Moederdag en Baltische zielen...

Moederdag 1930...

Vandaag vier ik moederdag... (In Frankrijk overigens 2 weken later)

Ik was erg benieuwd hoe lang dit al gevierd wordt en kwam erachter dat het reeds stamt uit 1907! Althans toen was het voor het eerst een officiële feestdag in Amerika. Ikzelf ben vandaag erg verwend door mijn dochters, in de zin van  waardevolle en lieve berichtjes uit Nederland. Ton zorgde voor de rest van ons moederdagritueel.... een heerlijke aspergemaaltijd!

Maar het tweede deel van de titel gaat over twee boeken  "Baltische zielen" van Jan Blokker en "In Therapie" van Irvin Yalom die ik aan het lezen ben. Aanraders, mooi!

(Ondertussen zet Ton mijn lievelingsmuziek op terwijl hij aan het koken is en ik dit blogje aan het kookeiland schrijf, ah... romantisch)

De boeken raken me om verschillende redenen. Het  eerste boek is een verzameling mooi geschreven maar indringende verhalen over kunstenaars uit de Baltische streek en hun overlevingsmechanismen. Kunstenaars wiens werk ik ken (Arvo Pärt en Gidon Kremer bv) en ook onbekenden voor mij. Maar wat me het meest intrigeert is hoe deze mensen het vooral zo anders wilden doen dan hun (vaak Joodse) ouders... en hoe moeilijk dat was of slechts aan het eind van hun leven een illusie bleek. Yalom beschrijft dit eigenlijk ook maar via het verslag van het therapeutische proces. Deze inhouden vallen samen in mij en ik overdacht dat gisteren in de aanloop naar moederdag. Ik vroeg me af: hoe anders ben ik werkelijk dan mijn moeder, hoe anders zijn mijn dochters werkelijk dan ik en wat zijn onze overeenkomsten? Ik voeg wat toe aan mijn leven, bouw iets uit wat ik in aanleg en door mijn opvoeding meegekregen heb en ook mijn dochters doen dat weer... maar het is een langzaam en taai proces, veel trager dan we zouden willen en ondanks alle therapieën die van alles beloven.  Alle constructieve voornemens en diepe motivatie blijken het keer op keer weer variaties te zijn op waar je mee opgegroeid bent. Dat hebben Brokken en Yalom prachtig beschreven. Mijmeringen alom.

Gaat het dan eigenlijk niet meer over bewust worden en verzoenen...? 

Daarmee bedoel ik, het mooiste en beste maken van wat je meegekregen hebt in de wetenschap dat dat altijd ten diepste met je mee zal reizen...

Ik geloof het wel.