donderdag 17 oktober 2013

Emmaüs

Soms is het tijd voor een dagje uit, winkelen in Alençon, zomaar een lekkere lunch buiten de deur, met 17 graden nog nét op het overdekte terras. Dit alles in het kader van Bon vivants worden... 
Op zo'n dag brengen we ook altijd een bezoek aan de Emmaüs (spreek uit: emmahuus). Deze organisatie is goed te vergelijken met de kringloopwinkels in Nederland. Echter hier zijn de 'winkels' vaak heel groot met buiten allerlei vieze rotzooi zoals vergane bankstellen, vieze kapotte tuinmeubels en gebroken wcpotten (bah!). Binnen in de loodsen staat het betere goed, meer naar onze smaak. We waren lekker aan het struinen toen Ton plots een leuk schrijftafeltje zag staan, achter een staand matras verscholen. Naar voren met dat ding! We bekeken het goed en waren er weg van, mooie kleur (mahonie), in goede staat, geen houtworm... Op zo'n moment bedenken we eerst zelf wat we het waard vinden, voor onze 'verliefdheid op het ding' met ons aan de loop gaat en we veel meer bieden dan goed is (met alle spijt achteraf).
Tussen de 30-40 euro. Tegenwoordig weten ze bij de Emmaüs ook steeds beter wat het opbrengen moet. Een verschil met Nederland is dat er hier bij elke afdeling mensen staan die zelf de verkoop doen, mét de onderhandeling en ook zelf afrekenen. Geen stickertjes met prijzen dus. Duidelijker Franser, dus minder commercieel opgezet dan in Nederland, waar men naar mijn idee steeds meer focust op omzet, helaas). Een voordeel van de Franse manier is dat de verkopers hun eigen toko hebben, met bijbehorende trots en zorg ervoor, zelf verkopen en daarin redelijk zelfstandig handelen. Naast de werkgelegenheid biedt dit duidelijk een meerwaarde, vind ik.
Afijn, we benaderden de verkoper daar die echter een opperverkoper moest gaan halen (ook hier weer de onvervalste hiërarchie) maar na deux minutes kwam die naar ons toe... Hij liep eens om het tafeltje heen (slecht signaal) en bekeek het opnieuw van alle kanten (wederom slecht signaal). Antwoord: Cinq!
Wààt? Vijf euro...
Wat te doen?
In ieder geval mijn blijdschap inhouden of althans niet al teveel te tonen en ten tweede een fooi te geven maar ook weer niet al te groot, anders voelen ze zich misschien geen goed onderhandelaar? Mijn ervaring is dat ze het in ieder geval raar vinden en het niet vertrouwen. Ik opereer op rommelmarkten vaak nog vanuit mijn 'Hollandse' ondernemings - en handelsgeest, maar vind hier vaak totaal geen weerklank. Het is een ingang die de Fransen niet lijken te begrijpen en tegelijkertijd hebben ze er veel ontzag voor. Dat begrijp ik tenminste uit gesprekken met Franse vrienden. De politesse - het bezig zijn met sociale conventies - speelt hier altijd een grotere rol dan wat de deal opbrengt. Dat verrast me iedere keer. 
Enfin, we waren opgetogen en blij met deze trouvaille! 
Ik heb al een plekje in gedachten, in kamer Millet, en heb ook nog ergens een stoeltje wat er mooi bij past. Daar moet ik eerst nog wel de zitting van stofferen, maar dat lukt me wel. Weer een prachtig setje!
Maar... entre nous, jullie begrijpen dat ik in mijn blogs natuurlijk niet rep over alle (te dure) miskopen, dat zou de pret ernstig drukken... maar die zijn er ook, hoor!


Toch een dot van een tafeltje?
Hierachter gezeten komen de verhalen vanzelf...


Geen opmerkingen:

Een reactie posten