zondag 29 december 2013

Eerste saunabad!

Afgelopen week hebben we de sauna in gebruik genomen. De houtkachel binnenin hebben we eerst een paar keer goed doorgestookt zodat hij 'ingebrand' is en niet meer stinkt. En dan, stel je eens voor: een mooie namiddag... zullen we eens in onze eigen sauna gaan? Hout erin, half uurtje opwarmen en dan die heerlijke warmte en enkel bij het dansende licht van de houtkachel je eerste zweetdruppels zien komen. Een aardse houtgeur. Het meest fijne vond ik dat we begonnen bij 70 graden, het tweede 'bad' op 85 graden was en het derde weer op 70. We kunnen dat natuurlijk zelf regelen, niet afhankelijk van wat is... Zalig!
Buiten hadden we emmers koud (Ton = bikkel) en lauw water staan en hebben ons daarmee begoten. Dat zwembad moet immers nog komen! En de buitendouche is wegens nachtelijke vorst even buiten bedrijf. Maar door dat plonzen werd het gras een beetje een modderpoel en gevaarlijk glad, enfin...
Tussendoor zat ik buiten in het zitje van de sauna, lekker ingepakt in mijn allergrootste badlaken en keek naar de ondergaande, bloedrode zon in de velden om me heen. Ik hoorde de uilen. Dat was echt een supermooie ervaring. Verstillend, me zo lekker schoon voelen, helemaal opgenomen in de natuur.
Heel blij dat we hem hebben en dat wordt vermoedelijk ons zondagmiddagritueel!




woensdag 25 december 2013

Joyeuses Fêtes!

Een 'noodgedwongen' Kerstmis thuis in Bellavilliers, omdat we de reis naar Nederland met mijn vader (voor wie de reis lang is) niet een keer extra wilden maken. Maar dat heeft óók zijn voordelen... Rust, een heel gewoon Kerstmaal met een vader met diabetes (voor ons:wat er niet aan komt hoeft er niet af), lezen, de leuke Kerst-TVuitzendingen bekijken, enfin... back tot basics!
Maar het geeft ons ook tijd om samen uitgebreid in de (hervonden) fotoalbums te kijken en zijn - en mijn  - leven opnieuw de revue te laten passeren. De geschiedenis van deze tante, die buurvrouw, deze neef... de oude straten van Zaandam te zien (waar ik al ongeveer een eeuw weg ben). En aan tafel: zijn Pietje-belverhalen over zijn jeugd, écht spannende verhalen uit de oorlog, zijn werkgevers en aan welke projecten hij allemaal gebouwd heeft tijdens zijn lange loopbaan. Keer op keer komen ze langs. Soms is dat lastig maar ik focus me op dat het mij de ruimte geeft om voorbij de vaak unaniem gebruikte zinnen, het gevoel eronder te 'pakken'. Zijn trots of gekrenkte trots, zijn gevoel voor rechtvaardigheid, zijn geheel eigen opvatting van efficiency...
Ook genoeg tijd om dat in mij te laten doorklinken, 's avonds, 's nachts.
Hierdoor ontwikkel ik een breder én vollediger beeld in welk soort opvattingen ik opgegroeid ben, maar ook in welke angsten. Dat is in zekere zin lavend omdat ik weer een beetje meer van mezelf en mijn reacties op mijn eigen kinderen en anderen begrijp. 
De emotionele familielijn, zal ik maar zeggen. Kortom, een rijke tijd en omdat die in de kersttijd - midwinter plaats vindt, heb ik het extraatje van de inkeer, omdat 'buiten' niet roept...
In het langzaam verzinken van mijn vaders leven realiseer ik me ook enorm mijn eigen toekomstig verzinken en vergankelijkheid. Niet echt leuk maar wel omgeven door een zekere rust.
Eind november vergezelde ik mijn vader naar zijn zus van 98 jaar om te vertellen dat zijn vrouw was overleden. Wat gebeurde was dat ze hem niet meer herkende. Iets in zijn uitstraling leek bekend voor haar, ze lachte naar hem, hij leek uiterst welkom, maar ze vroeg wél wie hij nu was. Mijn vader die zijn enig overgebleven familielid wilde vertellen van zijn grote afscheid (de tweede vrouw die hij verliest), herkende hém en zijn verhaal niet meer. Ik zat tussen hen in en ervaarde de enorme afscheiden die je te brengen hebt als je ouder wordt. Die beelden tollen nog een beetje in me rond, zittend bij de kachel en breiend aan een sjaal voor mijn kleinzoon. Het doet me werkelijk in het midden staan tussen gezin van herkomst en eigen gezin met kleinkinderen.
Het is op een bijzondere manier een hele mooie Kerstmis, maar alleen als ik in staat ben om me te richten op en te omarmen van wat nu 'is'. En als dat even niet lukt is er Ton met zijn lange adem... die me redt. Een sterk gevoel van samen!
Dat is tegelijk mijn Kerstwens voor wie dit lezen, om zonder al te veel verwachtingen deze - van oudsher zo verwachtingsvolle - dagen te kunnen beleven!

