dinsdag 29 maart 2011

Macarons, zoete wondertjes!

Macarons zijn ronde schuimkoekjes gemaakt van gemalen amandelen, suiker en eiwit met een hart van boter, chocolade of vruchten en in alle kleuren te koop!
Als iets heel Frans is én chic is het dit snoepgoed wel. Wat ik niet wist is dat ze sinds de 16e eeuw al worden gemaakt in Frankrijk. Ik trakteer mezelf er een enkele keer op en vind ze goddelijk! Ze zijn zacht en knapperig tegelijk, jong en oud houdt ervan, het is bovendien een licht hapje en zelfs glutenvrij voor wie dat nodig is! De kleuren zijn prachtig en soms onwaarschijnlijk voor een koekje, bijvoorbeeld groen-blauw of diep-paars!! Zoete wondertjes zijn het.

Ik heb nu een kookboekje gekregen van 'dochter-kok' om ze zelf te gaan maken.
Een heel procédé weliswaar - als ik dat zo lees - maar een uitdaging die ik graag aan wil gaan in mijn mooie nieuwe keuken. Op dit moment is het al leuk om te lezen dat het eten van amandelen zo heilzaam is. Ze verdienen een ereplaats in ons menu vanwege hun bescherming tegen hart- en vaatziekten, osteoporose en hun strijd tegen het slechte cholesterol...
Dus niks mis met het eten van dit koekje, niet? En teveel ervan lukt niet want ze zijn peperduur!

maandag 28 maart 2011

Bosviooltjes


Iedereen is druk met plantjes kopen, inclusief wijzelf. Maar in de natuur ontluiken ook de prachtigste plantjes...klein en fijn! Nu bijvoorbeeld de bosviooltjes bij ons in de omgeving. Eerst nog wat verscholen maar nu volop, óók in het grasveld in de tuin. Gelukkig hoeven we nog niet te maaien! De franse naam voor viooltje is la pensée (de gedachte), dus ook nog een mooie naam!
Need I more to say...


zaterdag 26 maart 2011

Vrolijke beestenboel

Ik heb al ontelbaar veel deuren, kozijnen, kastjes en wanden geschilderd in onze boerderij en als afwisseling vind ik het dan ook heerlijk me weer op een schilderij (in opdracht) te storten...

Ik heb eerst grof wat lijnen geschetst, vlakken ingekleurd en daarna laag over laag de afbeelding steeds abstracter gemaakt. Vervolgens verbind ik mijn favoriete grote lijnen in het schilderij met elkaar (in dit geval heb ik ze een stukje 'verschoven') tot het naar mijn  idee een eenheid wordt en kom uiteindelijk - kan een week maar ook 3 jaar duren - tot een resultaat wat me aanspreekt en waar ik zelf van geniet. Op schilderles heb ik geleerd de mooiste stukjes in mijn schilderij soms ook weer los te laten om het als geheel sterker te maken. "Kill your darlings" noemde mijn leraar dat...Als eenmaal de laatste laag vernis erop zit en ik er ook op zijn zij en ondersteboven naar kijk, heb ik veel meer dingen geschilderd dan ik dacht. Dat is altijd zo'n verrassend moment! De opdracht was een zebra (in de breedste zin van het woord) te schilderen, maar er zijn stiekem ook papagaaien, vissen en vogels in geslopen...een beestenboel met kleurige wezens die ik hier niet rond de boerderij aantref!

zondag 20 maart 2011

Bric à brac in Le Mans

Vandaag was het zover... het eerste zondagse bezoek dit jaar aan de rommelmarkt in Le Mans, met 150 kraampjes. Leuke rit door het lentelandschap (veel bloeiende krentenboompjes, forsythia en magnolia!) en ook om de kathedraal St Julien weer eens te bezoeken, want hij wordt momenteel van top tot teen gereinigd.



