Eerste saunabad!

Afgelopen week hebben we de sauna in gebruik genomen. De houtkachel binnenin hebben we eerst een paar keer goed doorgestookt zodat hij 'ingebrand' is en niet meer stinkt. En dan, stel je eens voor: een mooie namiddag... zullen we eens in onze eigen sauna gaan? Hout erin, half uurtje opwarmen en dan die heerlijke warmte en enkel bij het dansende licht van de houtkachel je eerste zweetdruppels zien komen. Een aardse houtgeur. Het meest fijne vond ik dat we begonnen bij 70 graden, het tweede 'bad' op 85 graden was en het derde weer op 70. We kunnen dat natuurlijk zelf regelen, niet afhankelijk van wat is... Zalig!
Buiten hadden we emmers koud (Ton = bikkel) en lauw water staan en hebben ons daarmee begoten. Dat zwembad moet immers nog komen! En de buitendouche is wegens nachtelijke vorst even buiten bedrijf. Maar door dat plonzen werd het gras een beetje een modderpoel en gevaarlijk glad, enfin...
Tussendoor zat ik buiten in het zitje van de sauna, lekker ingepakt in mijn allergrootste badlaken en keek naar de ondergaande, bloedrode zon in de velden om me heen. Ik hoorde de uilen. Dat was echt een supermooie ervaring. Verstillend, me zo lekker schoon voelen, helemaal opgenomen in de natuur.
Heel blij dat we hem hebben en dat wordt vermoedelijk ons zondagmiddagritueel!

Joyeuses Fêtes!

Een 'noodgedwongen' Kerstmis thuis in Bellavilliers, omdat we de reis naar Nederland met mijn vader (voor wie de reis lang is) niet een keer extra wilden maken. Maar dat heeft óók zijn voordelen... Rust, een heel gewoon Kerstmaal met een vader met diabetes (voor ons:wat er niet aan komt hoeft er niet af), lezen, de leuke Kerst-TVuitzendingen bekijken, enfin... back tot basics!
Maar het geeft ons ook tijd om samen uitgebreid in de (hervonden) fotoalbums te kijken en zijn - en mijn  - leven opnieuw de revue te laten passeren. De geschiedenis van deze tante, die buurvrouw, deze neef... de oude straten van Zaandam te zien (waar ik al ongeveer een eeuw weg ben). En aan tafel: zijn Pietje-belverhalen over zijn jeugd, écht spannende verhalen uit de oorlog, zijn werkgevers en aan welke projecten hij allemaal gebouwd heeft tijdens zijn lange loopbaan. Keer op keer komen ze langs. Soms is dat lastig maar ik focus me op dat het mij de ruimte geeft om voorbij de vaak unaniem gebruikte zinnen, het gevoel eronder te 'pakken'. Zijn trots of gekrenkte trots, zijn gevoel voor rechtvaardigheid, zijn geheel eigen opvatting van efficiency...
Ook genoeg tijd om dat in mij te laten doorklinken, 's avonds, 's nachts.
Hierdoor ontwikkel ik een breder én vollediger beeld in welk soort opvattingen ik opgegroeid ben, maar ook in welke angsten. Dat is in zekere zin lavend omdat ik weer een beetje meer van mezelf en mijn reacties op mijn eigen kinderen en anderen begrijp. 
De emotionele familielijn, zal ik maar zeggen. Kortom, een rijke tijd en omdat die in de kersttijd - midwinter plaats vindt, heb ik het extraatje van de inkeer, omdat 'buiten' niet roept...
In het langzaam verzinken van mijn vaders leven realiseer ik me ook enorm mijn eigen toekomstig verzinken en vergankelijkheid. Niet echt leuk maar wel omgeven door een zekere rust.
Eind november vergezelde ik mijn vader naar zijn zus van 98 jaar om te vertellen dat zijn vrouw was overleden. Wat gebeurde was dat ze hem niet meer herkende. Iets in zijn uitstraling leek bekend voor haar, ze lachte naar hem, hij leek uiterst welkom, maar ze vroeg wél wie hij nu was. Mijn vader die zijn enig overgebleven familielid wilde vertellen van zijn grote afscheid (de tweede vrouw die hij verliest), herkende hém en zijn verhaal niet meer. Ik zat tussen hen in en ervaarde de enorme afscheiden die je te brengen hebt als je ouder wordt. Die beelden tollen nog een beetje in me rond, zittend bij de kachel en breiend aan een sjaal voor mijn kleinzoon. Het doet me werkelijk in het midden staan tussen gezin van herkomst en eigen gezin met kleinkinderen.
Het is op een bijzondere manier een hele mooie Kerstmis, maar alleen als ik in staat ben om me te richten op en te omarmen van wat nu 'is'. En als dat even niet lukt is er Ton met zijn lange adem... die me redt. Een sterk gevoel van samen!
Dat is tegelijk mijn Kerstwens voor wie dit lezen, om zonder al te veel verwachtingen deze - van oudsher zo verwachtingsvolle - dagen te kunnen beleven!

