zaterdag 31 december 2011

Terugblik

Op de laatste dag van het jaar kijk ik terug op een jaar bloggen...
Voorop staat dat ik het heel, heel erg leuk heb gevonden! Ik hoop jullie ook. Er was werkelijk geen moment dat ik er tegen op zag een stukje over mijn  leven hier te gaan schrijven. De onderwerpen dienden zich als vanzelf aan en veel onderwerpen zijn zelfs blijven liggen. En áls ik dan schreef was ik in een soort van 'tussentijd', bezig met het verwoorden c.q. opschrijven van mijn ervaringen, wat toch een moment van het 'erbij stilstaan' is. Ook tijdens de drukke zomerweken was bloggen een moment waarop ik me even lekker kon terugtrekken voor een berichtje! Altijd een prettig moment van de dag. Via het bloggen heb ik de seizoenen echt intenser beleefd (wat ik ook hoopte), meer op detail, maar dat zou ook kunnen komen door dat ik nu voor het derde jaar hier woon... Afijn, teruglezend valt me op dat er veel zaken zijn waar ik me mee bezig hou (en te houden heb) en dat bevestigt me dat ik hier echt op mijn plek ben, in die rijkheid en afwisseling. In de jaren van hard werken  - vóór mijn leven op la Sauvagère - verlangde ik er zó naar al deze dingen te doen, maar gaf mezelf daar nauwelijks de gelegenheid voor. Bovendien is dat ingewikkelder als je in een stad woont; veel tuinieren, uitgebreid koken en jammetjes maken, meer in en mét de natuur zijn, meer rust nemen, meer dieren houden, samengevat een landelijker leven. Als ik mijn stukjes terug las, dacht ik: ik doe  het toch maar lekker en telde ik mijn zegeningen...
Gaandeweg het jaar merkte ik dat ik in eigen kring lezers had, dochters, vrienden en vriendinnen, schone zussen, superleuk! Dank voor jullie aandacht. Tijdens het bloggen over mijn leven hier was ik ook een beetje bij jullie...dus mijn blog was ook een bruggetje.
En morgen....dan ga ik er lekker mee door, maar misschien in een lager tempo, we zullen het zien.
De 135 verhaaltjes die ik in 2011 geschreven heb, laat ik printen zodat ik dit jaar een mooi overzicht heb, wat ik ook in het écht nog eens kan doorbladeren.
Rest me jullie op deze allerlaatste dag een prachtig 2012 te wensen, in alle opzichten, een jaar ook om van de eerste tot de laatste dag te beleven...te beginnen met morgen!
oftewel: Meilleurs Voeux vanuit Bellavilliers!

Bij gebrek aan vuurwerk hier in Frankrijk, dan maar sterretjes op de taart!

donderdag 29 december 2011

Daslook (ook en français)

Heerlijk om weer thuis op de boerderij te zijn! Ik zie weer hertjes, prachtige geploegde akkers met 'vette' voren in de klei (ik raak nooit uitgekeken op die prachtige structuur), maar vooral vertes! Na een weekje in de stad in Nederland is de drukte me weer helemaal genoeg...Groen en rust, daar was ik aan toe.
Zittend voor de knorrende kachel lees ik vandaag uitgebreid over daslook, zusje van de knoflook, een plantje wat hier volgens mij in de omgeving groeit.


Met het oog op de te organiseren natuurweek bij ons in 2012 waarbij we gaan koken met wat we aan eetbaars in de natuur vinden, ben ik reeds recepten aan het verzamelen. In Nederland is het een beschermde plant maar in Frankrijk volgens mij niet (opzoek-taakje voor straks). De Engelsen noemen het bear's garlic, hier heet het ail d'ours, maar in Nederlands dus daslook, omdat bij ons vooral dassen zich na hun winterslaap tegoed doen aan dit plantje bij wijze van voorjaarsreinigingsritueel voor maag en ingewanden. Op mensen heeft het ook dit effect. Ik lees dat een oud spreekwoord zegt: "Eet (bijna rauwe) prei in maart en daslook in mei, dan is men het hele jaar doktersvrij...". Met de huidige zorgverzekeringspremie lijkt me dat een aanrader!
Leuk dat we bv daslookpesto kunnen gaan maken voor op ons biobrood.
Wel even uitkijken dat we ons niet vergissen want het blad van daslook lijkt verraderlijk veel op die van het lelietje van dalen en die is uiterst giftig. Maar dat verschil zal onze natuurgids weten!