We bezoeken eigenlijk nooit rommelmarkten in grote steden en vandaag bleek dat we dit ook veel minder leuk vinden. Het aanbod is er stadser, veel CD's, DVD's, kleding en sportattributen...niets van onze gading. De rommelmarkten in dorpjes bieden vaker meubels en serviezen aan en oud gereedschap. Ook veel rommel, maar de kans op een leuke catch voor ons is daar veel groter.

De kathedraal wordt prachtig! Wat een verschil in sfeer als al het zwart geworden kalksteen weer langzaam blond kleurt!
Arme kerk! Hij is sinds de bouw in 1056 talloze maken van vorm veranderd. Iedere nieuwe bisschop wilde er zijn stempel op drukken, hup zijgevel eraan, hup middenstuk eruit....Nog een wonder dat de meeste onderdelen redelijk goed bij elkaar passen en het niet een soort van ratjetoe geworden is. Maar wellicht voor een kenner wel? Wat mij vanmiddag in de kathedraal trof was het zonlicht wat door de gebrandschilderde ramen met intense kleuren op de schone kalkstenen pilaren scheen. De zachte kleuren in het contrast met de harde steen...mooi!

vrijdag 18 maart 2011

Kringloop plezier!

In de aanloop van de werkelijke koop van deze boerderij waren er heel wat 'franse' hobbels te nemen. Na de bezichtingen in september 07 en de eerste mondelinge onderhandelingen in december, kwamen er onderzoeken van water, bodem, mogelijke houtrot en asbest, gevolgd door notariële aangelegenheden in 08, die ons met elkaar een halfjaar bezig hielden... Op mijn verjaardag werd de koop dan toch écht gesloten.
De notaris grapte nog: "Het grootste verjaars-cadeau ooit, mevrouw"?
Wat gebeurt er dan met je in die tussentijd, 650 km verderop...terwijl je een boerderij aan het kopen bent?
Het verlangen op de plek zelf aanwezig te zijn groeide met de dag en mijn oplossing om lucht én vorm te geven hieraan was om spulletjes te gaan zoeken die ik in 'de boerderij' verwachtte nodig te hebben.
Ik struinde kringloopwinkels af - en met mij mijn vriendinnen en schoonzussen - en de zoekopdracht was: servies - en keukengoed, kleur: blauw-wit.
Iedereen vond het enorm leuk om mee te zoeken en de verzameling groeide en groeide...
Nu we de keuken hebben gerenoveerd is er een mooi plekje vrijgekomen voor al die schattige kleine espressokopjes die in de loop der tijd verzameld zijn.

Ik gebruik ze behalve voor espresso ook voor toetjes, chocolademousse of wat dan ook - en nu...nu heb ik ze boven het aanrecht hangen en kan ik er elke dag van genieten, zelfs als decoratie!
Dus alsnog dank voor het verzamelen, lieve vriendinnen!
Het wordt misschien tijd dat ik een nieuwe zoekopdracht verzin ?  ;-)

donderdag 17 maart 2011

Biggenkist

Bij de koop van ons huis waren wat extra's ingesloten...zoals onderstaand 'ding', wat we in een schuurtje vonden.

Bij navraag bleek het een biggenkist te zijn, waarmee men vroeger naar de markt ging. Het ontwerp verdient de hoogste prijs voor simpelheid, vind ik...de handvatten vormen gewoon het verlengde van de constructiebalkjes en scharnieren via een bout. Hier heeft zelfs Ikea het nakijken!
Omdat we de schuur aan het leegruimen zijn moest de biggenkist even naar een andere plek. Met zijn tweetjes droegen we hem dus...en de kist zelf is al behoorlijk zwaar, zonder de biggen! "Vandaar die grote families", zei mijn wederhelft.
Wat te doen met zo'n authentiek boerending? Verzagen en opstoken in de kachel kán gewoon niet, ik ben geen cultuurbarbaar. Maar in de tuin zetten - zodat hij nog wat eer krijgt - met geraniums erin is ook zowat...dan loop ik weer de kans teveel 'burgerpunten' uitgedeeld te krijgen van dochterlief.
Wie helpt me met een goed idee?

woensdag 16 maart 2011

La vache qui rit!