Kerst-sjoelwedstrijd met zijn drietjes...


Glaasje Vin Chaud (Glühwein) drinken 
bij de theesalon in La Perrière


dinsdag 17 december 2013

Arrivé du sauna!

Nadat Ton hem eerst twee keer gelakt heeft in het atelier van de leverancier is hij gisteren dan thuis gearriveerd: onze sauna, die in het Frans 'tonneau' heet vanwege zijn vorm.
Een hele interessante operatie, het plaatsen in onze tuin...
Vele malen keek ik weg, zo spannend vond ik het ronde gevaarte dat meter voor meter als een slak door onze tuin 'kroop' tot hij dan eindelijk na vijf uur op het voor hem gemaakte terras stond. Dat deden ze door hem steeds op te krikken met twee palletwagens (voor en achter) en dan weer een stukje verder op te schuiven. Er werden platen en balken op het gras gelegd voor zo min mogelijk beschadiging. Dat deden ze op deze manier omdat hij 800 kilo weegt en met het gewicht van de aanhanger erbij (wat hem natuurlijk veel makkelijker op zijn plaats had gebracht) maakte dat te diepe voren in onze grasmat, vandaar! Wat ik eng vond was dat hij door zijn ronding met het schuiven zo wiebelde. Ik hield Foppe flink uit de buurt want wilde absoluut geen sauna rijker en hond armer zijn! Vandaag hebben we de kachel aangestoken en binnen de kortste keren was het er 80 graden, heerlijk. Een langgekoesterde wens van Ton is hiermee in vervulling gegaan... Binnenkort ons eerste saunabad in eigen tuin en mijn oude, doch immer 'open-minded' vadertje gaat dit voor het eerst van zijn leven ervaren. Hoe leuk is dat om dit samen te beleven!


Hij komt aanrijden...

Mijn vader vond het een evenement en kon vanuit
zijn tuinstoel de operatie volgen

Van de aanhanger af...

Slakkend door de tuin, hoek na hoek

Tevreden, hij staat!



vrijdag 13 december 2013

Opgaan, blinken en verzinken...

Mijn leven heeft plotseling een wending genomen, vandaar dat ik tijdje 'uit de lucht' was. Mijn vader, 87 jaren oud, woont (tijdelijk) bij ons nadat zijn partner is overleden, met wie hij 34 jaar leefde. Ons ritme vergt dus behoorlijk wat aanpassingen. Het is een verdrietige tijd voor hem, hij rouwt, maar hij geniet óók van met ons hier op de hoeve te zijn. Doorgaans is hij hier zomers, dus kaal en koud heeft hij hier nog nooit meegemaakt. Elke dag maken we een loopje, ten hoogste 500 meter heen en dan weer terug en kijkt hij zijn ogen uit. In al het kale om ons heen ziet hij wél de mooie rozebottels, de bessen, hoort hij 's avonds de uilen, geniet hij van onze levende have die met ons meeloopt en kruit hij regelmatig wat hout van de schuur naar het huis voor de immer snorrende kachels. Het liefst heeft hij het hier binnen met zijn dunne velletje en verdwenen vetjes allemaal op 23 graden, wat maakt dat ik mijn tempo wel aan moet passen want ik kom zodoende tot niets meer. Ik geef me er maar even aan over. In die rust kan ik met volle teugen van mijn vader genieten. Kijkend naar hem in zijn stoel zie ik aan zijn postuur en gezicht het verzinken van wat eens was. Mijn stoere, sterke vader, voor niemand bang. Nu is het aan mij hém te verzorgen, te beschermen. Eén herinnering komt sterk naar boven: de acrobatische oefeningen die we vaak na het eten deden, terwijl mijn moeder toekeek. Met mijn voeten op zijn knieën, volop met mijn armen naar de wereld reikend, terwijl hij mij stevig vast hield en we samen een balans zochten... Een mooi beeld. En ik bén de wereld ingegaan, heb van alles ontdekt en ervaren, mede dankzij zijn steun, zijn mij-loslaten, zijn voorbeeld en constante aanmoediging. Nu pas ben ik in staat dat in zijn volheid te zien en te voelen. Einde en begin, gisteren werd er een meisje geboren in de familie, de kleindochter van een nichtje van mij. Mijn vader reageerde met: de natuur heeft het toch goed geregeld dat de jongen voor de ouden zorgen en dat dat almaar door gaat. En zo is het!

maandag 25 november 2013

Het nieuwe seizoen, 2014!

Zoals jullie aan de achtergrond van dit verhaal kunnen zien, is aan het werken buiten een einde gekomen. In lijn met het ritme van de seizoenen zijn we hele dagen binnen met onze neuzen in de boeken of gezeten achter de laptop...
De kachels snorren, de poezen ook!
De programmering van het nieuwe seizoen is hier in volle vaart. We hebben vijf nieuwe workshopleiders in Nederland gesproken en samen met hen nieuwe, boeiende weken gecreëerd! Het mooie was dat dit alles vrij moeiteloos ging. Van het ene idee rolde we in het volgende, mensen brachten ons in contact met andere mensen, vrijwel iedereen bleek beschikbaar en enthousiast ... kortom, heerlijk! Dat vind ik altijd een goed voorteken, die flow.
In december valt de nieuwsbrief natuurlijk bij iedereen door de 'e-mailbus', maar nu alvast een sluier opgelicht van de nieuwe weken...