L’ail d’ours

Merveilleux d’être à la maison après une semaine en Hollande!
Aujourd’hui j’ai déja vu des faons en des beaux sillons d’argile dans les champs labourés dans le lointain.
J’aime ces structures dans les champs!
Je suis un peu fatiguée de la vie stressée en Hollande en j’étais impatiente de voir ce paysage vert.

Maintenant je suis assisé comfortablement sur ma chaise préferée près du feu et je lis un article sur de l’ail d’ours, la soeur sauvage de l’ail. Je pense que cette plante pousse dans mon environnement...

Cet été nous organisons une semaine Nature (dans notre centre la Sauvagère) et je cuisinerai avec des plantes et des herbes comestibles. C’est pourquoi je réunis des recettes pour cette semaine.
En Hollande l’ail d’ours est une plante protégée, mais je ne sais pas si c’est aussi le cas en France…? ( je dois rechercher ça). Les Anglais l’appellent bear’s garlic et en Hollande on l’apelle daslook. Parceque nous n’avons pas des l‘ours ;-), mais des blaireaux , qui mangent l’ail d’ours!
Après l’hiver cette plante nettoie les intestins des animaux. Mais pour nous c’est le même effet!
Le vieux proverbe Hollandais dit: En mars vous devez manger du poireaux et en mai vous devez manger l’ail d’ours et toute l’année vous n’allez pas chez le médecin!
Avec les cotisations actuelles des assurances maladie c’est une bon idée, n’est ce pas?

Avec l’ail d’ours j’ai l’intention de faire un pesto pour tartiner du pain bio!
Et quand nous nous promenons, c’est très important de ne pas se tromper entre la feuille de l’ail d’ours et la celle de myosotis, parceque elles sont toxiques!
Mais j’ai une confiance absolue en notre guide, il connait la difference!

dinsdag 27 december 2011

Le temps de Noël


In de kathedraal van Chartres, die we in de adventtijd bezochten zag ik dit beeld van Maria met de pasgeboren Jezus. Voor zover ik weet heb ik nog nooit een afbeelding gezien waarin Maria - immers in haar kraamtijd - naast Jezus lag i.p.v. stond. Het trof me, opeens zoveel dichterbij het gewone leven...

Maar écht uit het gewone leven was de balkenbrij die ik altijd maak met Kerstmis en wat een echte traditie in onze familie is! Leuk dat iedereen dan zo verlangend uitkijkt naar een - eigenlijk heel sober - gerecht. Het is een brij die ik maak van bouillon, varkensvlees, spek en kruiden en die ik bind met boekweitmeel. Vervolgens stort ik die in cakeblikken en laat ze goed afkoelen. Een dag later kun je daar plakken van snijden en bakken om te eten met brood. Smaakt als een soort van kroket...heerlijk. Vroeger werden balkenbrij én zure zult op de boerderij gemaakt van het kopvlees wat overbleef bij het slachten van een varken, immers alles werd gebruikt van het dier. Balkenbrij vult enorm en ik kan me voorstellen dat je na het uitmesten van een stal wel zo'n plak lust. In ons gewone, vaak zittende,  leven is het eigenlijk too much...maar lekker blijft het!

woensdag 21 december 2011

Wintertijd

21 december, kortste dag van het jaar...we gaan de winterzonnewende in!
'Tijd om zaken af te ronden', zegt Hans Voigt ( boek: Leven & werken in het ritme van de seizoenen) en ook: 'deze tijd is een periode van stilte en bezinning en rust je vooral in het niet-weten'. Dit vind ik altijd moeilijk tot me te nemen, zelf ervaar ik veel drukte en planning zo rond de feestdagen en het nieuwe jaar in het verschiet. Onze website hebben we o.a. helemaal bijgewerkt voor 2012 en gisteravond ging onze nieuwsbrief met het programma op de mail ( helaas 4 x) naar heel veel (oud)cursisten en bekenden... Die zaden zijn dus de grond in!

