donderdag 27 september 2012

Herfstanemonen...

Ze zijn moeilijk te krijgen hier maar het is me gelukt!
Ik heb in onze tuinen in Nederland altijd deze bloemen gehad, zo gek ben ik erop. Ze torenen - als er bijna geen bloem meer bloeit - zo teer en tegelijk sterk boven al het groen uit en zeker wel tot eind oktober!



Vandaar dat ik trots en heel blij ben dat ik ze nu ook hier in Frankrijk om me heen heb. Hoop dat ze goed zullen aanslaan in de nog warme grond van september. Het was overigens weer een hele klus om ze te planten, want de grond zit ook daar - in de ronde border voor de deur - vol met stenen. Kom nu maar op herfst met de mooie anemonen!

maandag 24 september 2012

Nieuw bijenvolk

Er is een nieuw bijenvolk gearriveerd! We hebben ze een naam gegeven 
(idee van de dochter ;-). We noemen ze de Thouriennes 2, (naam van de imker van wie we ze gekocht hebben). Mét aanvulling twee, omdat het het tweede volk is van hem. Ons eerste volk dat afgelopen mei bij ons kwam heeft geen koningin 'gemaakt' en is daarom gestorven.
Het nieuwe volk is een redelijk groot en gegarandeerd gezond (dit is een gecontroleerd volk) en gaat - als alles goed gaat - de komende winter overleven. Gecontroleerd door G.D.S.C.O = Géneral Département Sanitaire Chaptol Ornais, section Appicole, en zij controleren op de ziekten MRLC ( maladies réputé légalemant contacieuse). Omslachtiger en Franser kan bijna niet... maar ook terecht want bijen zijn heel belangrijk en mogen hoe dan ook niet uitsterven. 

De eerste ochtend was er nog weinig leven in de bijerij, maar toen het vanmiddag wat warmer werd kwamen ze met velen een kijkje buiten nemen! Er zijn helaas niet veel bloemen meer die ze kunnen bezoeken. De hedera bloeit nog wel en is geliefd bij ze en natuurlijk hei, maar die laatste groeit hier helaas niet.
Ton heeft ze voorzien van een kilo suiker (opgelost in 500 ml water) als voorlopige voedselreserve voor de winter. Als ze het op hebben, krijgen de opnieuw een beker. En Ton zelf is nu in het bezit van de grote Beekeepers-Bible van Stewart, Tabori & Chang en gaat zich komende winter weer verder verdiepen in het bijenleven...


Hier schenkt hij het suikerwater in de voederbak.
Door een luikje bovenop open te zetten
kunnen de bijen nu direct binnen vanuit de kast naar de suiker!

Hier legt Ton er een plexiglasplaat op, zodat hij de
deksel kan optillen zonder dat de kast
zijn warmte verliest en hij ongehinderd erin kan kijken
(maar hij besloeg door de warmte - van het suikerwater -
nu overigens meteen...)


zaterdag 22 september 2012

Een dot van een suikerpot!

Afgelopen week een heerlijke shopdag 'gevierd' met Eveline. Samen naar Alençon (de ene boerin in haar cabrio, de andere in de Landrover ha-ha) met in ons hoofd lijstjes van 'nodige' en leuke dingen voor in het huis of voor onszelf. Tijdens het winkelen konden we er gelukkig veel grappen over maken; wat een luxeprobleem toch als je moet kiezen tussen een beige of een grijs bord en wat zou je zonder die mooie borden op tafel zijn, ha ha...!
Woon - en kledingwinkel in en uit, mooie dingenwinkel, serviezen kijken, kringloop (hier Emmaüs geheten) en dat alles natuurlijk afgewisseld met een uitgebreide koffiepauze en dito lunch....Maar très agréable, even lekker weg van al de klussen thuis en me onder te kunnen dompelen in het stadse!
Mijn buit bij de kringloop was nog het meest geslaagd vond ik zelf...ik hou ons serviesgoed in blauw met wit...(onverbiddelijke eis anders wordt het een zooitje)
En zoals Eveline het terecht noemde: echt een dót van een suikerpot!



vrijdag 21 september 2012

Dorade in zoutkorst...