Kerst-sjoelwedstrijd met zijn drietjes...

Glaasje Vin Chaud (Glühwein) drinken 
bij de theesalon in La Perrière

Arrivé du sauna!

Nadat Ton hem eerst twee keer gelakt heeft in het atelier van de leverancier is hij gisteren dan thuis gearriveerd: onze sauna, die in het Frans 'tonneau' heet vanwege zijn vorm.
Een hele interessante operatie, het plaatsen in onze tuin...
Vele malen keek ik weg, zo spannend vond ik het ronde gevaarte dat meter voor meter als een slak door onze tuin 'kroop' tot hij dan eindelijk na vijf uur op het voor hem gemaakte terras stond. Dat deden ze door hem steeds op te krikken met twee palletwagens (voor en achter) en dan weer een stukje verder op te schuiven. Er werden platen en balken op het gras gelegd voor zo min mogelijk beschadiging. Dat deden ze op deze manier omdat hij 800 kilo weegt en met het gewicht van de aanhanger erbij (wat hem natuurlijk veel makkelijker op zijn plaats had gebracht) maakte dat te diepe voren in onze grasmat, vandaar! Wat ik eng vond was dat hij door zijn ronding met het schuiven zo wiebelde. Ik hield Foppe flink uit de buurt want wilde absoluut geen sauna rijker en hond armer zijn! Vandaag hebben we de kachel aangestoken en binnen de kortste keren was het er 80 graden, heerlijk. Een langgekoesterde wens van Ton is hiermee in vervulling gegaan... Binnenkort ons eerste saunabad in eigen tuin en mijn oude, doch immer 'open-minded' vadertje gaat dit voor het eerst van zijn leven ervaren. Hoe leuk is dat om dit samen te beleven!

Hij komt aanrijden...

Mijn vader vond het een evenement en kon vanuit
zijn tuinstoel de operatie volgen

Van de aanhanger af...

Slakkend door de tuin, hoek na hoek

Tevreden, hij staat!

Opgaan, blinken en verzinken...

Mijn leven heeft plotseling een wending genomen, vandaar dat ik tijdje 'uit de lucht' was. Mijn vader, 87 jaren oud, woont (tijdelijk) bij ons nadat zijn partner is overleden, met wie hij 34 jaar leefde. Ons ritme vergt dus behoorlijk wat aanpassingen. Het is een verdrietige tijd voor hem, hij rouwt, maar hij geniet óók van met ons hier op de hoeve te zijn. Doorgaans is hij hier zomers, dus kaal en koud heeft hij hier nog nooit meegemaakt. Elke dag maken we een loopje, ten hoogste 500 meter heen en dan weer terug en kijkt hij zijn ogen uit. In al het kale om ons heen ziet hij wél de mooie rozebottels, de bessen, hoort hij 's avonds de uilen, geniet hij van onze levende have die met ons meeloopt en kruit hij regelmatig wat hout van de schuur naar het huis voor de immer snorrende kachels. Het liefst heeft hij het hier binnen met zijn dunne velletje en verdwenen vetjes allemaal op 23 graden, wat maakt dat ik mijn tempo wel aan moet passen want ik kom zodoende tot niets meer. Ik geef me er maar even aan over. In die rust kan ik met volle teugen van mijn vader genieten. Kijkend naar hem in zijn stoel zie ik aan zijn postuur en gezicht het verzinken van wat eens was. Mijn stoere, sterke vader, voor niemand bang. Nu is het aan mij hém te verzorgen, te beschermen. Eén herinnering komt sterk naar boven: de acrobatische oefeningen die we vaak na het eten deden, terwijl mijn moeder toekeek. Met mijn voeten op zijn knieën, volop met mijn armen naar de wereld reikend, terwijl hij mij stevig vast hield en we samen een balans zochten... Een mooi beeld. En ik bén de wereld ingegaan, heb van alles ontdekt en ervaren, mede dankzij zijn steun, zijn mij-loslaten, zijn voorbeeld en constante aanmoediging. Nu pas ben ik in staat dat in zijn volheid te zien en te voelen. Einde en begin, gisteren werd er een meisje geboren in de familie, de kleindochter van een nichtje van mij. Mijn vader reageerde met: de natuur heeft het toch goed geregeld dat de jongen voor de ouden zorgen en dat dat almaar door gaat. En zo is het!