Bij het grasmaaien vanmiddag ontdekte mijn partner onder het torenvalknest een handgrote, kleine dode torenvalk, helaas... De afgelopen dagen zagen we de torenvalken nog wel bij hun nest in de hoge nis, maar het viel ons op dat ze veel minder actief waren. Dit zou juist de tijd moeten zijn van vele muizen naar binnen gooien om hun kroost te voeden! Vader en moeder komen dan over het veld aanvliegen, krijsend (zichzelf aankondigend?) en in hun vlucht leunen ze een kort moment op de rand van het nest, werpen eten naar binnen en vliegen weer weg. Dit alles neemt maar een paar seconden in beslag, altijd prachtig en heel sierlijk om te zien! Vanavond in stilte zittend op het terras in de schemer, zagen we een ouder van het torenvalkpaar aan komen vliegen en rustig op de rand van de nis gaan zitten, kop naar binnen en staart half naar buiten...hij bleef daar onbeweeglijk een paar minuten zitten. Dat hebben we nog nooit gezien...Met de dode vogel in ons geheugen, was dat een aandoenlijk moment.
Maar ja, wellicht is er nog wel levend broed in de nis, want meestal is het een nest van drie... wie zal het weten? We hopen van wel.
Aan de andere kant van de muur, net boven de nis (muur is 70 cm dik) huist nog steeds de witte kerkuil, waar ik in een vorig blog over schreef en die houdt ons 's nachts lekker wakker! Hij krijst/blaast behoorlijk hard... en hoe mooi hij ook is, eigenlijk zou ik liever willen dat hij ergens anders gaat zitten. Hoe blasé kun je worden op het platteland?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten