Pluie, pluie, pluie...

Net als in Holland niets dan regen hier... Vorige week stond onze boomgaard met de fruitbomen in één grote plas. Gelukkig is dat nu weer weg. Het weer is maar sombertjes en niet erg inspirerend om Foppe uit te laten. Leuk voor hem is dat alles nu erg kaal is en alle weggeraakte ballen in de omgeving weer letterlijk boven water komen! Ik zag hem al een paar dagen erg snuffelen en graven bij het begin van een soort greppel en jawel hoor, vanmiddag was het zover: één van de groene tennisballen is weer gevonden. Pret voor drie!

Alles wordt nu 'gescand' op ballen door Foppe...

De visvijver naast ons is ruimschoots overgelopen,
de hooibalen staan in het water, zonde!

Dan maar dempen met puin, zodat het pad weer
enigszins begaanbaar wordt...

Mais, j'éspère après la pluie, le beau temps! (na regen hopelijk zonneschijn).

Jip en Janneke in Parijs!

Wat lees ik nu in de krant van vandaag...? De Hema opent allerlei filialen in Frankrijk, waaronder de derde grote in Parijs. De françaises zijn laaiend enthousiast behalve dan over de kleding. Maar de functionele spullen en alles op de kinderafdeling, très, très content!! "Alles Ema", zeggen de Franse moeders. Begrijpelijk want kinderkleertjes zijn hier in de babyzaken schreeuwend duur.
Bij de Hemaspulletjes horen ook alle Jip en Janneke-attributen,(spreek uit: Sjiep ee Sjanniekuh) al weet geen Frans kind wie dat zijn! Dit is voer voor mijn Franse conversatieles om dat uit te leggen aan Chantal, die vast al wel in het eerste filiaal in Créteil (voorstand ten oosten van Parijs) is geweest omdat ze daar (ook) woont.
Ik lees dat de Fransen het vergelijken met de Monoprix (soort van Franse Hema), en om onze Hema daar nog wat extra cachet te geven staat onder elk logo 'depuis 1926' om maar even aan te geven hoe lang ze al bestaan!
Kortom onze Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam is op weg Frankrijk te veroveren.
Ik vind het juist zo leuk om in Franse winkels te shoppen, maar nu komt de Hema mij gewoon achterna, boeh!
Grappig is weer wel om te lezen dat de Fransen reageerden met: Knap, goede prijs-kwaliteitverhouding, hoe doen die Belgen dat? 
Ja, al het noordelijke boven Frankrijk is kennelijk België...

Op deze 28e december, waarop mensen uit de Katholieke Kerk misschien nog het feest van de onnozele kinderen vieren, past vandaag (samen met de Hema) een eerbetoon aan Jip en Janneke!

Op de dag van Onnozele of Onschuldige  kinderen worden de jongetjes (!!) - alle jonger dan 2 jaar - herdacht, die Koning Herodes liet vermoorden, uit angst dat een nieuwe Joodse koning zou tornen aan zijn macht. Lange tijd werd dit gevierd door een verkleedfeest waarbij kinderen - net zoals op Sint Maarten - zingend langs de deur gingen voor snoep. Dit is echter verwaterd. Op dit moment mag het jongste kind in katholieke gezinnen vaak nog kiezen wat er op die dag gegeten wordt.
Bij Ton thuis werd deze dag 'gevierd' en in ons eigen gezin deden we dat ook nog lange tijd. Bij ons had het de vorm dat onze dochters voor een dag een ding mochten kiezen wat wij als ouders moesten doen wat zij wilden en dat was steevast: om 19.00 naar bed! Dolle pret natuurlijk! Zij brachten ons dan naar bed (wat we niet erg vonden ha-ha) maar na een half uurtje waren ze alleen beneden toch iets te bang geworden en haalden ze ons er weer snel uit. Leuk genoeg geweest! Ik heb er meer dan leuke herinneringen aan... en ik hoop zij ook!