Maar dat neemt niet weg dat ik zéker de behoefte aan die rust en inkeer in deze tijd herken en af en toe ook neem. Dit jaar lukte het me al weer beter zaken af te ronden en op te ruimen en dat allemaal rustig te kunnen doen, heerlijk! Zeg maar: ik heb het op orde. Er ligt genoeg brandhout in de schuur en eten in de kast, dus laat die winterrust nu maar echt komen! (Lees: ga het zelf némen)

maandag 19 december 2011

Zumba-les in Bellavilliers!

In ons dorpje van 167 inwoners is zowaar iemand gecertificeerd geraakt als Zumba-lerares. Ik ken haar, zij is de man van de loodgieter die ons soms helpt bij een klus thuis. Afijn, zij heeft hiervoor jaren les gehad en uiteindelijk examen moeten doen in Brussel en afgelopen week is zij gestart met haar lessen in onze Salle des Fêtes, die al geheel versierd was met kersttakken en hardgekleurde glitterslingers.. Ook stond er een tafel vol met chips, cola, kerstkransjes, cider, nootjes ???
Heb je de locatie een beetje voor ogen? Oké...
Ze had een groepje mensen uitgenodigd voor deze 'inauguration' en wel twintig vrouwen - jong en oud-waren op komen dagen. Ik had er erg veel zin in! Thuis heb ik mijn 'Zumba-kleren'' uitgezocht maar die bleken niet echt 'gepast'. Legging tot over de knie (ik dacht: vast warm dat Zumba-bewegen), witte sportschoenen opgediept uit mijn kast die ik zes jaar niet gedragen had, sweater...Iedereen zag er flitsend uit, glanspakjes, strokenrokjes, trainingspakken, in ieder geval niks bloots. Ik voelde me met mijn blote kuiten behoorlijk underdressed. Toen sportschoenen aan...Ik zag meteen al dat er iets vreselijk ging gebeuren want terwijl ik ze probeerde aan te doen, verkruimelden ze helemaal (van oudheid - shame on me). Daar zat ik dan gebogen op een stoeltje, mijn sportschoenen - of wat daar van over was - aan en een cirkel 'schoenen-poedersuiker' om mijn voeten heen, ik moest zo ongelofelijk lachen om de situatie en mezelf en tegelijk schaamde ik me, oh... Maar 't was 20.00 uur en het zou gaan beginnen. Iedereen stond klaar en onze superenthousiaste juf kondigde (verrassend genoeg) aan dat ze ging roken buiten. Ja, echt!...Tegen de stress van deze eerste les, dus ze verdween met drie anderen naar buiten. Ondertussen stond ik in een groepje van bekenden uit Bellavilliers, maar die spraken zo snel Frans dat ik het echt niet meer kon volgen. Op zo'n moment  geef ik me dan maar helemaal over aan wat er komen gaat, of ik het nu wel of niet begrijp...Tien over acht was het zover...keiharde muziek en daar ging onze juf met haar wilde lokken helemaal los...de cursistengroep erachter stond als verlamd na wat pogingen haar na te doen maar met ongelofelijke botsingen als gevolg...Na twee wilde Latijns-Amerikaanse dansen nodigde ze ons uit mee chips te gaan eten, en cola te komen drinken want dit feestelijke moment van de eerste Zumbales moest toch echt gevierd worden. Gedrom om de tafel met lekkers en hier en daar schroom over wat nog komen ging...Afijn, de rest van de les verliep identiek waarbij ik mijn uiterste best gedaan heb om in ieder geval een dansje van zes passen onder de knie te krijgen, waar zij alweer drie cha-cha-cha-achtige luchtsprongen verder was...hopeloos! Als klap op de vuurpijl kondigde ze de les niet af, dus stonden we allemaal te wachten op haar volgende uitspatting, maar er kwam niets meer (ja, meer cola). Toen vroeg ze - heel aandoenlijk en vermoedelijk vreselijk onzeker over deze eerste les - opgewekt naar onze ervaringen. Ik moest van binnen echter zo onbedaarlijk lachen dat ik me snel verkleed heb en in de auto ben gestapt waar ik het tot huis aan toe heb uitgeproest, om de les, om mijn meer dan gare schoenen en de vreselijke, maar ook leuke dorpsheid van alles.. Afgelopen zaterdag hoorde ik dat de les niet tot veel inschrijvingen heeft geleid...maar de mijne wel hoor. Ik wil elke woensdag wel zo vreselijk lachen en dat dansen krijg ik gaandeweg vast ook onder de knie! En zij moet toch op iemand leren lesgeven, niet?Aan mijn outfit wordt ondertussen gewerkt...

