donderdag 31 oktober 2013

Être et avoir


Vandaag weer mijn conversatie-uurtje met vriendin Chantal gehad. Mijn voornemen om dit seizoen meer nadruk te leggen op de vervoegingen van de werkwoorden, hebben geresulteerd in eerst maar weer eens être en avoir onder de loep te nemen. En dan niet zozeer de bekende 'tijden', maar meer de verschillende toekomstige tijden, die de Fransen vaker gebruiken dan wij Nederlanders. De afgelopen dagen was ik dus weer eens aan het stampen met j'aurai, je serai, etc.
Daarmee bezig zijnd (participe présent, overigens) werd ik naar het gedicht van Ed Hoornik 'geleid', hebben en zijn. Dit is een van mijn lievelingsgedichten en al jaren probeer ik die écht uit mijn hoofd te leren, want zo mooi! Opmerkelijk trouwens dat het bij ons hebben & zijn is en in Frankrijk omgekeerd...
Ik pakte hem er eens bij en bedacht me dat het leuk zou zijn die te gaan vertalen, op mijn manier, als leuk eigen projectje voor de conversatie-bijeenkomst. Nog niet beseffend dat dit een hele kluif zou worden... Enfin, ik heb het gedaan, het was erg leuk en leerzaam, dat zoeken naar de beste vertaling, maar of het weergeeft in het Frans wat Ed Hoornik wil zeggen, vermoedelijk niet! En een dichtvorm heeft het al helemaal niet, trop difficile! Chantal begon met de fouten eruit te halen (viel mee) en vroeg me natuurlijk regelmatig waarom ik dat zó had vertaald, want ze begreep een aantal zinnen gewoon niet. Gaandeweg begon het me te dagen dat dit wel echt hogeschool werk is (excuses aan degenen die ik hiermee onbedoeld gepasseerd heb). Maar het was een super interessant uur, waarin ik heb geprobeerd uit te leggen hoe ik het gedicht 'versta' en wat voor mij de betekenis ervan is. En waarin zij me veel vertelde over het gebruik van deze auxiliaires (hulpwerkwoorden), want de Fransen beschouwen être et avoir niet als werkwoorden, zoals wij dat doen. Maar het bracht ons vooral een nieuw niveau van zaken uit ons leven delen, dat was erg fijn! Daar kan ik zo naar hunkeren hier. Aan de Franse versie ga ik nog verder sleutelen, met behulp van anderen, maar hieronder alvast de Nederlandse versie:

Op school stonden ze op het bord geschreven,
het werkwoord HEBBEN en het werkwoord ZIJN;
hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven,
de ene werkelijkheid, de andere schijn. 

Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven.
Is van de wereld en haar goden zijn.
Zijn is, boven die dingen uitgeheven,
vervuld worden van goddelijke pijn. 

Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.
Is naar de aarde hongeren en dorsten.
Is enkel zinnen, enkel botte plicht. 

Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,
is kind worden en naar de sterren kijken,
en daarheen langzaam worden opgelicht.  

Ed. Hoornik.

dinsdag 29 oktober 2013

Een zilverreiger!

Vanochtend zagen we door het keukenraam een grote witte reiger onverstoorbaar in het veld staan. Prachtig beeld! Dus niet een gewone grijsblauwe, die we wel vaker zien hier, maar een witte. Eerst dachten we nog dat het een ooievaar was, dus gauw de verrekijker gepakt.. Nee dus, en bij het checken op internet bleek het inderdaad een reiger, de zilverreiger, te zijn. En ik begreep ook best bijzonder die hier aan te treffen! Zoals een reiger eigen, stond hij langdurig roerloos in het veld te kijken... Meteen de camera gepakt en gekiekt. Het leek even alsof hij me minutenlang aankeek, recht in de lens... maar hij tuurde natuurlijk naar een prooi in de omgeving.
Ook las ik dat men vroeger het aanschouwen van een witte reiger zag als gunstig voorteken en als symbool van onschuld, verstilling en vernieuwing. Lucky me! Nadat we een kwartiertje van hem konden genieten, 'gleed' hij met trage wiekslag het veld af. Erg mooi, hoop dat hij ons wederom een bezoek brengt!


vrijdag 18 oktober 2013

Pom, pom, pommes

Een tapijt van appels, lijkt het wel! We hebben dit jaar een fantastische opbrengst, maar kunnen ze helaas nog niet naar de perserij brengen. Dat is een bedrijf bij ons in de buurt, wat doordeweeks commercieel perst en in het weekend de apparatuur beschikbaar stelt aan particulieren. Helaas moesten we aansluiten in de rij en kunnen we pas half november gaan persen. De appeltjes vallen echter al van de bomen en gaan dus liggen rotten in het natte gras. Dommage!
Ton heeft niets voor niets sterrenbeeld maagd, dus het werk van rapen en alle appels netjes en droog neerleggen is echt aan hem besteed. Hij geniet van alle klusjes die leiden tot flessen heerlijke appelsap, maakt niet uit wat. Dit keer heeft hij lagen bubbeltjesplastic gebruikt om ze tot half november een beetje gaaf te houden. Ze liggen er echter zo mooi recht op dat dit tapijt van appels wellicht mee zou kunnen dingen voor een designprijs, niet?






donderdag 17 oktober 2013

Emmaüs

Soms is het tijd voor een dagje uit, winkelen in Alençon, zomaar een lekkere lunch buiten de deur, met 17 graden nog nét op het overdekte terras. Dit alles in het kader van Bon vivants worden... 
Op zo'n dag brengen we ook altijd een bezoek aan de Emmaüs (spreek uit: emmahuus). Deze organisatie is goed te vergelijken met de kringloopwinkels in Nederland. Echter hier zijn de 'winkels' vaak heel groot met buiten allerlei vieze rotzooi zoals vergane bankstellen, vieze kapotte tuinmeubels en gebroken wcpotten (bah!). Binnen in de loodsen staat het betere goed, meer naar onze smaak. We waren lekker aan het struinen toen Ton plots een leuk schrijftafeltje zag staan, achter een staand matras verscholen. Naar voren met dat ding! We bekeken het goed en waren er weg van, mooie kleur (mahonie), in goede staat, geen houtworm... Op zo'n moment bedenken we eerst zelf wat we het waard vinden, voor onze 'verliefdheid op het ding' met ons aan de loop gaat en we veel meer bieden dan goed is (met alle spijt achteraf).
Tussen de 30-40 euro. Tegenwoordig weten ze bij de Emmaüs ook steeds beter wat het opbrengen moet. Een verschil met Nederland is dat er hier bij elke afdeling mensen staan die zelf de verkoop doen, mét de onderhandeling en ook zelf afrekenen. Geen stickertjes met prijzen dus. Duidelijker Franser, dus minder commercieel opgezet dan in Nederland, waar men naar mijn idee steeds meer focust op omzet, helaas). Een voordeel van de Franse manier is dat de verkopers hun eigen toko hebben, met bijbehorende trots en zorg ervoor, zelf verkopen en daarin redelijk zelfstandig handelen. Naast de werkgelegenheid biedt dit duidelijk een meerwaarde, vind ik.
Afijn, we benaderden de verkoper daar die echter een opperverkoper moest gaan halen (ook hier weer de onvervalste hiërarchie) maar na deux minutes kwam die naar ons toe... Hij liep eens om het tafeltje heen (slecht signaal) en bekeek het opnieuw van alle kanten (wederom slecht signaal). Antwoord: Cinq!
Wààt? Vijf euro...
Wat te doen?
In ieder geval mijn blijdschap inhouden of althans niet al teveel te tonen en ten tweede een fooi te geven maar ook weer niet al te groot, anders voelen ze zich misschien geen goed onderhandelaar? Mijn ervaring is dat ze het in ieder geval raar vinden en het niet vertrouwen. Ik opereer op rommelmarkten vaak nog vanuit mijn 'Hollandse' ondernemings - en handelsgeest, maar vind hier vaak totaal geen weerklank. Het is een ingang die de Fransen niet lijken te begrijpen en tegelijkertijd hebben ze er veel ontzag voor. Dat begrijp ik tenminste uit gesprekken met Franse vrienden. De politesse - het bezig zijn met sociale conventies - speelt hier altijd een grotere rol dan wat de deal opbrengt. Dat verrast me iedere keer. 
Enfin, we waren opgetogen en blij met deze trouvaille! 
Ik heb al een plekje in gedachten, in kamer Millet, en heb ook nog ergens een stoeltje wat er mooi bij past. Daar moet ik eerst nog wel de zitting van stofferen, maar dat lukt me wel. Weer een prachtig setje!
Maar... entre nous, jullie begrijpen dat ik in mijn blogs natuurlijk niet rep over alle (te dure) miskopen, dat zou de pret ernstig drukken... maar die zijn er ook, hoor!