Noël

In voorbereiding op Kerstmis heb ik de afgelopen dagen het huis versierd. Eindelijk zo'n heel groot huis dus ik zou helemaal los kunnen gaan, maar juist het tegenovergestelde gebeurt. Met maar een paar dingen en een mooi boompje vind ik het wel genoeg. Misschien is het de landelijke omgeving, waarin overdaad en kitsch misstaat? Of het ouder worden, waarin het allemaal niet meer zo enorm versierd hoeft? Ik weet het niet...
Ik heb de kerstdozen van onze zolder gehaald. Die staan het hele jaar schuin open, dus ben ik altijd een beetje bang dat als ik die ballen eruit wil halen er ook een verdwaalde muis meespringt... maar dat gebeurt gelukkig niet. Wanneer houdt dat trouwens op als je buiten woont, bang zijn voor muizen?
In de doos met kerstverlichting zit ook een plastic zak met...ja wat? Beeldjes, ahh, de kerstgroep die ik heb geërfd van mijn ouders! Ik heb hem al die jaren niet neergezet, niet opgemerkt zelfs tussen de andere spullen. Want te tuttig, te burgerlijk, maar laat me er nu eens goed naar kijken. Ik zet ze één voor één neer op het kookeiland en de herinneringen springen me om de oren.
Terug in de tijd ben ik, 6 misschien 7 jaar oud. Ik ga met mamma het kerststalletje neerzetten, nadat we de boom hebben versierd. De beeldjes zitten verpakt en ook nog eens in het stro. Ik mag ze uitpakken en iedere keer is er die verwondering, het lijkt op cadeautjes uitpakken! Ah...dat is Maria met haar blauwe mantel, ah... de engel, die hangt erboven in de nok aan het haakje. Ah...en dit is zo'n lief wit schaapje, waarvan er maar liefst vijf zijn. Samen met mijn moeder zoek ik een plekje voor elk beeldje en elk jaar vertelt ze me wie ze zijn. Zo maken we de stal langzaam en voorzichtig vol, want ik begrijp heel goed dat er niets mag breken!. Als laatste mag ik het kribje met het kindje Jezus in het midden tussen Jozef en Maria zetten. Wat vond ik dat mooi, ieder jaar weer!
Dan nog de kaarsjes ervoor en klaar...

Ik besluit ze dit jaar toch maar weer eens neer te zetten, vanuit deze waardevolle en lieve herinnering aan mijn moeder.
Ik heb hier een mooie nis en daar staan ze nu in, bijna net een echte kleine grot.
Met de lichtjes ervoor geniet ik er dankzij de herinneringen weer erg van, zoveel jaren later! Thanks mam!

L'hiver

Gisteren was dus het begin van de winter en niet het einde van de wereld, blijkt...
Toen ik gisterochtend naar Bellême reed hoorde ik op de radio dat le fin du monde om 10.45 (toen binnen 11 minuten) toch écht werd verwacht. Grinnikend achter het stuur:  "Dat heb ik weer...einde van de wereld en ik...ik ben op weg naar de kapper. Had ik niets serieuzer kunnen bedenken voor deze toch gedenkwaardige dag?"

Afijn, vandaag kunnen we dus stellen dat we het hebben overleefd en de winter zijn ingegleden! De winter betekent voor mij: tijd om weer te schilderen, erg fijn! Hieronder een prachtig winterse afbeelding van de miniatuurschilders, de gebroeders van Limburg. Hij is gemaakt rond 1412 en wordt tentoongesteld in Musée Condé in Chantilly. Wat een prachtig winterblauw in die kalender! Een onderzoekje levert het volgende op:

De naam van het schilderij is: Les très riches heures du duc de Berry. Het wordt gerekend tot de hoogtepunten van de gotische schilderkunst in de 15e eeuw. Deze afbeelding is onderdeel van een getijdenboek (in opdracht van de duc gemaakt!). Dit boek telt in de huidige vorm 206 gebonden vellen van kostbaar kalfsperkament. De getijden in een getijdenboek zijn gebeden die door gelovigen op bepaalde uren van de dag worden uitgesproken. De schilders begonnen met een lichte schets, aangebracht met pen en inkt. De gebruikte kleuren werden aangemaakt in het atelier, gemalen op een marmerplaat, vermengd met water en Arabische gom als bindmiddel. Zo konden vele kleurvariaties worden aangemaakt met behulp van planten, mineralen en chemicaliën. Opvallend zijn de prachtige blauwkleuren, verkregen uit het kostbare lapis lazuli en het uit Saksen afkomstige erts waaruit kobaltblauw werd vervaardigd. De groenkleuren werden vervaardigd met behulp van malachiet en irisbladeren. De kunstenaars maakten gebruik van uiterst fijne penselen en, waarschijnlijk, lenzen.

