Les joies et les peines

Oftewel lief en leed. Het is alsof ik nét nog vertoefde tussen de rozen en een roze Renoir-gevoel - dat alles rond en oké is - en dan zijn er plotseling ook van die dagen dat zich allemaal vraagstukken en -stukjes opstapelen, praktische en persoonlijke. De tuin bewateren met veel te zware en te lange slangen, wanneer koop ik nu eens iets comfortabels? Me gegriefd voelen door een opmerking van iemand en me tegelijkertijd kinderachtig voelen over mijn gevoel (moet ik toch tegen kunnen, nee dus), een grens willen stellen maar dat niet goed durven, écht open durven zijn over een vriendschap die niet meer 'loopt', waar de fut uit is... Getver, die zaken stel ik liever uit, wie niet?
Mijn oplossing is om dan eerst maar eens in de tuin te gaan werken, handen in de aarde en al wiedend alles nog eens te overdenken. Wellicht komen dan gedachten of gevoelens naar voren die me de ruimte geven er anders tegen aan te kijken waardoor alles niet meer zo zwaar voelt. Als dat gebeurt heb ik geluk, vind ik. Maar soms draai ik me er daardoor juist dieper in, dan zit het écht tegen, uitzichtloos gedoe. Een enkele keer lossen dingen zich ook vanzelf op, louter door ze de tijd te geven. Dat is veruit natuurlijk nog de mooiste variant... 
Maar ik weet óók dat als ik de koeien uiteindelijk bij de horens heb gevat ik tevreden kan zijn over mijn moed of me bewust word dat het allemaal niet zo groot en zwaar is als ik dacht... van die dagen dus!

Jules zo naast me te zien, relativeert ook altijd lekker,
geen moeilijk gedoe, snoet in de zon en genieten waarvan je kan!