  • Kunst & Koken, een workshopweek waarin je beide kunt doen, 3-9 mei
  • Schrijfweek, ondersteund door filosofie en poëzie, 18-24 mei
  • En Français, Frans opfrissen & Franse chansons zingen, 3-9 augustus
  • Yoga & Vitaliteit, 20-26 juli
  • nog in voorbereiding: een poëzieweek in september


Zoals jullie zien weer volop variatie! Terwijl ik erover schrijf heb ik er in ieder geval nu al weer zin in, terwijl mijn uitrust-winter-tijd nog aan moet breken...




woensdag 20 november 2013

Être et avoir, part 2

Zoals ik op 31 oktober al blogde, is de vertaling van Ed.Hoorniks gedicht "Hebben en zijn" in volle vaart doorgegaan... Mijn conversatievriendin overlegde mijn eerste vertaling met haar dochter die professeur de français is. Zij werkte er verder aan met haar echtgenoot en Engelse schoonmoeder. In Nederland verbeterde een zus van een vriend van mij - ook lerares Frans - mijn vertaling, die ik weer doorstuurde naar de Fransen! En ook ging er een Engelse versie rond, die de Fransen hielp beter te begrijpen wat Ed Hoornik probeerde uit te drukken.
Ik vond het zo verrassend én verwarmend dat iedereen dit serieus oppakte, waarvoor grote dank! Ja, cultuur wordt altijd met een grote C geleefd hier, prachtig!
Daarom met veel blijheid hieronder de definitieve versie van wat een enorm leuk en verbroederend/verzusterend project bleek te zijn! (Nederlandse versie op 31-10 op mijn blog)

Être et avoir

A l'école ils étaient écrits sur le tableau,

Le verbe avoir et le verbe être.

Avec eux le temps et l'éternité étaient donnés.

L'un la réalité, l'autre l'apparence.


Avoir c'est le néant. C'est la guerre. C'est ne pas vivre.

C'est appartenir au monde et à ses dieux.

Etre c'est, élevé au-dessus de ces choses,

être baigné dans la douleur divine.



Avoir, c'est dur. C'est le corps. C'est deux seins.

C'est être affamé et assoiffé de la terre.

C'est seulement les désirs,seulement le devoir grossier.


Être  c'est l'âme, c'est écouter, c'est faire place                                

C'est redevenir l'enfant  et  regarder  les étoiles 

Et y  être illuminé lentement.



Ed. Hoornik  (vertaald door Chantal, Elly, Anne-Claire, Edouard & moeder en Ans)

dinsdag 19 november 2013

Vol verwachting...

We zijn in afwachting van de sauna die ieder moment geleverd kan worden. Ton heeft - gelukkig toen het nog goed weer was - een soort van terras gemaakt in de tuin waarop de sauna komt te staan. Hij weegt 800 kg, komt in zijn geheel aan en zal meteen bewerkt moeten worden met een soort beits. Ton hoopt dat in de werkplaats van de saunaverkoper te kunnen doen. Daarna komt hij op een grote aanhanger naar ons toe, moet daar vanaf gehesen worden en daarna op een andere kleinere aanhanger door de tuin naar zijn plaats geduwd... een heel avontuur weer!




Nu is het écht te koud geworden voor dit soort klussen. Guur bijna, 5-6 graden.
Toch bloeien er nog veel bloemen, valt me op. In mijn rondje door de tuin kwam ik de volgende tegen...


Goudsbloem (zelfs nog vol knoppen!)

Lavatera (gaat stug door, nog honderdtal bloemen eraan)

Roosje (kunnen tot december bloeien)

Zomeraster, die al 5 maanden onafgebroken
staat te bloeien bij onze voordeur


Hortensia die nog vol ingedroogde bloemen zit en
ik heb er al heel wat afgeknipt voor binnen!
Prachtige kleuren, inspiratie...


maandag 18 november 2013

Jus de pommes 2013!

In plaats van de Beaujolais Nouveau - waar het immers de tijd voor is - kondigen wij de komst van de nieuwe appelsap uit eigen boomgaard aan! Wel zo gezond!
Afgelopen zaterdag is er voor de derde keer geperst door ons winning team: Ton, Johan en Eveline.
Van de beide domeinen hadden we 250 kg appels mee naar de perserij, eigenlijk minder dan we gehoopt hadden. We dachten 600 kilo te kunnen oogsten dit jaar maar waren door omstandigheden erg laat, helaas...
De récolte was toch nog 135 flessen appelsap, lekker zoet en dikkig. We denken dat dat komt doordat de appels al behoorlijk ingedroogd waren, dus meer zoetigheid in minder water! Hij is heerlijk. Vandaag zijn ze geëtiketteerd en nu staan ze nog even te pronken op het kookeiland (geschraagd, want 103 liter op het uitstekende gedeelte, ahum).




dinsdag 5 november 2013

Zoë...?