Blauw, blauw, wat hou ik van jou!

Veggie worden??

Afgelopen week las ik het boek 'Dieren eten' van Jonathan Safran Foer. Een aanrader, wat mij betreft, maar lees eerst wel even verder. Hij houdt zich als filosoof bezig met de vraag waarom we vlees eten. En of we het nog zouden eten als we wisten hoe het op ons bord terecht komt...En alle verhalen die we daar elkaar over vertellen...Interessant!
Of we het nu negeren of wegstoppen, eigenlijk weet iedereen wel dat de bio-industrie in de diepste zin verkeerd is, waar onmenselijk gehandeld wordt. Dat wil zeggen, hoe daarin met dieren omgegaan wordt, eigenlijk als machines om ons vlees te produceren met tevens alle gevolgen daarvan voor ons op de aarde; milieu, voedselproblematiek, wereldgezondheid.
Met groeiende weerzin, ontzetting en uiteindelijk walging heb ik het uitgelezen. Zeer confronterend om te lezen dat het nog erger dan erg is.
Ook als ik maar 10% mag geloven van wat er in het boek staat (en waarom zou hij als filosoof onware feiten hierover opdissen? Verkoopcijfers? Nee daar lijkt hij me te bevlogen voor), dan nog zou ik mijn vleesconsumptie serieus onder ogen willen, maar ook moeten komen.
Een onomkeerbaar gevolg (zo voelt het nu) is dat ik hierover een besluit genomen heb: voor mij geen vlees en vis meer uit de bio-industrie. Op dit moment eigenlijk helemaal geen vlees & vis omdat ik alle beelden die ik vormde van het lezen in het boek nog op mijn netvlies heb, maar dat zal wel weer slijten. Voor mij niet moeilijk om dit voorlopig te schrappen want ik voel me altijd al het meest aangetrokken tot groenten. Op een of andere manier word ik mijn hele leven altijd al 'blijer' van groenten dan van vlees, waarom, kan ik niet verklaren. Maar het boek sluit dus goed aan op weg naar meer plantaardig eten!
Afijn, doemt ook een andere vraag op: wat zou ik bijdragen als ik helemaal stop met het eten van vlees en vis? Een afnemer minder van de bio-industrie zet immers niet veel zoden aan de dijk? Het zou dan alleen voor mij een rustiger idee zijn. Kortom, dat houdt me momenteel allemaal bezig!
Een ander gevolg is ook dat ik met een andere blik naar voedsel kijk. Zie ik deze week bij de slager een groot bord met een blij varken erop, die ons wijst op de aanbieding van de hamburgers... hoe hypocriet is dat eigenlijk! Maar eerlijk gezegd zou mij dat eerder niet opgevallen zijn. Of de commotie afgelopen dagen omtrent Johannes de bultrug, terwijl er bij de visvangst iedere minuut veel meer vis als bijvangst het loodje legt...
Zeker is wel dat ik na het lezen meer verantwoordelijkheid wil nemen voor hoe e.e.a. dagelijks op mijn bord komt? 
In  ieder geval ben ik wel meteen actief op zoek gegaan naar een kleinschalige boerderij in de omgeving, waar de koeien buiten lopen en die respectvol geslacht worden. En van wie ik vlees kan afnemen als het hier - af en toe of bijvoorbeeld in de kookweek - toch op het menu staat. Ik hoop hem snel te vinden.
Die tussenweg voelt heel oké en ik voel me gelukkig (en vooral gerust) met het uitproberen van allerlei nieuwe vegetarische recepten! Wordt vervolgd!

