De komst van Jut de poes!

Gisteren hebben we Jut, onze nieuwe kleine poes, gehaald uit het nestje bij de buren. We werden gebeld dat we moesten komen omdat ze was 'uitgebroken'  en reeds op het erf liep, dus heel erg toe aan de wijde wereld ingaan... Zo gezegd, zo gedaan.
Van tevoren hebben we een bakje melk en brokjes klaargezet en de kattenbak (in een aparte kleine ruimte) zodat ze bij aankomst meteen zou weten waar haar nieuwe 'thuis' is.
Ze acclimatiseert bijzonder snel, gisteravond zwierf ze al door het hele - grote! - huis.
Haar eerste slaapje deed ze in mijn bergschoen! Hier wordt ze net wakker.

Het zelf drinken van een schoteltje leek nieuw voor haar, maar dat had ze ook snel door. Toen de kennismaking met de andere huisdieren...Foppe snuffelde wat en accepteerde haar meteen. Jules (andere kat) moest eerst een dag blazen voordat hij voor haar piepende charmes viel...Heel aandoenlijk en mooi om te zien hoe zo'n kleine poes zonder terughoudendheid een blazende kat nadert. Toch ook voorzichtig - dus niet naïef - maar onbevangen zoekend naar nabijheid (Je bent toch van mijn soort??) en erbij willen horen en willen spelen... Jules joeg en sloeg haar in eerste instantie weg. Ze reageerde erop met een speelse houding, beetje uitdagend zelfs.
Fantastische overlevingsvaardigheid toch? Want Jules ging schoorvoetend om en na een avond rende ze samen rondjes om het kookeiland! Het begon met een neusje geven... en langzaam zagen we Jules smelten. (We zorgen natuurlijk wel dat de anderen er baat bij hebben dus krijgen zij ook wat lekkers als we Jut eten geven, nog 3 keer per dag.)
Terwijl ik naar dat spannende naderingstafereel keek realiseerde ik me dat we eenmaal opgroeiend (als mens dan) bijna allemaal negatieve gevoelens hebben ontwikkeld bij weggestuurd worden, bang zijn niet geaccepteerd te worden en er niet bij te horen, dan geen initiatief meer durven nemen etc.
Zo'n klein ding kent dan geen enkele schroom om alles in de strijd te gooien, nog niet gehinderd door dat soort ervaringen...tabula rasa in optima forma en heel leerzaam en mooi om te zien!
Ze is de zachtheid en vrolijkheid zelve dus jullie begrijpen: we genieten ons hier te pletter!

Ik hoor mijn baas!

Afgelopen week zijn er drie grote gaten geboord voor o.a. afzuigkappen en wasdroger. Omdat onze muren 63 cm dik zijn (ja-ja) was dat een hele operatie! Met een diamantboor ging het toch nog redelijk vlot en kwamen er 3 lange pijpen uit van steen en kalkmortel, soms in stukken. Interessant om te zien dat die muren dus echt massief zijn! Aan de bijkeukenkant was een gat gemaakt voor een directe uitgang van de wasdroger. Foppe hield vanzelfsprekend de zaken goed in de gaten en hoorde opeens mijn stem buiten door een van de gaten. Hij begreep er niets van! Ze is binnen en ik hoor haar toch echt buiten...Hij moet gedacht hebben, dan maar door het gat naar binnen zien te komen, maar dat paste niet echt...
Later heb ik zijn bal door het gat naar buiten geduwd, toen was het natuurlijk helemaal feest! Zo wordt een klus met hem om me heen gewoon erg vrolijk om te doen.

Alle jongen uitgevlogen!