Vanmiddag conversatieuurtje bij mijn Franse vriendin gehad, die graag beter Engels wil leren spreken. Dus we spreken het eerste uur Frans, daarna een uur Engels. Voor mij ontzettend leerzaam, omdat ik haar qua Engels spreken veel uit moet leggen in het Frans, soort van kwadraatles voor mij...
Ze vertelde me in het Frans dat ze naar de bioscoop was geweest gisteren en daar zo'n mooie film had gezien over de tocht naar Compostella. Die heeft zij recentelijk gelopen en mijn echtgenoot heeft hem jaren geleden gefietst, dus was ik benieuwd naar hoe de film heette: Zoë...
Niet eerder van gehoord. Ze vertelde was er zoal gebeurde en liet me het bioscoopkrantje zien met de aankondiging. The way, las ik. Ik eerst een lachbui, zij na uitleg ook. Zo spreken de Fransen dus Engels, althans de meeste... onverstaanbaar.
Het is wél ontzettend charmant om te horen, het was het (geheime) succes van Charles Aznavour en ik, ik oefen met haar heel stug door om het goed uit te leren spreken!
Wel jammer van mijn op handen zijnde bioscoop-avondje, want deze heb ik al twee keer gezien.

maandag 4 november 2013

Des vaches dans le pré!

Wat een verrassing vandaag! Opeens staan er zomaar 25 koeien om ons heen, zwart-witte Normandiërs. Zien er uit als een soort blaarkoppen. Alleen in het voorjaar hadden we wat paarden in de wei, maar verder bleef het leeg... Jammer. En nu opeens beweging, geloei, nieuwsgierige koppen, superleuk!
Alleen... Foppe moet niets hebben van koeien, Joost mag weten waarom. Hij is grootgekomen in een nestje Friese Stabijen in de Beemster, met - vanaf zijn geboorte - rondom hem: koeien! Dus dat begrijpen we niet.
Hij staat tegen ze te blaffen alsof zijn leven ervan af hangt, ze moeten weg, lijkt hij ermee te willen zeggen. Wij vinden het wel grappig en kunnen er toch niets aan doen. Ook vindt hij het lekker zich in hun drek te wentelen, dat is iets waar we wél wat aan kunnen doen en wat wij helemaal niet grappig vinden...




vrijdag 1 november 2013

De pierre en fil

Vanochtend hebben we een expositie bezocht in het nationale park van de Perche, genaamd De Piere en fil, wat je vrij zou kunnen vertalen als: de architectuur van ons erfgoed in de Perche, het manoir (landhuis) Courboyer, in beeld gebracht via stof & draad. Van het manoir zijn ook krijtschetsen gemaakt door de kunstenaar Marcel Duruflé. Vervolgens heeft het regionale patsworkgilde (d'Art, quilts et Perche), een vaste groep van 29 dames en een heer, dit architecturale thema gebruikt om prachtige quilts mee te maken. Voorwaarde was dat er roest- en okerkleuren in voorkwamen en de kleur écru, wat ook terug te vinden is in de pierres, de kalkzandstenen waarmee hier gebouwd werd. Deze groep quilters komen wekelijks samen om aan hun passie & project te werken en exposeren eens in de twee jaar. Een van de opbrengsten hiervan is de quilt hieronder, wat het licht door de glas-in-loodramen van het manoir op de vloertegels in beeld brengt. Dat is altijd een in het oog springend detail en hier écht heel mooi gedaan, vind ik, want ze heeft de verkleurde en afgezwakte teinten goed weergegeven.



Weer een ander heeft de ronde trap naar de torenkamer in een lap vereeuwigd. Steekje voor steekje, heel precies en alles met de hand... Als je goed kijkt zie je dat ze in de oppervlakte van het kleed heel natuurlijk de structuur van de oude tegels, de loopvlakken, getroffen heeft, niet alleen met kleur maar ook met allerlei doorstiksels. Erg knap!





Hieronder een schets van het manoir door de kunstenaar



Waarop 'doorgeborduurd' is in de vormen
en kleuren met de volgende quilts...




En nog 27 stuks, allemaal mooi en heel zorgvuldig uitgewerkt, van vrolijk tot stemmig en heel klassiek en serieus. Natuurlijk ontbrak de Franse lelie niet, hier uitgewerkt op een hoek als een soort kanteel. Ik heb er zeer van genoten en blijf de groep volgen. Zou er ook wel lid van willen worden, maar heb al teveel hobbies...Zo'n intensieve als deze kan er echt niet meer bij! Maar ik zou het heel graag doen.