Omdat de herfstkookweek op 14 oktober van start gaat hier en ik wederom allerlei nieuwe recepten heb opgenomen in het menu, ben ik al een paar weken van alles aan het voorkoken...Het liefst nodig ik dan mensen uit en vraag hun om proefkonijn te zijn. Maar merendeels ook om het recept te controleren want mijn ervaring is dat zeker 50% van de recepten zoals ik ze aantref in boeken en bladen qua receptuur niet helemaal klopt. Bijvoorbeeld in tijden en hoeveelheden...
Gisteren stond vis in een zoutkorst op het menu. Zelf had ik dat nog nooit gemaakt, teveel gedoe en na afloop een hele bakplaat zout ( en 9 eiwitten) voor 4 x 100 gr vis weggooien. Het moet dan wel verschrikkelijk veel lekkerder zijn wil ik zoiets doen...
Maar dat terzijde, het is wel een hele beleving om zoiets te maken en de meeste mensen beginnen daar thuis niet aan. In de kookweek (en ruime keuken, niet te vergeten) waarbij we samen allerlei gerechten maken, past zoiets natuurlijk prima! Alleen al qua beleving.
En dat was het...
In mijn haast bij de visboer was ik vergeten te vragen of hij de dorades alvast wilde schoonmaken, dus die verrassing wachtte me thuis!
Toen ik mijn hand op zijn huid drukte en het mes onderin de buik zette, ging ie eerst poepen! Nog nooit meegemaakt. Getver, ik geef het je te doen.
Doorzetten Elly en ah, dat was eigenlijk toch gauw gedaan met daarna de voldoening van de zelfredzaamheid.
Hier liggen ze, Jip en Janneke op mijn blauwe visplank, gereed om te worden
gevuld met venkelzaad, citroen en peterselie uit eigen tuin... 



Het grove zout dat ik had aangeschaft was overigens zeer goedkoop, 0,18 per kilo, dus voor de kosten hoef je het niet te laten. Dat heb ik met 9 eiwitten en meel aangemaakt en onderop en in een bergje om de vissen heen gedrapeerd en aangedrukt. Je moet geen wondjes aan je handen hebben ( AU!!), maar na het afwassen van het zout zul je merken dat ze wonderlijk zacht zijn geworden.
Hier met een behaaglijk dekentje van zout,
de visstaartjes mogen overigens vrij liggen...

Na verschillende voorzichtige openingen gemaakt te hebben
 pel je de croûte de sel in grote stukken eraf.
Vervolgens fileren en serveren.

In de voorverwarmde oven van 225 gr, 35 minuten bakken en daarna hamer en beitel pakken! Die korst wordt écht zo hard als beton, ik heb stevig moeten slaan maar toch met een soort van ingehoudenheid want als je erdoor heen timmert verniel je onmiddellijk de zacht gegaarde vis. Wonderwel is de vis niet zout geworden (dat is tegengehouden door de huid) en zacht als boter, héérlijk! Ik serveerde er een gegrilde aardappel (met bacon en cheddar) en kropsla bij. Wel opletten dat je hem serveert zonder ook maar een korreltje deeg want dat is natuurlijk verschrikkelijk zout...

dinsdag 18 september 2012

Springkikker!

Het is nog heerlijk nazomerweer en ik probeer de tuin wat te fatsoeneren voor de herfst echt zijn rentrée maakt. Opruimen, hier en daar snoeien en alle uitgebloeide knoppen uit de rozenstruiken knippen voor de laatste lichting bloeiers - soms wel tot diep in november! Er liggen al behoorlijk wat bladeren in de borders, maar dat zijn broodnodige dekentjes voor in de winter dus die laat ik mooi liggen. In het perkje bij een van de vijvers was ik een soort klimmer (ik denk winde) uit het krentenboompje aan het halen, omdat die deze aan het verstikken was. Terwijl ik dat deed woei er een blaadje omhoog bij mijn voeten, lichtbeige van kleur. Eerst dacht ik nog: vreemd windje zo dicht bij de grond terwijl ik niets voel...en toen woei het met een sprong weer een stukje verder....ah, een kikkertje en het bleek de springkikker! Wat een bijzondere kleur, nooit eerder gezien. Naast zijn identieke kleur als de bladeren heeft hij een zekere scherpte (van vorm) op zijn flanken die je ook bij bladeren ziet. Hoezo camouflage?


Zoek de kikker! 