Vanochtend waren we getuige van de laatste twee! (toch) jongen die uitvlogen uit het torenvalknest in de hoge nis van ons gastenhuis. Bijzonder toch dat we het zagen, zo'n kort maar heel belangrijk moment. De eerste die uitvloog zagen we op de punt van het dak zitten en de wieken nemen riching het open veld. Terwijl we hem nakeken, verraste nummer twee ons en vloog rechtsreeks uit de nis via de open ruimte naar de boom verderop. Tussenstopje! Daar bleef hij zitten maar het waaide zo enorm dat de dunne tak, waarop hij zat, behoorlijk heen en weer zwiepte...oefening evenwicht bewaren! Wat een enorme stap neemt zo'n jonge vogel dan, van wekenlang in een nis zitten en gevoerd worden naar vliegen, coördineren, navigeren, inschatten, landen...en dat allemaal voor de eerste keer!

Torenvalkjong gered!

Wat een avontuur weer vandaag! Terwijl ik basilicumzaailingen aan het verspenen was, zag ik vanuit mijn ooghoek een kleine torenvalk in het gras onder hun nest hippen...Alarm, torenvalken zie ik nooit op de grond. Dat moet een jong zijn.
Eerste actie was om kat en hond op te sluiten. Mijn partner ging het jong zoeken wat inmiddels onder het 6 meter hoge nest probeerde omhoog te vliegen! Aandoenlijk. Toen hij hem naderde om hem op te tillen en in de lucht te gooien, zag hij dat het al behoorlijke klauwen had. Dat vraagt om werkhandschoenen! Inmiddels zag ik kat Jules vrolijk buiten lopen. Kennelijk  wakker geworden van alle opschudding op het erf...Had ik het klepje van het kattenlijk niet op slot gedaan, lekker handig! Take two: kat binnen, Ton handschoenen aan. Opnieuw de vogel gezocht die onder de rozenstruiken op het zijterras was gaan zitten: prachtig plekje overigens...en van dit intermezzo gebruik gemaakt om dan maar even een foto van hem te nemen. Die kans krijg ik nooit weer!

Ton probeerde hem te pakken. Hij was bang natuurlijk, opengesperde bek (schreeuwde zonder geluid te maken?) en terwijl Ton hem naderde deinsde hij angstig met zijn kleine vleugels achteruit, akelig om te zien. Ton sprak sussende woordjes tegen hem maar hij liet zich niet zomaar oppakken, logisch! Toch lukte het en gooide hij hem even later de lucht in, maar jammerlijk  strandde hij toch weer op een struik. Te weinig vleugelkracht om echt op te stijgen én in de lucht te blijven. Sneu! Ik probeerde  telepatisch  naar de vogel te zenden dat we hem aan het helpen waren en hem niet wilde bedreigen. Ja, je moet wát... Gek genoeg liet hij zich toch weer oppakken en toen hebben we hem in het open veld fors omhoog gegooid. Mazzel, want er stond vandaag veel wind en op die plek kon hij daar van profiteren. Tot onze vreugde vloog hij in één keer naar de grote eik in het open veld waar hij in de boom op een tak terecht kwam. In die boom huizen zijn ouders vaak, dat horen we aan hun geschreeuw. Hopelijk zullen ze hem traceren. Méér kunnen wij niet doen en het jong was in ieder geval buiten het bereik van kat en hond! Pfff. In het nest zagen we nog één jong zitten dus met een beetje geluk is de derde wél goed uitgevlogen. Het was overigens niet echt een verrassing want vorig jaar strandde er ook een jong in een struik, waarna we hem hoger in een boom gezet hebben. Dat uitvliegen gaat dus niet altijd van een leien dakje...

Stadse dame viert overwinning!

Voor de groepen arriveren ga ik alles nog eens na of het lekker schoon is...Er zijn altijd , zeg maar, moeilijke plekjes in de boerderij die ik niet zo goed durf schoon te maken. Diepe donkere trapkasten, waar zo maar een kanjer van een spin of zes uit tevoorschijn kan komen en ik (au, mijn hoofd) niet snel terug kan duiken.
Een ander voorbeeld is op zolder waar op de bovenkant van de halve meter dikke muren - daar waar de dakspanten op rusten - van 'alles' op ooghoogte ligt. Wat dan? Gruis, zand, vogelpoepjes, muizekeutels, strootjes die vogels/muizen hebben gebruikt om nestjes te maken (vermengd met dikke stoffige webben), schroeven van het isoleren van het dak, losse steentjes... Levenloos dat gelukkig wel, maar oude, stoffige zooi. Sommige plekjes hebben na de bouw in 1850 geen stoffer meer gezien, vermoed ik. Bwèh! Het liefst zou ik er een grote stofzuiger op zetten en alles zo opzuigen...maar pas possible i.v.m. te grote brokken steen. Dus met stofkapje voor eerst met stoffer en blik en daarna de rest met de stofzuiger. Er zitten kleine en grote gaten tussen de stenen, sommige stenen liggen los. Die tilde ik voorzichtig op, maar ik denk dan dat er zomaar een supergrote spin of muis kan wegschieten. Niet dat ik daar echt bang voor ben, maar ik schrik zo van hun snelheid. Hè-hè, na een uur was deze klus geklaard (geen beest gezien), plus alle webben van de muur gestofzuigd. Wat een overwinning dat ik dat vandaag tóch maar gedaan heb! De volgende klus is de bovenkant vol te gieten met cement zodat alle lossen stenen aan de bovenkant weer vast komen te zitten, maar dat kan pas als de zolder afgetimmerd wordt...dit najaar ofzo.
Maar bijgaand een foto van hoe het dan gaat worden. Quelle difference!!




Reeds schoongemaakt, dat wel!



Ochtendwandelingetje...

Onze kat Jules gaat altijd mee als ik met Foppe ga wandelen in de buurt. Vaste prik!
Hij onderbreekt zijn ontbijt zelfs voor het ochtendwandelingetje. Deze ochtend neem ik jullie via mijn blog ook mee...

Terwijl Foppe loopt, rent, snuffelt, kwispelt en met zijn snuit alles onderzoekt, loopt onze Jules parmantig op zijn hoge pootjes achter ons aan. Af en toe maakt hij ook een spurtje en haalt Foppe dan weer in, dollen ze even samen in de berm en hup, Foppe is al weer 100 meter verder...Mijn levende have en ik...
Prachtig weer vanochtend, de eerste bramen bloeien, de kleine grondbremmetjes komen nét in de bloei, de bermmargrietjes staan al uitbundig te lachen. Om me heen de paarden met hun veulens...en hier en daar een nog groene, manshoge kaardebol, práchtig. Geen behoefte meer om margrieten in potten te kopen en te verzorgen, ze staan hier gewoon ruim om me heen. Meer genieten en minder zorgen!

Ik heb de tennisballen en de zwiepstok mee, héél favoriet bij Foppe. De een na de andere bal rent hij achterna - pijlsnel, zou wel eens willen weten hoeveel km per uur - en brengt ze weer terug.  Het meeste wat ik dan van hem zie is zijn geweldig kwispelende staart boven het gras van de bern uit, wat een plezier heeft hij, en ik met hem!
Op naar het ontbijt...


Weer kleine veulens in de wei, nét tegenover ons hek.



De torenvalkjes

Sinds anderhalve week zijn de kleine torenvalken zichtbaar! Eerst schuw en als ze ons zagen meteen achter in de nis duikend. Nu al een stuk stoerder. Het is opnieuw een nest van drie, zoals ook in de vorige jaren. Vader - en moedervalk vliegen af en aan vanuit het veld met muizen, staan met twee poten een luttele seconde op de rand van de nis, werpen voer naar binnen en vliegen weer door.

Ze brengen allebei voer, redelijk geemancipeerd voor het dierenrijk! Eerst zaten de babyvalkjes naast elkaar in de nis, dat past nu niet meer. Ze beginnen ook al wat met hun vleugels te experimenteren. En door het vele voer - ze worden in twee weken wel 30-40 cm hoog - moet er natuurlijk ook veel gepoept worden. Dat is echt een gedoe voor ze, maar voor ons een heel grappig gezicht. Eentje probeert zich dan om te draaien in het rijtje van drie, gewurm met vleugels die achter de anderen blijven zitten enzo (waar dienen deze dingen toch voor??), en dan hup het kontje omhoog en een grote witte flats naar beneden (tuin eronder wordt gelijk gemest! ) en dan begint het gewurm om om te draaien van voren af aan, tot ze weer in het rijtje zitten. Een act op zich! We denken dat ze binnen een week wel zullen uitvliegen, dus spotten we ze elke dag! Het uitvliegen doen ze dan voorgoed. En wij hebben dan even last van het lege-nest-syndroom...

