De traditie is om zo’n verse boudin blanc aan te snijden en met een glas wijn te proosten op het resultaat. Intens tevreden dat ik nu zelf ook worstjes kan maken en mee leer doen met de Franse gewoonte om - als er toch een dier geslacht  wordt - zoveel mogelijk van het dier te gebruiken. Weer een stap dichter bij zelfvoorziening. Nu nog een leuk varkentje uitzoeken, grapje!

maandag 3 januari 2011

Het nieuwe kattenluik...

Gisteren heeft Ton een kattenluik in de deur gemaakt voor Jules, zodat hij zelf in - en uit het huis kan. De volgende stap was om Jules te leren daar doorheen te gaan...
Je begrijpt dat we dat pedagogisch wilden aanpakken...alleen werkte Foppe niet helemaal mee in dat plaatje. Als Jules buiten stond (lees: buiten gezét door ons) en ik achter het luik met een stukje paté stond om hem aan te moedigen naar binnen te komen kwam Foppe natuurlijk meteen tussenbeide. Vlees! Een nieuw luik! Leuk!
Jules zag door het deurtje slechts de grote neus van Foppe...
Take two: Foppe even buitengesloten. Opnieuw geprobeerd. Zelfde methode: Jules had het binnen 1 minuut door en vele malen per dag horen we hem er nu klepperend doorgaan. Foppe staat er wat beteuterd bij te kijken want hij past er niet door, hoe vaak hij met zijn snuit ook probeert het klepje op te tillen...Sneu. Ik denk ook dat het klepje zo geen lang leven beschoren is. Ik wilde vanmiddag een foto maken van het geheel en op het fotomoment stond Jules buiten met dikke muis in zijn bek voor het klepje. Wat een toeval! Hij probeerde met muis in de bek door het nieuwe luik te komen maar dat lukte hem niet, te veel taken tegelijk! En ik had geen zin in een muis binnen. Foppe bleek onze redding, hapte de dikke verdoofde muis, toen die tòch (als eerste!) door het luik kwam op en slikte hem gelijk door. Toen kwam Jules door het luik en weg was zijn muis. Ai, toen zat hij op zijn beurt weer beteuterd te kijken... ik heb het er maar druk mee, zalig!

zaterdag 1 januari 2011

Het prille begin...

Beste allemaal,
Allereerst wens ik iedereen een heel gezond en gelukkig Nieuwjaar! Zo'n dag van met je ene been nog in 2010 (o.a. de afwas en de laatste oliebollen) en alvast een prille stap in 2011, de start van mijn blog. Maar ook een ontspannen gevoel, zo'n onbeschreven jaar in het vooruitzicht. Nog redelijk vormloos, afgezien van ons programma voor dit seizoen.
Waarom een blog, vraag je je misschien af? De afgelopen tijd vroegen veel mensen aan mij hoe het mij vergaat op la Sauvagère, nu ik er steeds meer tijd doorbreng.  Dat laat ik graag weten! De tweede reden is dat het me leuk lijkt een soort dagboek van ons leven hier bij te houden. Het verschilt zo van ons werkend leven in Nederland! Bijvoorbeeld het meer bewust zijn van de seizoenen.
Een laatste doel met mijn blog is dan ook om al schrijvend het ritme van de seizoenen te volgen. Jaap Voigt heeft hier een mooi boek over geschreven (Leven & werken in het ritme van de seizoenen), waarin hij de ritmes in de natuur  naast onze ritmes als mens zet. Dat spreekt me erg aan. Wat hij in het bijzonder over deze tijd zegt is: tijd van de winterslaap, waarin - diep in de aarde - de energie wordt opgebouwd zodat het leven daar straks als vanzelf in kan terugkeren. Voor ons mensen geldt: ook een periode waarin je kunt zorgen voor voldoende tijd en rust, zodat onze energie kan toenemen voor actie in het voorjaar. Niet teveel doen dus, niet meteen al veel plannetjes maken. 
Na alle heerlijke gezelligheid en samen-zijn met anderen in de Kersttijd betekent dat voor mij : meer tijd met mezelf doorbrengen voor rust en afronding van mijn afgelopen jaar. Lijkt me een prima doel voor de komende dagen! Vandaag doe ik dat nog met een staartje champagne...Gezondheid!