maandag 28 september 2015

Super lune de sang

Ook hier was de bloedmaan goed te zien! Un évènement rémarquable! Men spreekt hier ook wel van la lune cuivrée en koper vond ik een passender woord voor de kleur van deze maan.
We hadden de wekker op 4.45 uur gezet maar om 2 uur was ik wakker en ging toch alvast even kijken. Ik zag daar een maan, zo helder, zo onwerkelijk groot en die bovendien zoveel licht gaf dat ik hem voor de zon aanzag! Ik kroop weer slaperig terug in bed en bedacht me toen dat ik de zon natuurlijk niet gezien kon hebben. Het volgende bewuste moment was toen de wekker ging...
De eerste blik uit het raam vond ik echt spannend! Een soort van kinder-sinterklaasgevoel kwam over me, zullen we ze zien? Die pieten en dat paard op het dak...
Omdat we hier op het platteland geen 'vals' licht hebben, zagen we alle sterren rondom die mooie maan prachtig schijnen. Sprookjesachtig. Natuurlijk wél een foto genomen, gestommel door het donker om het statief goed op te stellen... Daarna nestelden we ons weer onder het dekbed met - door de open ramen - vol zicht op de maan. Een koud vlaagje wind kwam af en toe over onze gezichten gegleden en zo hebben we een tijdlang liggen kijken naar de veranderingen die zich langzaam voltrokken. Een mooie, verstilde nacht. De maan deed me vooral denken aan een groot poffertje!
Enfin, we zijn weer in slaap gevallen en het volgende moment was er al een groot wit licht veroverd op de maan... 
La presse Galactique schreef er over: deze eclips gaat over de as Ram-Weegschaal en is een as die over relaties gaat. Hij laat het licht schijnen op het vraagstuk: hoe verhoud het ik zich tot het ons, het individuele tot het collectieve? 
Uitgewerkt in interessante concrete vragen zoals: 
- Hoe zet je jezelf op de kaart zonder dat het ten koste gaat van anderen? 
Comment parvenir à s'affirmer tout en prenant l'autre en considération?
- Hoe verleid, behaag en doe je anderen plezier zonder je eigen behoeften te vergeten?
Comment réussir à séduire, à plaire, à contenter l'autre sans oublier, sans renier ses besoins?
- Hoe vind je de moed én handigheid om door beproevingen te gaan en dat je toch het goede blijft doen en in rechtvaardigheid blijft handelen?
Comment faire preuve de courage et d'audace tout en se montrant juste, équitable, diplomate?



En nog meer mooie vragen maar die zijn voor een volgende keer!

woensdag 23 september 2015

Padden pesten...

Ik schrok van mijn eigen gil!
Onder de klimrozen was ik bezig de border te fatsoeneren en alvast een beetje winterklaar te maken, in ieder geval klaar genoeg om bollen te gaan planten en lekker compost erbij te doen. Verder ontdoen van het vele kweekgras en ander woest 'mauvaise herbe' in mijn tuin. 
Met een schepje was ik de aarde aan het loswoelen om de wortels van het kweekgras zo diep mogelijk weg te halen. Springt ineens onder mijn handen zo'n kluit aarde 20 cm verder, wah.... een vette pad! Precies dezelfde kleur als de aarde, net zo dof, beetje vettig. Gaat in de herfst ondergronds.
Leerachtig en rode ogen. Niet mijn favoriet. Toch wilde ik dat stukje border afmaken dus heb ik maar vrede met zijn aanwezigheid gesloten. 
(Ik heb er zo ook weleens eentje per ongeluk doormidden gehakt met een spade, bij het delen van een plant, wat een schrik, zo erg!) 
Deze bleef echter rustig opzij zitten, daar waar ik het kweekgras al had opgeruimd, 30 cm van waar ik bezig was. Moedig vond ik zelf wel, van mij en van hem. Na een minuut of vijf werd het eigenlijk wel doenbaar. Hij zat muisstil en met die rode ogen een beetje opzij te kijken of ik al klaar was en er ontstond een gesprekje: Nee, pech, ik ben hier nog even bezig!
Even later hupte hij achter de rozenstronk in een gat de muur in, daar waar ik hem waarschijnlijk had gewekt met het trekken aan een sliert gras. Sorry, hoor!
Hij stak 10 minuten later nog even heel grappig zijn kopje om de hoek van het gat, ter controle wellicht, en verdween toen weer voorgoed, slapen tot ver in het voorjaar!





dinsdag 15 september 2015

Het begin van het einde...


Dit zijn mijn nagels die vorige week donderdag zo perfect gemanicuurd en gelakt waren voor het huwelijk van mijn oudste dochter afgelopen vrijdag. Op een wolk reed deze moeder van de bruid naar huis, zo mooi, ontroerend en leuk is het bruiloftsfeest geweest.
En nu weer met mijn handen in de aarde...
Beetje bij beetje kijk ik al vanaf mijn wolk naar beneden, maar meestal vertoef ik nog in 'vrijdag 11 september'. Anderhalf jaar zijn bruid en bruidegom (en andere naasten) bezig geweest om te zorgen dat dit een mooie happening zou worden. En nu, nu is het feest gewoon helemaal voorbij...
Een paar keer per dag kijk ik naar de foto's, zondag nog met tranen in mijn ogen, maar nu hou ik het wel droog. Weer een wolkje lager...
Hier is weer de was, zijn  er de boodschappen, mijn groentetuin vraagt om van alles, de dieren willen aangehaald en op schoot. Na al dat moois waar we zo lang naar uitkeken, waar we ons vreselijk op verheugden en wat ook werkelijkheid werd, voelt het afscheid hiervan een beetje rauw. Uit voorzorg had ik een prachtig wit boeket meegenomen uit Nederland en bij verrassing stond er hier ook eentje op me te wachten, dus het huis oogt heel feestelijk. Dat verzacht de landing!
De yoga is vanochtend weer begonnen, fijn om alle deelnemers weer te zien!
Weer een wolkje lager...
Vanavond een heel gewoon stampotje, bijna op de grond.
Geef me nog even, nog even mijmeren... 
Ach, nee, al die mooie beelden staan voor eeuwig op mijn netvlies, die zijn bij me als ik ze oproep. Wat ben ik toch een geluksvogel!