La fendeuse

Een groot deel van de op 50 en 40 cm gezaagde balken moet nog wel gekliefd (fendre) worden. Eerst is er een partij à la main gedaan, maar het bleek dat we voor de wat dikkere stronken toch een splitter, fendeuse, nodig hebben. We hebben geen idee of zo'n machine goed werkt dus wilden we hem eerst maar eens huren bij een of ander tuin/landbouwbedrijf, maar na twee weken zoeken hebben we nog geen enkel adres gevonden of tip gekregen, ook niet via, via... Dan maar lenen voor een mooie kist wijn bij een bevriende buurman. Ton is vanmiddag begonnen en helemaal in zijn element want het is een superding en het gaat heel gemakkelijk! Hij split met een puntkracht van 5 ton, dat verwacht je niet van zo'n kleine, compacte machine... "Die wil ik ook, die wil ik ook...hoor ik Ton zeggen.
(Dat kan ik ook zo hebben met keukenmachines!)
Hij heeft in een middag zo'n drie kuub hout gesplitst, fantastisch, en daarmee gezorgd voor een halfjaar brandhout op maat. En hij ontdekte: eikenhout scheurt, beukenhout knapt, interessant, toch?Aangezien onze buurvrouw ook enthousiast werd bij het zien van dit werktuig is maar meteen besloten samen zo'n ding aan te schaffen voor de volgende winter...Goed project!


zondag 16 september 2012

Dakloos

Misschien niet wat jullie op het eerste gezicht denken...
Maar ik ben vandaag héérlijk dakloos gaan touren in de omgeving, heb rommelmarktjes bezocht en genoten van de zon op mijn hoofd, het directe contact met de geuren van bos en veld, het windje door mijn haren...geweldig! Dit is écht genieten.
Zo begon dit verhaal:
Twee maanden geleden kocht ik op de rommelmarkt een speelgoedcabrio voor mijn kleinzoon zodat hij hier mee kon spelen in zijn vakantie. Wél van een merk dat ik zelf heel leuk vond, natuurlijk! Maar ik had toen nog geen idee dat er zo kort erna ook een échte kwam voor mezelf!


Ik was wel naar een autootje aan speuren voor erbij, maar een doodgewone. Toen ik eens ging googelen waren er een hoop leuke autootjes te koop, maar het idee van 'open rijden' terwijl ik mijn dagelijkse boodschappen doe, kwam toen voor het eerst in me op. Dan is het kiezen of delen: een 'verstandige' keuze en een jonge auto of eentje waarvan ik alleen maar dromen kan en dan dus 11 jaar oud...
Er volgde nog weken van twijfels met als thema: doe gewoon dan doe je gek genoeg...maar ik zette uiteindelijk door en met ondersteuning van mijn echtgenoot die me dit genieten erg gunt, kwam deze cabrio vorige week op La Sauvagère. Grappig al de reacties die ik erop kreeg en alle opvattingen te horen die kennelijk bij cabrio rijden horen. Een van mijn schoonzussen mailde me: Kom, gooi je lokken in de wind en...misdraag je! Heel goed advies, vind ik.
Ik geloof dat ik me daar maar braaf aan ga houden ;-)

donderdag 13 september 2012

Klein geluk...

En wèèr waren we even in Nederland, bezoek en o.a. om te stemmen. Vandaag echter is het marktdag in Bellême, wat een zalig vooruitzicht als de koelkast zo leeg is... Met onze manden gingen we erheen, al verlangend naar alle mooie en lekkere dingen die we er vast en zeker zouden aantreffen. En we zijn een paar weken niet geweest, dus het aanbod van de groenten, kazen, vlees en vis, bloemen, honing zal weer anders zijn. Inmiddels kennen we de marktkoopmannen en - vrouwen redelijk goed, dus overal bonjour, bonjour! Overigens las ik dat dat één van de vier woorden is die een kind hier het eerst moet leren; bonjour, s'il vous plait, merci en au revoir! Niet groeten staat in Frankrijk gelijk aan niet opgevoed zijn ...
Afijn, we gingen vandaag echt los en kochten drie heerlijke kazen bij ons favoriete kaasvrouwtje. De Livarot (eentje die hier écht uit de streek komt en waarmee ik straks een kaassaus voor op de entrecôte ga maken, om alvast eventjes uit te proberen voor de kookweek in oktober!). We kochten ook een Tomme de Savoie (uit Danges) en een Chaource. De naam Tomme de Savoie is een heel algemene term. Vaak wordt hij gecombineerd met de dorpsnaam waar de kaas gemaakt wordt (vandaar Danges). Naar verluidt zijn er bijna net zoveel tommes als er bergen en dalen zijn in de Savoie! De Chaourcekaas heb ik pas ontdekt, halfzachte, jonge koemelkkaas die in de Champagne en de Bourgogne gemaakt wordt, écht ontzettend lekker! Daarbij veel groenten en fruit met ook een kilo mirabelles, kleine gele pruimpjes, waar ik vanmiddag drie potten jam van gemaakt heb. Bij de traiteur namen we natuurlijk zijn huisgemaakte paté, twee mooie entrecôtes en op de terugweg bij de biobakker hun onvolprezen notenbrood mee.
Attaquer!
Met een inderhaast klaargemaakte krop sla uit eigen tuin genoten we van een meer dan vorstelijke lunch... hmm, weer écht thuis.
Teruglezend realiseer ik me dat we wat dit betreft al goed geïntegreerd zijn in la douce France, van vroeg tot laat praatten we over eten vandaag of aten, ha-ha.