Très occupé

Hier wordt gewerkt!
Zo nét voor het drukke seizoen start zijn er altijd nog de laatste klusjes die écht af moeten, dit nog een verfje, dat, hier een wandje behangen, dat nog schoonmaken, etc

In het hart van wilgetakken dat bij de deur hangt heb ik even een mooi plekje gevonden voor de kwasten en rollers die moeten drogen...voor ze weer gebruikt worden voor de volgende klus!

Terwijl ik zo hard bezig ben ligt Jules lekker opgerold te slapen in de hondemand. Het ziet er een beetje verloren uit, zo in een hoekje van de grote mand. 's Nachts liggen Foppe en Jules samen in de mand, vanaf de eerste dag dat Jules er was! Ik ben heel benieuwd of Jut - de kleine poes die straks gaat komen - zich hier bijvoegt?
En hoe het werkt weet ik niet, maar du moment dat ik ergens ga zitten wordt Jules wakker en zoekt meteen mijn schoot op. Ook als dat in een hoekje van de tuin is...en hij binnen ligt....Ra-ra....

Straks Jut en Jules

We hebben gisteren een poesje uitgezocht uit een van de nestjes van de buren. Ze noemen haar daar al piraatje, vanwege de zwarte lek op haar neus/oog. Maar naast Juul vinden we een Jut wel leuk en dat is nog best een piratennaam...nou ja?
Ze is nu 5 weken oud en zal over 2-3 weken komen. Gezelschap voor Jules is leuk voor hem, hij komt hier namelijk geen andere kat tegen, althans dat vermoed ik. Zie er nooit eentje.

Hier zie je onze buurvrouw die in één greep het nestje weer naar moeder-kat terugbrengt, bedreven als ze is met dieren! Middenonder is Jut, zwart-wit.
Heel benieuwd ook hoe Foppe dat weer vindt, zo'n klein opdondertje in huis en tuin.
Over Jules (vorig jaar geboren) ontfermde hij zich na een dagje wennen als ware het zijn eigen pup. Laten we hopen dat het weer zo uitpakt!

Plein des roses et des roses partout!

Nog niet eerder hebben de rozen er in onze tuin zo mooi bijgestaan! Een plaatje...Als ik de bloeiende rozen op dit moment zou tellen, zouden dat er meer dan duizend zijn. Wat een rijkdom! In vroegere tuinen heb ik nooit rozen gehad en ook niet zelf gezet (te moeilijk, dacht ik) maar nu ik zoveel rozenstruiken verzorg omdat ze nu eenmaal bij het huis staan, vind ik het eigenlijk een fantastische plant, eigenlijk wel mijn lievelingen .. Vandaag kregen sommigen een VIPbehandeling, onkruidjes weg, de waterloten weggesnoeid (nemen onnodig veel energie van de plant), uitgebloeide bloemknoppen weggeknipt, water, water, water en flinke scheppen rulle aarde met rozenmest erdoorheen onder de bibs en vervolgens weer water...Als ik wil dat ze de hele zomer mooi bloeien, moet ik ze goed voeden, nietwaar? Even een impressie...

Heerlijk om ze vóór de drukke periode met onze workshopgroepen begint goed te kunnen verzorgen...
Terugkijkend op de dag vind ik dat ik hier een 'roosmantisch' leven heb; de hele dag te werken in de rozegeur, snoeien op mijn dooie akkertje...subtiele verschillen in geur op te merken en ja, toch steeds opnieuw getroffen worden door de broosheid en schoonheid van deze bloem.
(En ook steeds te schrikken van hun gemene doornen!)