Toch een dot van een tafeltje?
Hierachter gezeten komen de verhalen vanzelf...


zondag 13 oktober 2013

Tijd voor Tartiflette!

Ondanks dat het weer nog heel zacht is, verleiden de wintergroenten en allerhande paddestoelen me toch tot het maken van herfstige gerechten. Spruitjes, witlof, kool, kastanjes... héérlijk dat ze weer te koop zijn!
Vandaag had ik zin in Tartiflette, een gerecht dat oorspronkelijk uit de Savoie komt en gemaakt wordt met Reblochonkaas.
Er gaan veel aardappels in wat het samen met de gesmolten kaas erg zwaar en winters maakt. Vandaar dat ik een lichtere versie met groenten - bloemkool en courgettes - gemaakt heb. Erg lekker! Hieronder het recept, evenals in mijn receptenboek op onze site www.lasauvagere.nl

Nodig (4 personen)
1/2 bloemkool in roosjes
3 aardappelen
1 grote courgette
2 uien
150 gr spekjes
2 knoflooktenen
Bekertje crème fraîche
1/2 Reblochonkaas
Peper, zout en nootmuskaat

Warm de oven voor op 175 graden. Was de aardappelen, laat de schil erom en snij in blokjes van 2 x 2 cm. Snijd de bloemkool in roosjes. 
Breng de aardappelstukjes aan de kook in gezouten water en doe als ze koken nog 5 minuten de bloemkoolroosjes erbij. Afgieten. Bak in een ruime koekenpan de spekjes aan met de gesnipperde ui en de knoflook erbij. Was ondertussen de courgette en snijd hem in blokjes. Als de uitjes glazig zijn, doe je de courgette erbij. Laat een paar minuten pruttelen. Doe de afgegoten bloemkool en aardappelen er nu ook bij, plus een flinke snuf versgemalen peper en een snufje nootmuskaat. Doe het geheel in een ovenschaal en leg de in de lengte doorgesneden platte Reblochonkaas met de kaaskant naar beneden op de groenten. Zet een half uur in de oven. De kaas zal uit de korst smelten en zich door de groenten mengen. Als hij klaar is en je de schaal uit de oven haalt, kun je de twee lege kaaskorsten eraf halen en weggooien. Direct serveren met sla.

Bonne appétit! 

zondag 6 oktober 2013

Ballade à dimanche

De plaatselijke Taichiclub waar ik lid van ben organiseert maandelijks een wandeling in de omgeving. Deze zondag had ik me ingeschreven, samen met Ton, om te gaan wandelen in Montchevrel, zo'n 30 km bij ons vandaan. Vroeg op (voor zondagse begrippen) en om kwart voor negen op pad. Om half tien zou het beginnen, een ballade van een 'petit deux heures' zodat de Fransen nét voor de apérotijd weer huiswaarts zijn (denken wij dan). Er kwamen zo'n vijftig mensen opdagen, allen leden van de Taichiclubs in de omgeving waar mijn lerares Marie-T ook lesgeeft. Een bont gezelschap, wel allemaal grijzend... en bewust bezig met bewegen, bougerHet was nog flink mistig op dat tijdstip, wat jammer was van de mooie uitzichten. De koeien onderweg leken ook wat verbaasd, hoezo volk op dit vroege tijdstip? Marie-T hield er flink de pas in en kwam af en toe achteraan 'kijken' (waar wij liepen) en ons een beetje opjutten. Hm, dat vond ik wat minder. Ik had leuke gesprekjes met Nadine, een Parisienne  met ook een huis in Bellavilliers over werk, kinders en onze passies. Het was een wandeling met stevige afdalingen (descendre) en flinke hellingen (monter) en daarbij ook nog Frans spreken, dus het was me het ochtendje wel! Af en toe een handje bramen tussendoor hield me aardig op de been. Weer aangekomen bij ons vertrekpunt werd er een campingtafel uitgeklapt en kwam er natuurlijk eten en drinken voor iedereen op tafel, meegenomen door degene die het organiseerde. Dat is steeds iemand van de Taichiclub aldaar. Grappig zo'n afsluiting op een grasveldje in een verder leeg dorp, compleet met snoepjes, koffie en cider. En óók een gezond en gezellig begin van de zondag! Thuisgekomen werden we verwelkomd door een blije Foppe (die helaas niet mee mocht wandelen) en een zeer aanhalige Jules. 