Tot slot nog twee plaatjes, de eerste van het gepatchworkte boek met dertig 'bladen' van alle deelnemers, met elk een detail uit hun grote quilt. Het is gebonden zoals een gewoon boek, heel authentiek... En toen mocht ik eindelijk even voelen, want daar nodigen die quilts enorm toe uit maar aanraken mag natuurlijk niet.


Als laatste een detail uit een quilt dat de bosrijke omgeving van het manoir weergeeft, met lapjes bouclé, waarbij ik automatisch denk aan mos en bladeren, grappig en erg creatief!

donderdag 31 oktober 2013

Être et avoir


Vandaag weer mijn conversatie-uurtje met vriendin Chantal gehad. Mijn voornemen om dit seizoen meer nadruk te leggen op de vervoegingen van de werkwoorden, hebben geresulteerd in eerst maar weer eens être en avoir onder de loep te nemen. En dan niet zozeer de bekende 'tijden', maar meer de verschillende toekomstige tijden, die de Fransen vaker gebruiken dan wij Nederlanders. De afgelopen dagen was ik dus weer eens aan het stampen met j'aurai, je serai, etc.
Daarmee bezig zijnd (participe présent, overigens) werd ik naar het gedicht van Ed Hoornik 'geleid', hebben en zijn. Dit is een van mijn lievelingsgedichten en al jaren probeer ik die écht uit mijn hoofd te leren, want zo mooi! Opmerkelijk trouwens dat het bij ons hebben & zijn is en in Frankrijk omgekeerd...
Ik pakte hem er eens bij en bedacht me dat het leuk zou zijn die te gaan vertalen, op mijn manier, als leuk eigen projectje voor de conversatie-bijeenkomst. Nog niet beseffend dat dit een hele kluif zou worden... Enfin, ik heb het gedaan, het was erg leuk en leerzaam, dat zoeken naar de beste vertaling, maar of het weergeeft in het Frans wat Ed Hoornik wil zeggen, vermoedelijk niet! En een dichtvorm heeft het al helemaal niet, trop difficile! Chantal begon met de fouten eruit te halen (viel mee) en vroeg me natuurlijk regelmatig waarom ik dat zó had vertaald, want ze begreep een aantal zinnen gewoon niet. Gaandeweg begon het me te dagen dat dit wel echt hogeschool werk is (excuses aan degenen die ik hiermee onbedoeld gepasseerd heb). Maar het was een super interessant uur, waarin ik heb geprobeerd uit te leggen hoe ik het gedicht 'versta' en wat voor mij de betekenis ervan is. En waarin zij me veel vertelde over het gebruik van deze auxiliaires (hulpwerkwoorden), want de Fransen beschouwen être et avoir niet als werkwoorden, zoals wij dat doen. Maar het bracht ons vooral een nieuw niveau van zaken uit ons leven delen, dat was erg fijn! Daar kan ik zo naar hunkeren hier. Aan de Franse versie ga ik nog verder sleutelen, met behulp van anderen, maar hieronder alvast de Nederlandse versie:

Op school stonden ze op het bord geschreven,
het werkwoord HEBBEN en het werkwoord ZIJN;
hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven,
de ene werkelijkheid, de andere schijn. 

Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven.
Is van de wereld en haar goden zijn.
Zijn is, boven die dingen uitgeheven,
vervuld worden van goddelijke pijn. 

Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.
Is naar de aarde hongeren en dorsten.
Is enkel zinnen, enkel botte plicht. 

Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,
is kind worden en naar de sterren kijken,
en daarheen langzaam worden opgelicht.  

Ed. Hoornik.

dinsdag 29 oktober 2013

Een zilverreiger!

Vanochtend zagen we door het keukenraam een grote witte reiger onverstoorbaar in het veld staan. Prachtig beeld! Dus niet een gewone grijsblauwe, die we wel vaker zien hier, maar een witte. Eerst dachten we nog dat het een ooievaar was, dus gauw de verrekijker gepakt.. Nee dus, en bij het checken op internet bleek het inderdaad een reiger, de zilverreiger, te zijn. En ik begreep ook best bijzonder die hier aan te treffen! Zoals een reiger eigen, stond hij langdurig roerloos in het veld te kijken... Meteen de camera gepakt en gekiekt. Het leek even alsof hij me minutenlang aankeek, recht in de lens... maar hij tuurde natuurlijk naar een prooi in de omgeving.
Ook las ik dat men vroeger het aanschouwen van een witte reiger zag als gunstig voorteken en als symbool van onschuld, verstilling en vernieuwing. Lucky me! Nadat we een kwartiertje van hem konden genieten, 'gleed' hij met trage wiekslag het veld af. Erg mooi, hoop dat hij ons wederom een bezoek brengt!