donderdag 15 december 2011

Het muizenhuis

Met Sinterklaas gaf ik mijn kleinzoon een boek genaamd: Het Muizenhuis. Supermooi gemaakt door Karina Schaapman. Zij heeft zelf een poppenhuis/muizenhuis gebouwd (wel 3 m hoog!) als decor voor een kinderboek, waar zij ook de verhalen voor geschreven heeft. Zeer grappig en sfeervol! Het is gemaakt van kartonnen dozen en papiermaché en afvalmateriaal. Zij heeft ook een blog :the-mouse-mansion.blogspot.com



Maar nu over mijn eigen muizenhuis, want daar wilde ik eigenlijk over bloggen... lang zo sfeervol niet. Hier op de boerderij zijn natuurlijk muizen, buiten wel te verstaan. Jut en Jul - onze katten - hebben als taak ons huis muisvrij te houden, met Foppe als soort van achterwacht.
De ervaring leert dat de katten ze eerder naar binnen dan naar buiten brengen. Als presentje voor ons, ik schreef daar al eerder over. Ze komen dan met een wapperende muis in hun bek binnen en laten hem dan in keuken of woonkamer los om er mee te gaan spelen. Sommige muizen ontsnappen aan hen of aan hun aandacht, zoals gisteren gebeurde. Jut ging op een stoel liggen en bekommerde zich verder niet meer om de muis in kwestie, had kennelijk haar quotum bereikt die dag...ze had er al een aantal verschalkt. Nadat ik haar heilloos had toegesproken, dat het haar taak was etc...verdween de muis in een gaatje langs de keukenplint achter de kastjes. Verdorie, straks heb ik daar een nest, NIET IN MIJN KEUKEN!
Ik heb een soort haat-liefde verhouding met muizen, lief- schattig-klein-guitig, maar BUITEN GRAAG! Ik ging door met mijn werk, dat was een schilderijtje ophangen en hups, daar was ie weer, schoot voor mijn benen langs. met de hamer in mijn handen voelde ik heel kort de intentie hem te vellen (onmogelijke actie), maar ach, nee, ZIELIG. Weg was ie...Toen ging ik een vliegenstrip (heftig plakkend) weggooien, en hup daar trippelde hij vrolijk langs de vuilnisbak, zal ik ... zal ik hem vast laten lopen in de vliegenstrip..NEEE, zielig. Weg was hij. Een kwartiertje later stond ik te stofzuigen en kwam hij weer gedag zeggen. Zag ik dat goed...zwaaide hij naar me? De derde afweging...zal ik hem dan...OPZUIGEN...NEEE, zielig. Hij had zich vastgelopen achter een tas en ik heb hem geprobeerd dan maar op te pakken en buiten te zetten (met keukenpapiertje)...toch was hij me vanzelfsprekend weer te vlug af en verdween in de openstaande provisiekast (dom, dom van mij). C'est ça.
Foppe kwam me ongevraagd te hulp en bracht hem vijf minuten later (met zijn zachte beet, dus helemaal levend) richting tuin. Bravo Foppe!
Motto:
- aan katten heb je soms ook niks en aan een hond wel
- hoe je toch een soortvan relatie kan opbouwen met een muis als je geen gevolg geeft aan je binnenste bruutheden...da's wel weer leuk!

dinsdag 13 december 2011

Gestrikt en verstrikt...

Op weg naar Franse les zag ik vandaag de eerste Kerststrikken, van gekleurd aluminiumfolie in de hekken rondom een boerderij. Een onnederlands en vrolijk gezicht, wapperend in veel wind en af en toe schitterend in de zon...


Even verderop viel me ook de maretak op, die als half-parasiet in andere bomen leeft, die hij nodig heeft voor water en zouten. In dit seizoen bloeit hij en draagt dan mooie witte, glazige bessen. Hij wordt ook wel vogellijm of heksenkruid genoemd. Van dit struikje wordt de mistletoe gemaakt, dus met Kerst mag je iemand straffeloos zoenen als je onder dit heksenkruid staat!! De witte, besachtige vrucht wordt door vogels verspreid. Deze worden opgegeten in de oksel van een boomtak, waar het zaad blijft liggen en ontkiemt. De wortel groeit in de boom. Zaden worden niet verteerd en hebben een kleverige laag, vandaar ook de naam 'vogellijm'. Je ziet ze vaak in appelbomen, waarvan we er hier natuurlijk veel hebben.