Buiten uitrustend op ons bankje in de zon, zaten ze beiden bij ons.  Met vermoeide benen maar heel voldaan telde ik mijn zegening voor al deze fijne dingen!








zaterdag 5 oktober 2013

Gekookte vloer...?

Onze witbetegelde keukenvloer moeten we vaak dweilen, je ziet er van alles op! maar met een hond en twee katten vind ik dat ook wel een lekker idee, nog even afgezien van de muizen die 's nachts als cadeautjes door de poezen naar binnen worden gebracht en ter aanbieding dan op die vloer liggen... C'est ca.
Op de TV zie ik regelmatig een reclame langskomen van een apparaat wat een tegelvloer a.h.w. stoomt. Dat leek me wat voor ons. Maar om teleurstelling te voorkomen probeer ik zo'n ding dan eerst te huren of lenen, om te kijken of hij werkelijk doet wat is beloofd. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn vriendin heeft zo'n apparaat. Het leek me met name voor de voegen in de keukenvloer een goede oplossing. "Eerst wel met borsteltje met bleekwater voorbewerken"... zei ze nog. Kijk, dan zakt mijn motivatie meteen al een stuk. Het leek me vooral zo handig niet op de knieën meer te hoeven. Toen ik thuiskwam met dat apparaat en de keukenvloer (5 x 7 m) bekeek, bedacht ik me dat dit een te omvangrijke klus zou zijn en bovendien van een te hoog Assepoestergehalte. Maar ja, toch nieuwsgierig en even proberen. Het idee dat je je vloer blootstelt en dweilt met stoom (heb altijd geleerd, meer dan 100 gr) is een fijne! Zo'n reclame wil natuurlijk aansluiten bij dat idee, het liefst nog de hele vloer in de was kunnen doen, nee, het hele huis, lang leve de hygiëne! Met deze verwachting viel het resultaat natuurlijk tegen. Het meest schoon werd de vloer door voorboenen met borstel en bleekwater. De stoom deed er nog een klein schepje bovenop, maar niet noemenswaardig. Dus zag ik na de ergste voegen bij het aanrecht snel af van boenen en bleek en stoomde verder de vloer met de lange steel, nét zo elegant en met net zoveel gemak als de mevrouw in de reclame (hoopte ik althans). Ik voelde ondertussen natuurlijk even aan de stomende dweil, erg heet! Maar de vloer, die werd slechts lauw! En hij droogde ook niet snel. Ach, het resultaat is goed; de vloer is weer lekker schoon (genoeg) en we hoeven dat apparaat niet aan te schaffen! Sluit lekker aan bij het motto 'Niks nieuws kopen' van deze maand, waar ik vanochtend in de krant over las. Goed initiatief!






woensdag 2 oktober 2013

Avant et après

Altijd leuk om ervoor - en erna plaatjes te bekijken, toch? Met onze gîte hadden we vanaf het begin een vochtprobleem. De authentieke huizen zijn van kalksteen gebouwd omdat dat veelvuldig te vinden is in de grond. Dat is mooi maar heeft een groot nadeel, zij zuigen het vocht uit de grond op. Bij de meeste huizen zie je dan ook dat er tot 1 meter hoog vocht in de muur zit, soms zelfs schimmels. Daar zijn wij hier de strijd mee aangegaan! Allereerst door dakgoten aan te brengen, zodat het regenwater niet rondom het huis de grond in loopt, dat is immers water naar de zee dragen. Vervolgens hebben we openslaande tuindeuren geplaatst, voor meer zon - lees droging - in het huis. Vorige jaar hebben we CV aangelegd, waardoor het huis echt structureel aan het drogen gegaan is. En nu mocht ik dan de laatste hand leggen aan dit probleem; het overschilderen van de hoekstenen die aangedaan waren door het vocht met een verf die microporeuse en mat is, speciaal voor deze kalkstenen bedoeld. Wat is het opgeknapt, al zeg ik het zelf! We weten zelf wel dat het vocht weg is, maar het oog wil ook wat...  vandaar deze foto's.