Wat een héérlijke lentedag vandaag, warm! De hele dag in de tuin gewerkt en natuurlijk ook nog even naar het tuincentrum om de borders leuk bij te vullen... Eenmaal op weg zien we dat de koeien weer in de wei staan. LENTE! Ze maken altijd een  onwennige indruk zo in het begin, alerter en (nog) nieuwsgieriger dan normaal. Het eerste jaar dat ik hier woonde maakte ik het moment mee dat zij vanuit de winterstal in april voor het eerst de wei inliepen, loeiend (blij?), hollend en sommigen zelfs 'dartelend', geweldig om te zien! In veel weiden staan hier moeder en kind nog verenigd...aandoenlijk en natuurlijk om te zien, die (nog) smetteloze kalfjes. De meesten lagen diep te slapen in de wei, moeder waakt toch, veilig! Een ongewoon beeld.

zondag 13 maart 2011

Schilderspraatje...

“De Provence is het land van de zomer, Bourgondië van de herfst, de Elzas van de winter, maar Normandië behoort de lente toe,” schreef Wina Born ooit. En dat is omdat hier dan alle weilanden  vol staan met appelbloesems.
Wat wil je, met al die grootverbruikers van Cider en Calvados!
Als je Normandië wilt bezoeken, kom dan in de lente.
Het landschap is zachtroze, wit en pril groen gekleurd. Een beetje schildershart is dan al om…
Daarbij steekt de Normandische hemel prachtig af, woeste blauwen en bolle wolken.
Een droom van een lentepalet!
Ik ben gek op het Normandische weer, toch nét iets anders dan in Holland. Er is altijd van alles te beleven op een dag, vrijwel nooit een statische sombere of vlakke hete dag. Voor mij geen Provence, te heet, te saai, hoewel daar het heldere licht weer uitdagend is om te schilderen...
Nee, dan hier, de dag kan beginnen met regen, mwah…geen leuk begin maar ik weet dat vóór ik aangekleed ben de hemel al open zal breken en er een stralende zon zal zijn. Ik ervaar dat stralende hier enorm, maar misschien is dat vanwege het weidse uitzicht, het licht op de bomen, het weiland, de tuin… of omdat ik doodgewoon de tijd heb om het echt te zien? Op dat moment is het helemaal genieten en voor ik aan de warmte gewend ben schiet er dan een wolk voor, iets frisser…wel lekker voor een klusje of een wapperende was buiten!
Als die hangt schijnt de zon alweer. Zo gaat het vaak op en af. Ik kan van die ‘verrassende afwisseling’ enorm genieten en zeker ook van de bijbehorende wolkenpartijen waar ik dan weer van alles in zie… Voor iemand die wil zonnebaden waarschijnlijk iets te gevarieerd, maar voor mij een perfecte balans.
In de lente wordt de zon nog schilderachtig gefilterd door de fruitbomen die nét in het blad komen en elk blaadje nog zo’n heldere, bewegende weerkaatsing geeft op het frisgroene gras.
Als ik op zo’n moment het beeld met mijn ogen wat wazig maak, bevind ik me totaal in een impressionistisch schilderij, met al de mooie toetsen naast - en in elkaar…
(Normandië is ook de bakermat van het impressionisme, maar dit terzijde)
Een moment om à la minute mijn schildersezel in de boomgaard te zetten en mijn kwasten te pakken!
Maar ja, vóór ik echt klaar zit met mijn spulletjes is die zon dan weer verdwenen, dus geniet ik er maar ter plekke van en probeer het beeld zo getrouw mogelijk op mijn interne harde schildersschijf vast te leggen!