PS Sauce Livarot is vanavond bijzonder goed gelukt,
het was zalig!
Recept
Na het bakken van de steaks (niet zouten), deze in
alufolie inpakken en in warme oven leggen.
Bakvet afblussen met scheut bouillon, Livarot in kleine
stukjes erin laten smelten, tot slot schepje crème fraîche
en heel klein beetje laten inkoken...bon appétit!

vrijdag 7 september 2012

Ramonage...

Om de komende winter weer goed en veilig te kunnen stoken in onze haarden komt elk najaar de ramoneur, om hier de drie schoorstenen te vegen. Hij is vroeg dit jaar want het is vandaag nog ruim 25 graden, dus najaar... De schoorsteenveger is een opgewekte man, die heel snel en grondig zijn werk doet. Hij zet de slang van een enorme grote en zware stofzuiger in de schoorsteen en hij gaat dan met een ijzeren ronde borstel langzaam heen en terug ragend de schoorsteen in. Net als met tentstokken, ook zo flexibel, wordt die stok (de  baquette!) steeds verlengd zodat hij steeds hoger de schoorsteen inkomt, ook langs bochtjes... Hij kijkt dan regelmatig buiten of hij al helemaal boven is. Wat zo grappig is aan hem is dat hij steeds hardop zegt wat hij allemaal gaat doen, hopla dit en hopla dat.... gezellig wel. Ook werkt hij enorm netjes (en dat met al die zwarte rotzooi!) en ik wilde hem daar een compliment over geven...even snel opgezocht: 'netjes' in de zin van netjes werken is très soignée.
Hij kwam nog even in het atelier kijken en gaf mij vervolgens een compliment over mijn schilderijen, leuk! Na anderhalf uur ragen is alles weer prêt a brûler!

donderdag 6 september 2012

Filosoferen...

Terug van een paar dagen Nederland tref ik een lege koelkast aan, dus hoog tijd om boodschappen te gaan doen! Zo kort terug uit het voor mij druk geworden Nederland rij ik naar de supermarkt over rustige landweggetjes en kom zowaar helemaal niemand tegen. Ik realiseer me des te meer in wat een heerlijke omgeving ik woon en wat een ongehaast leven ik hier heb! Ik neem het landschap - wat ik inmiddels door en door ken - grondig in me op. Zo mooi, de heuvels, de kleuren die nu meer en meer vervlakken, het hoge mais, het geschoren graan en al de verschillende bomen, struiken en grassen... Wat een schoonheid allemaal om me heen. Door de rust op de weg heeft het werkelijk mijn volle aandacht! En nieuw is dat het voelt alsof het ook om die aandacht vraagt. Door mij gezien te worden, helemaal tot elke grasspriet toe...Vervolgens dacht ik: zou dat ook met mij als mens zo zijn? Dat elke cel in mij die aandacht ook vraagt... Plots rijst de vraag in me op of dit geheel, deze door mij waargenomen schoonheid zich aandient, enkel en alleen omdat ik ernaar kijk en het aandacht geef...Dus dat mijn focus maakt dat dit voor mij bestaat. (Lucky me dat dit nu mijn focus is.) Was het niet Immanuel Kant die dit zo stelde? Ik weet het niet meer. Of kreeg ik dit bijzondere gevoel omdat de voorstelling die ik van landschaps-schoonheid heb, op dit moment zo samenviel met de werkelijkheid?
Tijdens de rit blijft het me bezighouden. Zou ik steeds mijn focus kunnen kiezen en zo de kwaliteit van mijn leven kunnen verhogen? Nee sterker nog, zou ik zo zelfs mijn beeld van de wereld om me heen kunnen vormen?
Kennelijk ben ik door al die vragen steeds langzamer gaan rijden en komt er luid toeterend een auto voorbij...Ja, veertig km is hier wel een beetje erg langzaam.
Dan volgt het boodschappen doen waardoor mijn vragen zich weer verschuilen achter de lopende dingen van die dag.
Bij het denken over een blog echter komen ze weer op, maar ik merk dat ik er nog langer over wil mijmeren...wordt dus vervolgd!
Zo'n moment besef ik wel dat ik hier écht tijd van leven heb...