Aanleg CV gîte

Ton en vriend Johan zijn deze dagen druk bezig met de aanleg van de CV in onze gîte!
Ton had al het nodige voorwerk verricht, cv-radiatoren opgehangen e.d. en nu is het pijpen buigen en monteren geblazen om het systeem werkend te krijgen. Natuurlijk is het niet mooi die buizen, maar ik ga ze straks in de kluer van de muur schilderen en velen proberen we te verbergen achter boekenkast of gordijn. Het is immers de keuze tussen schoonheid of warmte, en die is makkelijk: warmte!

Wat een koppelingen etc zijn er voor
nodig voor het helemaal aangelegd is!

De moederkachel die op pallets gaat branden.
Pallets zijn geperste houtkorrels, die via een soort schroef
langzaam de kachel in getransporteerd worden.
De moederkachel die het water verwarmt wat door de radiatoren gaat.

In de meest onmogelijke hoekjes werken...

Morgen wordt er een boor gehuurd met een doorsnede van 10 cm om 3 gaten in het huis te boren waar de in - en uitlaat komen van de kachel. De muur is 50 cm dik, vandaar dat er professioneel gereedschap gehuurd moet worden.
Wordt vervolgd!

Bûche de Noël

Ook hier worden we overladen met Kerstfolders die, ja...bijna allemaal over voedsel gaan. De Bûche de Noël staat op nummer één, hét dessert voor kerstmis hier! Ooit alleen een taart, maar inmiddels natuurlijk ook verkrijgbaar als ijstaart, als hartige taart etc.

Het verhaal achter deze bûche schijnt als volgt te zijn; vroeger prepareerde men op kerstavond één boomstam voor in de haard. Deze werd ingesmeerd met olie, wijn en bestrooid met zout. Drie waardevolle zaken destijds! Eenmaal op het vuur zou dit goede zaken brengen in het nieuwe jaar: voorspoed, gezondheid en geluk. Het zout zou de kwade geesten verdrijven...

Deze tradition is getransformeerd tot voedsel, tot gebak. Deze hierboven is wel een hele echte, mét zijtak!

Hieronder nog wat andere voorbeelden.

Vorige jaar vroeg Jean-Marc, onze hommes á toutes faires (klusjesman), of we een bûche wilde bestellen voor Kerstmis, gemaakt door zijn neef, die in zijn vrije uurtjes dit seizoensgebak maakt. Opgeleid tot pâtissier, maar in het echte leven helaas metselaar...Natuurlijk wilden we dat! Op kerstavond werd hij persoonlijk gebracht. Hij zag er prachtig uit en smaakte verrukkelijk.

Maar of het deze kerst werd een bûche wordt, ik weet het nog niet...taart is zo zwaar als dessert.

Zoals je ze hier heel veel ziet....

Een Leopardbûche, een hele chique!


Nog een heel gestileerde...die pâtissiers kunnen er wat van!

Overigens is het wel een hele zoektocht naar een goed kerstbrood hier, vandaar dat we er een paar meegenomen hebben uit Nederland. De Duitse Marzipanstoll is wel verkrijgbaar maar deze is heel vast en zoet van smaak. Hij weegt niet op tegen de Hollandse...

Mijn hoogst eigen Sinterklaas!

5 en 6 december gaan hier als een gewone dagen voorbij. Vanzelfsprekend hebben we ook alle gezellige Sint-drukte gemist. Men kent hier dit feest niet. Tijdens mijn wekelijkse Franse conversatie uurtje met vriendin Chantal heb ik uitgebreid verteld over hoe wij ons Sinterklaasfeest in Nederland vieren. Over onze familiegewoonte van surprises maken, vaak met een uitgebreid gedicht erbij waarin een plagerijtje zit... Ze keek hier enorm van op. Ja, mooi ingepakte cadeautjes met Kerstmis, dat kennen ze hier goed en ook is het Kerstmanverhaal met zijn cadeautjes goed te vergelijken met onze Sint Nicolaas. Maar dat je een poême maakt met een plaisanterie (surprise) erbij, dat is voor de Fransen allemaal veel te direct en een ronduit onhoffelijke gedachte voor haar. Toen ik vertelde over mijn surprise en wat er in mijn gedicht stond moest ze wel heel hard lachen! In het nabijgelegen dorp, La Perrière, ontwaarde ik afgelopen week mijn hoogst eigen Franse Sint voor dit jaar (hoezo referentiekader?)...Iedere keer als ik nu boodschappen doe, zwaai ik even terug! Tsja, ik moet mijn heimwee naar gezellige Hollandse dingen bij tijd en wijle een handje helpen in het buitenland...

