C'est la vie... op La Sauvagère!: Joyeuses Fêtes!

Een 'noodgedwongen' Kerstmis thuis in Bellavilliers, omdat we de reis naar Nederland met mijn vader (voor wie de reis lang is) niet een keer extra wilden maken. Maar dat heeft óók zijn voordelen... Rust, een heel gewoon Kerstmaal met een vader met diabetes (voor ons:wat er niet aan komt hoeft er niet af), lezen, de leuke Kerst-TVuitzendingen bekijken, enfin... back tot basics!
Maar het geeft ons ook tijd om samen uitgebreid in de (hervonden) fotoalbums te kijken en zijn - en mijn - leven opnieuw de revue te laten passeren. De geschiedenis van deze tante, die buurvrouw, deze neef... de oude straten van Zaandam te zien (waar ik al ongeveer een eeuw weg ben). En aan tafel: zijn Pietje-belverhalen over zijn jeugd, écht spannende verhalen uit de oorlog, zijn werkgevers en aan welke projecten hij allemaal gebouwd heeft tijdens zijn lange loopbaan. Keer op keer komen ze langs. Soms is dat lastig maar ik focus me op dat het mij de ruimte geeft om voorbij de vaak unaniem gebruikte zinnen, het gevoel eronder te 'pakken'. Zijn trots of gekrenkte trots, zijn gevoel voor rechtvaardigheid, zijn geheel eigen opvatting van efficiency...
Ook genoeg tijd om dat in mij te laten doorklinken, 's avonds, 's nachts.
Hierdoor ontwikkel ik een breder én vollediger beeld in welk soort opvattingen ik opgegroeid ben, maar ook in welke angsten. Dat is in zekere zin lavend omdat ik weer een beetje meer van mezelf en mijn reacties op mijn eigen kinderen en anderen begrijp.
De emotionele familielijn, zal ik maar zeggen. Kortom, een rijke tijd en omdat die in de kersttijd - midwinter plaats vindt, heb ik het extraatje van de inkeer, omdat 'buiten' niet roept...
In het langzaam verzinken van mijn vaders leven realiseer ik me ook enorm mijn eigen toekomstig verzinken en vergankelijkheid. Niet echt leuk maar wel omgeven door een zekere rust.
Eind november vergezelde ik mijn vader naar zijn zus van 98 jaar om te vertellen dat zijn vrouw was overleden. Wat gebeurde was dat ze hem niet meer herkende. Iets in zijn uitstraling leek bekend voor haar, ze lachte naar hem, hij leek uiterst welkom, maar ze vroeg wél wie hij nu was. Mijn vader die zijn enig overgebleven familielid wilde vertellen van zijn grote afscheid (de tweede vrouw die hij verliest), herkende hém en zijn verhaal niet meer. Ik zat tussen hen in en ervaarde de enorme afscheiden die je te brengen hebt als je ouder wordt. Die beelden tollen nog een beetje in me rond, zittend bij de kachel en breiend aan een sjaal voor mijn kleinzoon. Het doet me werkelijk in het midden staan tussen gezin van herkomst en eigen gezin met kleinkinderen.
Het is op een bijzondere manier een hele mooie Kerstmis, maar alleen als ik in staat ben om me te richten op en te omarmen van wat nu 'is'. En als dat even niet lukt is er Ton met zijn lange adem... die me redt. Een sterk gevoel van samen!
Dat is tegelijk mijn Kerstwens voor wie dit lezen, om zonder al te veel verwachtingen deze - van oudsher zo verwachtingsvolle - dagen te kunnen beleven!