dinsdag 4 september 2012

La rentrée

Net zoals in Nederland is hier ook de grote terugkeer op school, clubs etc begonnen. Ik lees overal over La rentrée, ontwaar de allernieuwste schoolspullen in de supermarkt, krijg aanbiedingen van bus-treinabonnementen en sportclubs. Het grote begin met evenzoveel grote voornemens...!
Vandaag had ik mijn rentrée op de Taichi-club in ons dorp. Het was dus weer volop zoenen geblazen met iedereen en veel ça va, ça va, ça va?
De lerares Marie-Thèrése (door iedereen MT genoemd), noemt het gym douce en startte vanochtend na de rentrée gelukkig ook met een douce les. Na 3 maanden geen Taichi moesten we er allemaal weer inkomen...
Ik schreef al eerder dat het voor mij soms dubbel hard werken is omdat ik ook alle instructies moet vertalen, wat soms lijnrecht staat op de ontspanningsoefening waartoe ik word uitgenodigd. De lerares had het vanochtend bv. over een 'voitrine' en dan gaat het in mijn hoofd als volgt: dit woord ligt dichtbij vitrine en ik zag dus (visueel ingesteld als ik ben) een etalage voor me...oh, dan zal ze misschien mijn borstkas bedoelen, ah, dan moet het poitrine zijn (dat ken ik van de slager, ha-ha), ik heb het verkeerd verstaan. Bingo! Daar aangekomen was het moment waarop ze uitlegde wat ik ermee moest doen natuurlijk allang voorbij. Het ging vast en zeker over in - en uitademen en dat gaat gelukkig vanzelf...
Ik vond de les heerlijk en gaf me gaandeweg over aan wat ik om me heen zag en luisterde niet meer, het zal zich wel wijzen. We zijn met 15 cursisten, 14 françaises en ik. Met mijn 1.68 m ben ik veruit de grootste...grappig, in NL is dat niet zo. De meeste zijn van mijn leeftijd (57) en ouder, ongeveer half stadsen uit het dorp, half boerinnen uit de omgeving. De boerinnen hebben het meeste overgewicht, zijn simpel gekleed, hebben de goedkoopste Yogamatjes (?) en houden ook de meeste afstand tot mij. Een van de stadsen had zelfs hakjes aan tijdens de les, heel grappig! Omdat ik vandaag op de achterste rij stond kon ik ieders figuur zien. Ik vind het mooi om in deze groep te zien hoe de figuren met het ouder worden veranderen. De tailles zijn verdwenen (we worden tenslotte allemaal appeltjes ;-(  , de heupen breder, de benen dunner. Het gewicht en de vorm van la taille, het figuur, is gewoon helemaal anders verdeeld.
Ik vind dat in zekere zin troostend om te zien, naast alle verantwoorde figuren die me opgediend worden in de media. Realistischer ook, dat staat me gewoon te wachten...
Het laatste kwartiertje bestaat uit ontspanningsoefeningen op de mat met een dekentje om me heen. Dat is ver uit de zwaarste vertaalklus voor me en laat ik meestal maar snel los...ik loop namelijk altijd achter ook al doe ik ontzettend mijn best.
MT laat - in hoog tempo - liefdevolle woorden op ons los en hier en daar hoor ik dan ook een snik (én een snurkje)...aandoenlijk. Ik kan me zo voorstellen dat het vaak harde, praktische leven van de boerinnen haaks staat op de liefdevolle tekst waarmee MT ons aanspoort om onszelf te bejegenen. Meer dan begrijpelijk!
Nog benieuwd naar de kosten hier op het platteland? Twee euro per les...

maandag 3 september 2012

Réfléchir la lumière du jour


Op een rommelmarkt kocht ik een aantal zondagen geleden voor 5 euro een soort sierraam van ijzer, wat leeg was, maar waar waarschijnlijk een afbeelding in heeft gezeten. In Franse woonbladen had ik het idee opgedaan om het daglicht te kunnen weerkaatsen via een soort spiegelraam. Dus een oud raam kopen, spiegel erachter en ophangen maar... Een heel logisch en praktisch idee, want in de oude - vaak donkere - huizen bestaat daar grote behoefte aan. In de 70 cm dikke muren heb je namelijk niet zomaar een raam geplaatst, dat is een hele grote (en dure) operatie!
Afijn, spiegel besteld en opgehaald en vanochtend hebben we met zijn tweetjes dit karwei geklaard...
In de gîte profiteren we nu tweemaal van het licht dat door de openslaande deuren binnenkomt en is het keukentje meteen een stuk lichter! Zo rommelen we met onze aankopen lekker maar wat aan en vullen ons huis met gezellige dingen...