Brocante in Bellavilliers!

Vandaag was het winterbrocante in eigen dorp! Weken geleden kregen we een formulier in de bus met de vraag of we kleine meubels, serviesgoed, boeken e.d. wilden inbrengen voor deze december-rommelmarkt. De opbrengst hiervan komt ten goede Le comité de la sauvegarde du Patrimoine (comité tot behoud van het erfgoed). Concreet betekent dit bijvoorbeeld dat er weer een kerkraam vernieuwd kan worden.
Afgelopen vrijdag hebben we onze spulletjes ingebracht, vaak miskopen van weer andere rommelmarkten, maar ook spullen die we gewoon over hebben. O.a. beeldscherm, salontafel, bijzettafeltjes, kinderstoel e.d.
Vanmiddag gingen we er dus heen...

Onze Salle de Fêtes waar de brocante plaats vindt

Chantal & Chantal van het Comité
(de rechter Chantal is mijn Franse vriendin)

Prulletjes

gratis zelfgebakken koekjes...

Sinds vanochtend 10 uur loopt het al storm. Naar verluidt stonden de professionele opkopers in hun auto's er zelfs al vanaf 7.00 uur om eventuele waardevolle spullen op te sporen en direct aan te kopen (zoals op iedere rommelmarkt hier). 
Zelf heb ik een glazen rijstrand-bakvorm gekocht, een peper & zoutstelletje ( nooit weg ;-), plastic bakjes, een foeilelijke suikerpot en een reiswekkertje. Dit alles om de pot te spekken voor de kerk. De suikerpot gaat direct de vuilnisbak in, maar ik kreeg hem bij de plastic bakjes, vandaar. Le  vin chaud (glühwein) was heerlijk, de zelfgebakken koekjes ook en les Hollandais hebben hun inburgeringsopdracht dit weekend weer naar behoren vervuld...!

Chichi-chouchou

Kun je een leukere naam bedenken voor een december lekkernij? 
Een enkele keer zien we ze op een rommelmarkt in de zomer maar meestal toch op allerlei kerstkraampjes ...
De stengels zijn gemaakt van beignetdeeg en het wordt gebakken in de olie. Je zou kunnen zeggen dat het een elegante variatie is op onze oliebol! Ook doen de ingrediënten me denken aan soezendeeg.
Aan de vorm kun je zien dat ze worden gespoten. In Spanje heten ze overigens churros en worden ze gegeten met volle chocolademelk. Net zoals op onze oliebollen ook ruim besuikerd! De Fransen eten ze het liefst bij vin chaud (Glühwein).
Grappig is dat er hier veel huisdieren vernoemd worden naar deze specialiteit...de kleintjes althans. Lijkt me een mond vol!
Hieronder la recette van deze specialiteit:

Nodig

4 eieren 

150 gr bloem

5 eetl zonnebloemolie

2 eetl suikers

1/2 citroenschil 

snuf zout

olie om in te bakken

poedersuiker 

spuitzak

Bereidingswijze

In kom eieren loskloppen. Boven andere kom bloem zeven. In pan 150 ml water met olie, citroenschil, suiker en zout aan de kook brengen. Citroenschil verwijderen. Vuur laag zetten, bloem in één keer aan water in pan toevoegen en het geheel krachtig met houten lepel 1 à 2 minuten doorroeren tot deegbal ontstaat. Pan van vuur nemen en losgeklopte eieren beetje bij beetje krachtig erdoor roeren tot gelijkmatig en glanzend deeg ontstaat. Frituurolie verhitten tot ca. 185 ºC. Deeg in spuitzak scheppen en in gedeelten slierten van ca. 10 cm in olie spuiten en ca. 4 minuten goudbruin frituren. Laten uitlekken op keukenpapier en flink bestrooien met poedersuiker. 

Bon appétit!