vrijdag 18 oktober 2013

Pom, pom, pommes

Een tapijt van appels, lijkt het wel! We hebben dit jaar een fantastische opbrengst, maar kunnen ze helaas nog niet naar de perserij brengen. Dat is een bedrijf bij ons in de buurt, wat doordeweeks commercieel perst en in het weekend de apparatuur beschikbaar stelt aan particulieren. Helaas moesten we aansluiten in de rij en kunnen we pas half november gaan persen. De appeltjes vallen echter al van de bomen en gaan dus liggen rotten in het natte gras. Dommage!
Ton heeft niets voor niets sterrenbeeld maagd, dus het werk van rapen en alle appels netjes en droog neerleggen is echt aan hem besteed. Hij geniet van alle klusjes die leiden tot flessen heerlijke appelsap, maakt niet uit wat. Dit keer heeft hij lagen bubbeltjesplastic gebruikt om ze tot half november een beetje gaaf te houden. Ze liggen er echter zo mooi recht op dat dit tapijt van appels wellicht mee zou kunnen dingen voor een designprijs, niet?






donderdag 17 oktober 2013

Emmaüs

Soms is het tijd voor een dagje uit, winkelen in Alençon, zomaar een lekkere lunch buiten de deur, met 17 graden nog nét op het overdekte terras. Dit alles in het kader van Bon vivants worden... 
Op zo'n dag brengen we ook altijd een bezoek aan de Emmaüs (spreek uit: emmahuus). Deze organisatie is goed te vergelijken met de kringloopwinkels in Nederland. Echter hier zijn de 'winkels' vaak heel groot met buiten allerlei vieze rotzooi zoals vergane bankstellen, vieze kapotte tuinmeubels en gebroken wcpotten (bah!). Binnen in de loodsen staat het betere goed, meer naar onze smaak. We waren lekker aan het struinen toen Ton plots een leuk schrijftafeltje zag staan, achter een staand matras verscholen. Naar voren met dat ding! We bekeken het goed en waren er weg van, mooie kleur (mahonie), in goede staat, geen houtworm... Op zo'n moment bedenken we eerst zelf wat we het waard vinden, voor onze 'verliefdheid op het ding' met ons aan de loop gaat en we veel meer bieden dan goed is (met alle spijt achteraf).
Tussen de 30-40 euro. Tegenwoordig weten ze bij de Emmaüs ook steeds beter wat het opbrengen moet. Een verschil met Nederland is dat er hier bij elke afdeling mensen staan die zelf de verkoop doen, mét de onderhandeling en ook zelf afrekenen. Geen stickertjes met prijzen dus. Duidelijker Franser, dus minder commercieel opgezet dan in Nederland, waar men naar mijn idee steeds meer focust op omzet, helaas). Een voordeel van de Franse manier is dat de verkopers hun eigen toko hebben, met bijbehorende trots en zorg ervoor, zelf verkopen en daarin redelijk zelfstandig handelen. Naast de werkgelegenheid biedt dit duidelijk een meerwaarde, vind ik.
Afijn, we benaderden de verkoper daar die echter een opperverkoper moest gaan halen (ook hier weer de onvervalste hiërarchie) maar na deux minutes kwam die naar ons toe... Hij liep eens om het tafeltje heen (slecht signaal) en bekeek het opnieuw van alle kanten (wederom slecht signaal). Antwoord: Cinq!
Wààt? Vijf euro...
Wat te doen?
In ieder geval mijn blijdschap inhouden of althans niet al teveel te tonen en ten tweede een fooi te geven maar ook weer niet al te groot, anders voelen ze zich misschien geen goed onderhandelaar? Mijn ervaring is dat ze het in ieder geval raar vinden en het niet vertrouwen. Ik opereer op rommelmarkten vaak nog vanuit mijn 'Hollandse' ondernemings - en handelsgeest, maar vind hier vaak totaal geen weerklank. Het is een ingang die de Fransen niet lijken te begrijpen en tegelijkertijd hebben ze er veel ontzag voor. Dat begrijp ik tenminste uit gesprekken met Franse vrienden. De politesse - het bezig zijn met sociale conventies - speelt hier altijd een grotere rol dan wat de deal opbrengt. Dat verrast me iedere keer. 
Enfin, we waren opgetogen en blij met deze trouvaille! 
Ik heb al een plekje in gedachten, in kamer Millet, en heb ook nog ergens een stoeltje wat er mooi bij past. Daar moet ik eerst nog wel de zitting van stofferen, maar dat lukt me wel. Weer een prachtig setje!
Maar... entre nous, jullie begrijpen dat ik in mijn blogs natuurlijk niet rep over alle (te dure) miskopen, dat zou de pret ernstig drukken... maar die zijn er ook, hoor!


Toch een dot van een tafeltje?
Hierachter gezeten komen de verhalen vanzelf...


zondag 13 oktober 2013

Tijd voor Tartiflette!

