Opgaan, blinken en verzinken...

Mijn leven heeft plotseling een wending genomen, vandaar dat ik tijdje 'uit de lucht' was. Mijn vader, 87 jaren oud, woont (tijdelijk) bij ons nadat zijn partner is overleden, met wie hij 34 jaar leefde. Ons ritme vergt dus behoorlijk wat aanpassingen. Het is een verdrietige tijd voor hem, hij rouwt, maar hij geniet óók van met ons hier op de hoeve te zijn. Doorgaans is hij hier zomers, dus kaal en koud heeft hij hier nog nooit meegemaakt. Elke dag maken we een loopje, ten hoogste 500 meter heen en dan weer terug en kijkt hij zijn ogen uit. In al het kale om ons heen ziet hij wél de mooie rozebottels, de bessen, hoort hij 's avonds de uilen, geniet hij van onze levende have die met ons meeloopt en kruit hij regelmatig wat hout van de schuur naar het huis voor de immer snorrende kachels. Het liefst heeft hij het hier binnen met zijn dunne velletje en verdwenen vetjes allemaal op 23 graden, wat maakt dat ik mijn tempo wel aan moet passen want ik kom zodoende tot niets meer. Ik geef me er maar even aan over. In die rust kan ik met volle teugen van mijn vader genieten. Kijkend naar hem in zijn stoel zie ik aan zijn postuur en gezicht het verzinken van wat eens was. Mijn stoere, sterke vader, voor niemand bang. Nu is het aan mij hém te verzorgen, te beschermen. Eén herinnering komt sterk naar boven: de acrobatische oefeningen die we vaak na het eten deden, terwijl mijn moeder toekeek. Met mijn voeten op zijn knieën, volop met mijn armen naar de wereld reikend, terwijl hij mij stevig vast hield en we samen een balans zochten... Een mooi beeld. En ik bén de wereld ingegaan, heb van alles ontdekt en ervaren, mede dankzij zijn steun, zijn mij-loslaten, zijn voorbeeld en constante aanmoediging. Nu pas ben ik in staat dat in zijn volheid te zien en te voelen. Einde en begin, gisteren werd er een meisje geboren in de familie, de kleindochter van een nichtje van mij. Mijn vader reageerde met: de natuur heeft het toch goed geregeld dat de jongen voor de ouden zorgen en dat dat almaar door gaat. En zo is het!