Een tijdverdrijf?

Twee keer per jaar organiseert de 'erfgoedcommissie' van ons dorp een rommelmarkt. De opbrengst is bestemd voor onderhoud van de kerk! Vorig jaar € 1.300, dus konden we e.e.a. in de kerk laten repareren waar iedereen heel blij mee is. Veel dorpsgenoten brengen spullen in, soms heel waardevol, soms ook prullaria... Ton is penningmeester van deze club geworden (de caisse is hem toevertrouwd) en ik help voor de tweede keer mee de rommelmarkt voor te bereiden. Alles uitpakken, ordenen, op gedekte tafels zetten en het prijzen op hun geheel eigen wijze! Voor mijn Frans héél leerzaam want ieder voorwerp wordt gepakt en soms zelfs besproken. Concreet: vorig jaar plakkertje van 0,50 cent op een oude beker, wat gaan we er dit jaar voor vragen? Als er nu iemand in het gezelschap is die de beker meer waard vindt gaat alles op de schop en gaan we opnieuw een prijs vinden met elkaar. Het zo belangrijke débat!
Er zijn duizenden dingen op die tafels, stapels met borden, pannen, vazen!
Dat duurt dus immens lang! Mijn Hollands ingebakken gevoel voor functionaliteit (en eigen behoefte om de dingen vlot te doen), efficiency komt hier enorm tegen in opstand. Vorig jaar was het nog nieuw, maar nu wist ik wat er ging komen... Ik had deze keer koffie en koekjes meegebracht, enerzijds vanwege mijn eigen behoefte maar ook een beetje om de tijd te doden. Ik focuste zoveel mogelijk op de taal en wat ik daarvan kon leren. De avond ervoor had ik een diner thuis met Franse vrienden dus ik zat er aardig in... Zo nu en dan merkte ik op dat deze brocante wél was om de spulletjes te verkópen en geld op te halen voor de kerk, dus omlaag met die prijs en weg als het kapot is! Weinig bijval, alleen van mijn vriendin!
's Middags werkte ik met een voor mij nieuwe dorpsgenoot in alle ontspannenheid & zorgvuldigheid zes meter tafel vol speelgoed, kinderkleren, linnengoed en prullaria weg. Ik denk dat de ongeschreven regel is dat je niet in je eentje prijst. Toen ik het tóch deed (om een beetje Hollandse vaart in de opruiming te krijgen) kwam er iemand bij, maar wellicht ook heel gentile, om me te helpen! Aan een andere tafel (ik had het groepje van 4 beoordeelaars gelukkig nog weten te splitsen) waren twee andere dames bezig. In de keuken maakte iemand alvast de  'vin chaud' voor vandaag...
Na twee uur ingespannen werk; kiezen, wat waar, hoe duur, kwamen de andere dames zich met onze tafel bemoeien. Of wij voor oud linnengoed wel méér rekenden dan voor het 'ordinaire' en hoeveel? En voor welke lakens dan precies en welke niet en of we wel gezien hadden of er geen gaatje in zat en een vlekje... Chantal en ik hadden dit linnengoed 'ancien' een speciale plek gegeven, mooi uitgestald in een mand en behoorlijke hoog geprijsd. Ik zag opnieuw (voor de zoveelste keer die dag) het débat over de prijs beginnen... 
De snelheid aan onze tafel werd kennelijk gewantrouwd? Of was het aardigheid en samen-willen-doen? Maar ik..., ik knapte werkelijk bijna uit mijn vel, bemoei je in Godsnaam met je eigen tafel! In het Frans boos worden - ook nog de politesse in acht nemend - nee, dat lukte me écht niet.
Bijna briesend ben ik er maar mee gestopt, genoeg gedaan vandaag en heel moe van die innerlijke protesten en dit immense verschil in cultuur! 
De dames ordenen en bespreken en doen dit nog eens zoetjes over met weer andere dames en zijn hier dágen hiermee bezig... voor mij echt onvoorstelbaar!

sloop mét mijn initialen, Cornelia Binkhorst!

wel toepasselijk op 6 december, niet?

Let wel, dit lijkt een onaardig blogje over de Franse cultuur en vol afkeuring maar ik schrijf het omdat ik dit gewoon helemaal niet kan doorgronden... 
Daarmee bedoel ik de aardigheid die hen dit kennelijk geeft, maar ook het aspect van dat het gedaan moet worden zoals het altijd gedaan is, zonder enig oog voor efficiency... terwijl het toch bijna allemaal vrouwen van deze tijd zijn, met banen in de echte wereld! Het debat over de spullen gaat vóór de opbrengst, ALTIJD! Echt, ik kan zéér waarderen dat men zorgvuldig opmerkt dat de geborduurde monogrammen handgemaakt zijn - met terugwerkende waardering voor de maakster - maar niet bij alles!
Door die constante herbeoordeling (in mijn ogen) krijg ik dan het gevoel dat mijn werk voor niets was... trek het me dus veel te persoonlijk aan! 
Vandaag was dus een wirwar van cultuurverschillen voor mij... Ik hoop dat het me nog eens gaat lukken om dit verschil er gewoon te laten zijn en er geen opwinding meer over te voelen. Tegen die tijd, lieve lezers, zijn de blogs waarschijnlijk ook gestopt! 
Enfin, toch hoop ik - weliswaar op oerhollandse wijze - dat we voor het goede doel veel geld gaan ophalen morgen!