Ondanks dat het weer nog heel zacht is, verleiden de wintergroenten en allerhande paddestoelen me toch tot het maken van herfstige gerechten. Spruitjes, witlof, kool, kastanjes... héérlijk dat ze weer te koop zijn!
Vandaag had ik zin in Tartiflette, een gerecht dat oorspronkelijk uit de Savoie komt en gemaakt wordt met Reblochonkaas.
Er gaan veel aardappels in wat het samen met de gesmolten kaas erg zwaar en winters maakt. Vandaar dat ik een lichtere versie met groenten - bloemkool en courgettes - gemaakt heb. Erg lekker! Hieronder het recept, evenals in mijn receptenboek op onze site www.lasauvagere.nl

Nodig (4 personen)
1/2 bloemkool in roosjes
3 aardappelen
1 grote courgette
2 uien
150 gr spekjes
2 knoflooktenen
Bekertje crème fraîche
1/2 Reblochonkaas
Peper, zout en nootmuskaat

Warm de oven voor op 175 graden. Was de aardappelen, laat de schil erom en snij in blokjes van 2 x 2 cm. Snijd de bloemkool in roosjes. 
Breng de aardappelstukjes aan de kook in gezouten water en doe als ze koken nog 5 minuten de bloemkoolroosjes erbij. Afgieten. Bak in een ruime koekenpan de spekjes aan met de gesnipperde ui en de knoflook erbij. Was ondertussen de courgette en snijd hem in blokjes. Als de uitjes glazig zijn, doe je de courgette erbij. Laat een paar minuten pruttelen. Doe de afgegoten bloemkool en aardappelen er nu ook bij, plus een flinke snuf versgemalen peper en een snufje nootmuskaat. Doe het geheel in een ovenschaal en leg de in de lengte doorgesneden platte Reblochonkaas met de kaaskant naar beneden op de groenten. Zet een half uur in de oven. De kaas zal uit de korst smelten en zich door de groenten mengen. Als hij klaar is en je de schaal uit de oven haalt, kun je de twee lege kaaskorsten eraf halen en weggooien. Direct serveren met sla.

Bonne appétit! 

zondag 6 oktober 2013

Ballade à dimanche

De plaatselijke Taichiclub waar ik lid van ben organiseert maandelijks een wandeling in de omgeving. Deze zondag had ik me ingeschreven, samen met Ton, om te gaan wandelen in Montchevrel, zo'n 30 km bij ons vandaan. Vroeg op (voor zondagse begrippen) en om kwart voor negen op pad. Om half tien zou het beginnen, een ballade van een 'petit deux heures' zodat de Fransen nét voor de apérotijd weer huiswaarts zijn (denken wij dan). Er kwamen zo'n vijftig mensen opdagen, allen leden van de Taichiclubs in de omgeving waar mijn lerares Marie-T ook lesgeeft. Een bont gezelschap, wel allemaal grijzend... en bewust bezig met bewegen, bougerHet was nog flink mistig op dat tijdstip, wat jammer was van de mooie uitzichten. De koeien onderweg leken ook wat verbaasd, hoezo volk op dit vroege tijdstip? Marie-T hield er flink de pas in en kwam af en toe achteraan 'kijken' (waar wij liepen) en ons een beetje opjutten. Hm, dat vond ik wat minder. Ik had leuke gesprekjes met Nadine, een Parisienne  met ook een huis in Bellavilliers over werk, kinders en onze passies. Het was een wandeling met stevige afdalingen (descendre) en flinke hellingen (monter) en daarbij ook nog Frans spreken, dus het was me het ochtendje wel! Af en toe een handje bramen tussendoor hield me aardig op de been. Weer aangekomen bij ons vertrekpunt werd er een campingtafel uitgeklapt en kwam er natuurlijk eten en drinken voor iedereen op tafel, meegenomen door degene die het organiseerde. Dat is steeds iemand van de Taichiclub aldaar. Grappig zo'n afsluiting op een grasveldje in een verder leeg dorp, compleet met snoepjes, koffie en cider. En óók een gezond en gezellig begin van de zondag! Thuisgekomen werden we verwelkomd door een blije Foppe (die helaas niet mee mocht wandelen) en een zeer aanhalige Jules. 

Buiten uitrustend op ons bankje in de zon, zaten ze beiden bij ons.  Met vermoeide benen maar heel voldaan telde ik mijn zegening voor al deze fijne dingen!








zaterdag 5 oktober 2013

Gekookte vloer...?