Met de zon erop lijkt de maretak haast geelgroen en doet
eerder aan de lente dan aan de winter denken!
Maar nu de verstrikking tijdens de franse les...minder leuk. Ik had voor vandaag de imparfait (verleden tijd) geoefend en een stukje over mezelf geschreven in die tijdvorm en daarbij een speciaal vervoegd werkwoord gebruikt. Il me manque... (Ik mis...) Hiermee heb ik mijn franse lerares op het pad gezet van de wederkerende voornaamwoorden en de plaats daarvan in de franse zin. Nou, dat heb ik geweten! Ik heb twee uur lang keihard zitten denken, verstrikt in mijn hoofd, kapstokken zoekend voor de regels, zwaar spittend in wat ik daarvan in mijn eigen taal nog aan regels weet, haar uitleg steeds vertalen, oefeningen met haar doen, ik was helemaal kapot! Het ging goed, hoor, want ik zei en paste het meeste correct toe, maar begrijp zelf nu nog niet waarom...dus mis het overzicht. Hoe raar gaat dat met leren?

maandag 12 december 2011

Everzwijnen

Sangliers - everzwijnen - we zien ze weer om ons heen. De reden daarvoor is niet leuk, namelijk omdat er op hun gejaagd wordt. Gisteren bij het uitlaten van Foppe zagen we een koppeltje van het ene land over de weg naar het land om onze boerderij heen vluchtten. Drie grote en zeven kleintjes erachteraan. Graag had ik een foto bijgevoegd, maar het gebeurde in een paar seconden... Nog voor ik de camera kon pakken waren ze achter de drie grote eiken verdwenen. Ik hoop maar dat ze nog in leven zijn.
De andere kant is dat ik weer eens kennismaakte met hun enorme - soms nietsontziende en - vernietigende 'gang'. Eng hoor, je zult maar in hun weg staan. Alles lopen of spitten ze omver als ze hongerig zijn of kleintjes te voeden hebben (dan vooral). Ik begrijp de boeren wel dat ze niet steeds zin hebben al die omheiningen weer te repareren of hun vernielde groentetuin te aanschouwen, dus vullen ze liever hun vriezers ermee...
Tsja, daar ben ik echt anders over gaan denken nu ik op het platteland woon. Zelf zou ik nooit gaan jagen of een dier doden om op te gaan eten, maar ik begrijp wel de overlast van teveel everzwijnen. Maar dat geknal op zondag blijft een zwart randje houden...

Van internet gehaald maar lijkt op wat ik zag...alleen staan ze hier rustig te grazen.
 

vrijdag 9 december 2011

Theemuts

Tijd geleden, lieve volgers!
Na een Sinterklaasweek in Nederland weer thuis en nu huisvesten en zorgen we een beetje voor de  familie van een buurvrouw die overleden is...dus van bloggen kwam een poosje niets.

Na het huisvlijtkussen heb ik een ander project verzonnen om met mijn lintjes aan de gang te gaan. Sinterklaas naderde ( een paar weken geleden), dus maakte ik een theemuts voor dochterlief...
Zie hieronder het resultaat. Ook heeft de breikoorts me te pakken. Op een bepaald moment had ik drie projecten op de pennen staan, een ware verslaving. Leuk is dat andere dochterlief een échte breifanaat is en de wonderlijkste steken kan breien...echt heel knap! Op dit moment breit zij kerstballen!
Dus dacht ik zelf ook maar weer eens wat nieuws op dat gebied te gaan doen. Dat begon met een breiboek aan te schaffen, waar  die wonderlijke steken in uitgelegd staan. Tweede actie was om in de breiwinkel hier in Mamers – waar ik de laatste weken dus regelmatig inkopen deed – in te gaan op de uitnodiging voor de ateliermiddag. Mijn ‘leerpunt’ zal zijn: kabels breien.

Donderdag 5 januari gaat dat gebeuren, twee vliegen in één klap, want meteen goed en interessant inburgeringsding!
En sokken breien wil ik ook nog leren, want dat hoort bij zelfvoorziening. Dat schaap komt dan later wel...