Gestrikt en verstrikt...

Op weg naar Franse les zag ik vandaag de eerste Kerststrikken, van gekleurd aluminiumfolie in de hekken rondom een boerderij. Een onnederlands en vrolijk gezicht, wapperend in veel wind en af en toe schitterend in de zon...

Even verderop viel me ook de maretak op, die als half-parasiet in andere bomen leeft, die hij nodig heeft voor water en zouten. In dit seizoen bloeit hij en draagt dan mooie witte, glazige bessen. Hij wordt ook wel vogellijm of heksenkruid genoemd. Van dit struikje wordt de mistletoe gemaakt, dus met Kerst mag je iemand straffeloos zoenen als je onder dit heksenkruid staat!! De witte, besachtige vrucht wordt door vogels verspreid. Deze worden opgegeten in de oksel van een boomtak, waar het zaad blijft liggen en ontkiemt. De wortel groeit in de boom. Zaden worden niet verteerd en hebben een kleverige laag, vandaar ook de naam 'vogellijm'. Je ziet ze vaak in appelbomen, waarvan we er hier natuurlijk veel hebben.



Met de zon erop lijkt de maretak haast geelgroen en doet
eerder aan de lente dan aan de winter denken!

Maar nu de verstrikking tijdens de franse les...minder leuk. Ik had voor vandaag de imparfait (verleden tijd) geoefend en een stukje over mezelf geschreven in die tijdvorm en daarbij een speciaal vervoegd werkwoord gebruikt. Il me manque... (Ik mis...) Hiermee heb ik mijn franse lerares op het pad gezet van de wederkerende voornaamwoorden en de plaats daarvan in de franse zin. Nou, dat heb ik geweten! Ik heb twee uur lang keihard zitten denken, verstrikt in mijn hoofd, kapstokken zoekend voor de regels, zwaar spittend in wat ik daarvan in mijn eigen taal nog aan regels weet, haar uitleg steeds vertalen, oefeningen met haar doen, ik was helemaal kapot! Het ging goed, hoor, want ik zei en paste het meeste correct toe, maar begrijp zelf nu nog niet waarom...dus mis het overzicht. Hoe raar gaat dat met leren?