Onze witbetegelde keukenvloer moeten we vaak dweilen, je ziet er van alles op! maar met een hond en twee katten vind ik dat ook wel een lekker idee, nog even afgezien van de muizen die 's nachts als cadeautjes door de poezen naar binnen worden gebracht en ter aanbieding dan op die vloer liggen... C'est ca.
Op de TV zie ik regelmatig een reclame langskomen van een apparaat wat een tegelvloer a.h.w. stoomt. Dat leek me wat voor ons. Maar om teleurstelling te voorkomen probeer ik zo'n ding dan eerst te huren of lenen, om te kijken of hij werkelijk doet wat is beloofd. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn vriendin heeft zo'n apparaat. Het leek me met name voor de voegen in de keukenvloer een goede oplossing. "Eerst wel met borsteltje met bleekwater voorbewerken"... zei ze nog. Kijk, dan zakt mijn motivatie meteen al een stuk. Het leek me vooral zo handig niet op de knieën meer te hoeven. Toen ik thuiskwam met dat apparaat en de keukenvloer (5 x 7 m) bekeek, bedacht ik me dat dit een te omvangrijke klus zou zijn en bovendien van een te hoog Assepoestergehalte. Maar ja, toch nieuwsgierig en even proberen. Het idee dat je je vloer blootstelt en dweilt met stoom (heb altijd geleerd, meer dan 100 gr) is een fijne! Zo'n reclame wil natuurlijk aansluiten bij dat idee, het liefst nog de hele vloer in de was kunnen doen, nee, het hele huis, lang leve de hygiëne! Met deze verwachting viel het resultaat natuurlijk tegen. Het meest schoon werd de vloer door voorboenen met borstel en bleekwater. De stoom deed er nog een klein schepje bovenop, maar niet noemenswaardig. Dus zag ik na de ergste voegen bij het aanrecht snel af van boenen en bleek en stoomde verder de vloer met de lange steel, nét zo elegant en met net zoveel gemak als de mevrouw in de reclame (hoopte ik althans). Ik voelde ondertussen natuurlijk even aan de stomende dweil, erg heet! Maar de vloer, die werd slechts lauw! En hij droogde ook niet snel. Ach, het resultaat is goed; de vloer is weer lekker schoon (genoeg) en we hoeven dat apparaat niet aan te schaffen! Sluit lekker aan bij het motto 'Niks nieuws kopen' van deze maand, waar ik vanochtend in de krant over las. Goed initiatief!






woensdag 2 oktober 2013

Avant et après

Altijd leuk om ervoor - en erna plaatjes te bekijken, toch? Met onze gîte hadden we vanaf het begin een vochtprobleem. De authentieke huizen zijn van kalksteen gebouwd omdat dat veelvuldig te vinden is in de grond. Dat is mooi maar heeft een groot nadeel, zij zuigen het vocht uit de grond op. Bij de meeste huizen zie je dan ook dat er tot 1 meter hoog vocht in de muur zit, soms zelfs schimmels. Daar zijn wij hier de strijd mee aangegaan! Allereerst door dakgoten aan te brengen, zodat het regenwater niet rondom het huis de grond in loopt, dat is immers water naar de zee dragen. Vervolgens hebben we openslaande tuindeuren geplaatst, voor meer zon - lees droging - in het huis. Vorige jaar hebben we CV aangelegd, waardoor het huis echt structureel aan het drogen gegaan is. En nu mocht ik dan de laatste hand leggen aan dit probleem; het overschilderen van de hoekstenen die aangedaan waren door het vocht met een verf die microporeuse en mat is, speciaal voor deze kalkstenen bedoeld. Wat is het opgeknapt, al zeg ik het zelf! We weten zelf wel dat het vocht weg is, maar het oog wil ook wat...  vandaar deze foto's.






zondag 29 september 2013

Warme herfstdag


Wat een heerlijke warme dag nog eind september! Dat is genieten, vonden Foppe en Jules ook tijdens onze middagwandeling in de buurt. Jules loopt altijd mee met het uitlaten van Foppe en tot op zekere hoogte met wandelingen, maar dit keert zelfs de volle 4 km rondom ons huis! Gezellig. Hij loopt achter ons aan, af en toe luid miauwend ("kan jullie niet bijhouden, ik ruik van alles hier..."), dat dan weer wel.
Foppe loopt kwartier te maken ruim vóór ons en joeg de vier prachtige paarden in de wei enigszins de stuipen op het lijf, dacht ik. Later bleek het een soort spel, hij nam een aanloop en stoof op hun af tot nét voor het hek. De paarden op hun beurt stoven weg, kwamen weer terug en briesden nét aan de andere kant van het hek heel hard naar hem. Dan begon het spel opnieuw, grappig. Na een warme week en een natte zaterdag was de kans groot paddestoelen te vinden dus trokken we erop uit met mand en mes om cèpes te zoeken (eekhoorntjesbrood), maar zagen er helaas geen eentje. Wel andere mooie herfstzaken... eikels in alle kleuren, veel zwammen, bessen, najaarsbloemen. 
Ook nog een volle bramenstruik, die Ton later is gaan leegplukken en waarvan ik bramensap heb gemaakt. 
Na de voorbereiding van én het uitgebreide hier thuis gisteravond met burgemeester en loco - en partners, met een keur van wijnen,  zaten we er vandaag een beetje brak bij... De hele avond Frans verstaan en spreken gaat me nog steeds niet in de koude kleren zitten! Misschien een beetje teveel gevraagd van mezelf, zo'n diner en dan alles ook nog willen volgen en kunnen meedoen... Enfin, het was erg sympa et chaleureux en ik heb weer een stevig inburgermomentje achter de rug. En... meteen afgesproken dat ik volgend jaar zomer ga exposeren in de galerie van ons dorp. Dat moet er toch eens van komen.


Dit is een prachtige input voor een abstract
schilderij (boomschors)

Kaardebollen, waar vroeger de geschoren wol mee
 'gekamd' werd (kaarden) om de wol te kunnen spinnen