Weer een klein Frans avontuur beleefd. In een stad verderop ging ik de apotheek binnen voor een pot dagcrème van Vichy. Binnengekomen zocht ik het schap op maar zag er geen. Dan maar even vragen en op mijn beurt wachten, zeker een klein kwartier, want iedereen wordt met alle égards behandeld. Men neemt de tijd... Dat is nog altijd wennen, de Hollandse haast zit nog stevig in mij verankerd! Ik vraag de verkoper in het Frans (kwartier op kunnen oefenen!) of ze Vichyproducten verkopen. YES, zei hij. FOLLOW ME! Heel uitdrukkelijk, kijk mij eens Engels spreken, ik ben van alle markten thuis...
Ahum. Wederom in het Frans zeg ik hem vriendelijk, terwijl ik mijn hand op zijn arm leg, dat ik er de voorkeur aan geef Frans te spreken, omdat ik hier woon en dat graag wil oefenen. Dat prees hij en hij ging over naar Frans en ergens in een hoekje zochten we de crème samen uit. Daarna zei hij me: Ik hoor aan uw accent dat u uit Vlaanderen komt, klopt dat? Haha, wel één land gezakt alvast, ik beschouw het maar als een compliment. Terwijl hij met alle plezier van de wereld nog wat kleine monsterverpakkingen staat uit te zoeken voor me, wordt hem de telefoon gebracht voor een klant die hem nodig heeft voor een advies. Ik bedank hem snel voor alle service, mais non, non, madame, u krijgt er nog veel meer! Ik ga dit nog voor u zoeken en dat... Met alle égards ook voor mij! De telefoon lag inmiddels op een plank ernaast... te wachten op een antwoord.
Héél Frans!
Na 11 jaar Frankrijk zit de Hollandse haast ook nog steeds in mij. Ik ben bang dat die in onze genen zit. Wat er zo zorgvuldig is ingekruisd, krijg je er niet zomaar uit. Stapje 1 hebben we wel al bereikt, we zijn ons er van bewust.....
BeantwoordenVerwijderen