Elly
april 2010 en ook zo in mijn geheugen geprent!

vrijdag 11 maart 2011

Kokkerellen in de kruiwagen!

De eerste zaden die de 'koude' grond in gaan zijn vandaag de tuinboontjes. Lang naar dit moment uitgezien. De moestuin echter lag er een beetje zielig bij; klonten oude paardenmest die er in  januari opgegaan zijn vermengd met brokken stukgevroren klei en dat alles heel droog, zelfs met scheuren in de harde grond! Niet bepaald een situatie waarin op precies 2 cm diepte een tuinboontje neergelegd kan worden waarvan ik wil dat het vervolgens gaat ontkiemen! Dus werk aan de winkel...
In mijn tuinboeken zocht ik een receptje voor een mooi humusdekentje voor ze en heb ik ook gevonden: 1/3 compost (eigen maaksel) 1/3 brekerszand en 1/3  goede potgrond.
Dit heb ik in de kruiwagen deel voor deel gemengd en voelde me eigenlijk een soort tuinkok die stond te roeren in mijn buitenkeuken: de kruiwagen. Beetje van dit, beetje van dat...

Ondertussen was er gelukkig mankracht aanwezig voor het omspitten en kleinmaken van de bonken Normandische klei...helaas ging de spade daarbij óók in de pijp van de hemelafvoer die in een onnavolgbaar patroon door onze moestuin blijkt door te lopen, héél handig!


Afijn, een aantal uren later (deze volgorde zie je nou nooit in tuinprogramma's...) ligt er een mooi rul laagje op de tuin waarin ik de tuinboontjes (les fèves) gevleid heb. Daarna alles goed natgemaakt, zodat de boontjes zacht kunnen worden en de kiemkracht zijn weg naar buiten kan vinden. Voorlopig een tuinvliesdekentje erover voor de warmte (5 gr warmer dan zonder) en nu... KIEMEN MAAR JONGENS!!

woensdag 9 maart 2011

Bienvenue...Torenvalken!

Vanmorgen tijdens het werken in de tuin hoorde ik de eerste 'gil' van een torenvalk. YES! Hij maakt een zo onvogels geluid, hij gilt. In het eerste jaar dat wij hier woonden werden we in juni verrast door hun nest, zagen plots vader en moeder heen en weer vliegen met muizen en ook weldra hun twee jongen zitten in een hoge nis in de muur van het gastenhuis. Fantastisch om dat mee te maken en ik lag elke dag als een echte paparazzo met verrekijker in eigen tuin! Op de dag dat het tweede jonge torenvalkje uitvloog zag ik dat vanuit mijn ooghoek toen ik 's morgens met een schaaltje muesli het terras opliep. Als een onhandige Harry vloog hij eerst de naastgelegen boom in, daarna met een zwaai naar de dakrand (oef, die vleugels moeten het dan wel metéén doen) en toen in een prachtige, beheerste vlucht het nabijgelegen veld over. Daarna zag ik ze niet meer terug op het nest. Eens uitgevlogen, altijd uitgevlogen, alhoewel ik las dat de ouders ze nog een maand helpen bij het jagen! Ik nuttigde mijn ontbijt met het lege-nest-syndroom-gevoel, écht, zo jammer dat ze er nu niet meer waren. Wekenlang hebben we ze nog kunnen horen in de drie grote eiken verderop, druk met opgroeien en zelf voer sprokkelen, veel gekrijs in ieder geval! Het tweede jaar lieten ze verstek gaan, niet zo gek want wij waren zo onhandig geweest de buitenren van hond Foppe direct onder de nis te plaatsen. Ja, als stadse moet je 'het plattelands-leven' léren met vallen en opstaan! Vorige jaar waren ze terug, weer met twee jongen. Ze hebben al veel identiteiten gehad, sommigen meenden dat het sperwers waren, anderen herkenden ze als slechtvalk en de laatste gast hield het op een smelleken, maar wij beschouwen ze als torenvalken, daar lijken ze het meest op.
Vandaag 9 maart zien we ze voor het eerst nestelen, vader en moeder (kunnen dat al de jongen van de vorige jaren zijn?) vliegen af en aan bij de 6 meter hoge nis. Dat wordt weer genieten dit voorjaar!

nest 2008
Nesten van eerdere jaren...
nest 2010


dinsdag 8 maart 2011

Alsof de tijd hier stil stond.

Vanmiddag gingen we even wat boodschappen doen en ik besefte weer eens dat we dan 'gewoon' door een prachtig landschap rijden, iets waar anderen voor op vakantie gaan. Dat pittoreske, dat is moeilijk om te blijven zien als je hier vaak bent...


Maar vanmiddag viel mijn oog er plots weer op. Bijvoorbeeld de plaatsnaambordjes die hier nog van vóór de oorlog zijn...romantiek!


En het kleine huisje wat je als eerste ziet als je ons dorp inrijdt... in Nederland zou het allang gesloopt zijn of juist verantwoord gerenoveerd door monumentenzorg!

Hier staat zo'n huisje gewoon te staan tot het vergaat. Voor schilders die 's zomers bij ons komen schilderen en schilderobjecten zoeken is deze plek heel geliefd! Er is dan ook van alles aan te zien. Ik vind met name de ontelbare nuances van de kleuren van de stenen prachtig, bemost of niet. Je zou een heel leven aan een schilderij kunnen wijden om al die kleuren juist te treffen!
Als dat geen pleidooi voor onthaasting is!

woensdag 2 maart 2011

We gaan weer naar de knoppen...

uit een voorjaarsgedicht van Marjolein Kool:

'We gaan weer naar het voorjaar toe.
Het komt, het is niet te stoppen.
We gaan weer naar het nieuwe groen.
We gaan weer naar de knoppen'.

 
 Veel zaden, bollen en kiemen krijgen langzamerhand weer vorm. Ik word er blij van! Er komt weer geel en dus zon in de tuin!
Ook de kiemen van La Sauvagère komen langzaam op, inschrijvingen voor de workshopweken en ons activiteitenlijstje waarmee we ons klaar maken voor het komend seizoen groeit met de dag. Zijn de matrassen nog oké, handdoeken genoeg, hoe staat het met het verfwerk, de tuin...de moestuin...het tuinmeubilair?
Ook de rozen heb ik dit weekend gesnoeid, nu maar hopen dat er geen strenge nachtvorst meer komt voor die schatten, zoals mijn schoonzus deze struiken pleegt te noemen. Ondanks goede snoeischaar en dito handschoenen blijft het een pijnlijke klus, rozen snoeien. Heel voorzichtig langs en achterdoor de doornen knippen maar altijd blijf ik ergens vastzitten, met mouw, machet of erger... mijn eigen velletje. De mooiste bloemen van allemaal, dat wel, maar ze hebben een prijs! Mijn schoonzus heeft me twee jaar geleden rozen leren snoeien, want we hebben hier een struik of dertig. Ze deed het me duidelijk, met uitleg en hardop voor, zoals goed vaardigheidsonderwijs betaamt..."Kijk, hier komt een groeipuntje uit, dat wordt een tak met knop, maar die groeit naar binnen de struik in, dus willen we die? Ik (braaf): Nééé, die willen we niet. Knip-knip...Zij weer: en die daar groeit naar buiten, die willen we wél, die laten we dus zitten...Zo krijgt de struik vorm". Nu ik ze zelf snoei hoort mijn echtgenoot me soms hardop achter de bosjes bezig..."willen we die, nee, die niet, deze wel? Ja, die wel...
Ach, de schatten zullen die aandacht vast waarderen!
 Het oude hout heb ik er nu allemaal uitgesnoeid, de jonkies staan er op 40 cm hoog fris en fruitig bij maar zullen het zonder de steun van die oudjes moeten redden dit seizoen. Like life!