Terugblik

Op de laatste dag van het jaar kijk ik terug op een jaar bloggen...
Voorop staat dat ik het heel, heel erg leuk heb gevonden! Ik hoop jullie ook. Er was werkelijk geen moment dat ik er tegen op zag een stukje over mijn  leven hier te gaan schrijven. De onderwerpen dienden zich als vanzelf aan en veel onderwerpen zijn zelfs blijven liggen. En áls ik dan schreef was ik in een soort van 'tussentijd', bezig met het verwoorden c.q. opschrijven van mijn ervaringen, wat toch een moment van het 'erbij stilstaan' is. Ook tijdens de drukke zomerweken was bloggen een moment waarop ik me even lekker kon terugtrekken voor een berichtje! Altijd een prettig moment van de dag. Via het bloggen heb ik de seizoenen echt intenser beleefd (wat ik ook hoopte), meer op detail, maar dat zou ook kunnen komen door dat ik nu voor het derde jaar hier woon... Afijn, teruglezend valt me op dat er veel zaken zijn waar ik me mee bezig hou (en te houden heb) en dat bevestigt me dat ik hier echt op mijn plek ben, in die rijkheid en afwisseling. In de jaren van hard werken  - vóór mijn leven op la Sauvagère - verlangde ik er zó naar al deze dingen te doen, maar gaf mezelf daar nauwelijks de gelegenheid voor. Bovendien is dat ingewikkelder als je in een stad woont; veel tuinieren, uitgebreid koken en jammetjes maken, meer in en mét de natuur zijn, meer rust nemen, meer dieren houden, samengevat een landelijker leven. Als ik mijn stukjes terug las, dacht ik: ik doe  het toch maar lekker en telde ik mijn zegeningen...
Gaandeweg het jaar merkte ik dat ik in eigen kring lezers had, dochters, vrienden en vriendinnen, schone zussen, superleuk! Dank voor jullie aandacht. Tijdens het bloggen over mijn leven hier was ik ook een beetje bij jullie...dus mijn blog was ook een bruggetje.
En morgen....dan ga ik er lekker mee door, maar misschien in een lager tempo, we zullen het zien.
De 135 verhaaltjes die ik in 2011 geschreven heb, laat ik printen zodat ik dit jaar een mooi overzicht heb, wat ik ook in het écht nog eens kan doorbladeren.
Rest me jullie op deze allerlaatste dag een prachtig 2012 te wensen, in alle opzichten, een jaar ook om van de eerste tot de laatste dag te beleven...te beginnen met morgen!
oftewel: Meilleurs Voeux vanuit Bellavilliers!

Bij gebrek aan vuurwerk hier in Frankrijk, dan maar sterretjes op de taart!

Daslook (ook en français)

Heerlijk om weer thuis op de boerderij te zijn! Ik zie weer hertjes, prachtige geploegde akkers met 'vette' voren in de klei (ik raak nooit uitgekeken op die prachtige structuur), maar vooral vertes! Na een weekje in de stad in Nederland is de drukte me weer helemaal genoeg...Groen en rust, daar was ik aan toe.
Zittend voor de knorrende kachel lees ik vandaag uitgebreid over daslook, zusje van de knoflook, een plantje wat hier volgens mij in de omgeving groeit.

Met het oog op de te organiseren natuurweek bij ons in 2012 waarbij we gaan koken met wat we aan eetbaars in de natuur vinden, ben ik reeds recepten aan het verzamelen. In Nederland is het een beschermde plant maar in Frankrijk volgens mij niet (opzoek-taakje voor straks). De Engelsen noemen het bear's garlic, hier heet het ail d'ours, maar in Nederlands dus daslook, omdat bij ons vooral dassen zich na hun winterslaap tegoed doen aan dit plantje bij wijze van voorjaarsreinigingsritueel voor maag en ingewanden. Op mensen heeft het ook dit effect. Ik lees dat een oud spreekwoord zegt: "Eet (bijna rauwe) prei in maart en daslook in mei, dan is men het hele jaar doktersvrij...". Met de huidige zorgverzekeringspremie lijkt me dat een aanrader!

Leuk dat we bv daslookpesto kunnen gaan maken voor op ons biobrood.

Wel even uitkijken dat we ons niet vergissen want het blad van daslook lijkt verraderlijk veel op die van het lelietje van dalen en die is uiterst giftig. Maar dat verschil zal onze natuurgids weten!

L’ail d’ours

Merveilleux d’être à la maison après une semaine en Hollande!

Aujourd’hui j’ai déja vu des faons en des beaux sillons d’argile dans les champs labourés dans le lointain.

J’aime ces structures dans les champs!

Je suis un peu fatiguée de la vie stressée en Hollande en j’étais impatiente de voir ce paysage vert.

Maintenant je suis assisé comfortablement sur ma chaise préferée près du feu et je lis un article sur de l’ail d’ours, la soeur sauvage de l’ail. Je pense que cette plante pousse dans mon environnement...

Cet été nous organisons une semaine Nature (dans notre centre la Sauvagère) et je cuisinerai avec des plantes et des herbes comestibles. C’est pourquoi je réunis des recettes pour cette semaine.

En Hollande l’ail d’ours est une plante protégée, mais je ne sais pas si c’est aussi le cas en France…? ( je dois rechercher ça). Les Anglais l’appellent bear’s garlic et en Hollande on l’apelle daslook. Parceque nous n’avons pas des l‘ours ;-), mais des blaireaux , qui mangent l’ail d’ours!

Après l’hiver cette plante nettoie les intestins des animaux. Mais pour nous c’est le même effet!

Le vieux proverbe Hollandais dit: En mars vous devez manger du poireaux et en mai vous devez manger l’ail d’ours et toute l’année vous n’allez pas chez le médecin!

Avec les cotisations actuelles des assurances maladie c’est une bon idée, n’est ce pas?

Avec l’ail d’ours j’ai l’intention de faire un pesto pour tartiner du pain bio!

Et quand nous nous promenons, c’est très important de ne pas se tromper entre la feuille de l’ail d’ours et la celle de myosotis, parceque elles sont toxiques!

Mais j’ai une confiance absolue en notre guide, il connait la difference!

Le temps de Noël

In de kathedraal van Chartres, die we in de adventtijd bezochten zag ik dit beeld van Maria met de pasgeboren Jezus. Voor zover ik weet heb ik nog nooit een afbeelding gezien waarin Maria - immers in haar kraamtijd - naast Jezus lag i.p.v. stond. Het trof me, opeens zoveel dichterbij het gewone leven...

Maar écht uit het gewone leven was de balkenbrij die ik altijd maak met Kerstmis en wat een echte traditie in onze familie is! Leuk dat iedereen dan zo verlangend uitkijkt naar een - eigenlijk heel sober - gerecht. Het is een brij die ik maak van bouillon, varkensvlees, spek en kruiden en die ik bind met boekweitmeel. Vervolgens stort ik die in cakeblikken en laat ze goed afkoelen. Een dag later kun je daar plakken van snijden en bakken om te eten met brood. Smaakt als een soort van kroket...heerlijk. Vroeger werden balkenbrij én zure zult op de boerderij gemaakt van het kopvlees wat overbleef bij het slachten van een varken, immers alles werd gebruikt van het dier. Balkenbrij vult enorm en ik kan me voorstellen dat je na het uitmesten van een stal wel zo'n plak lust. In ons gewone, vaak zittende,  leven is het eigenlijk too much...maar lekker blijft het!

Wintertijd

21 december, kortste dag van het jaar...we gaan de winterzonnewende in!
'Tijd om zaken af te ronden', zegt Hans Voigt ( boek: Leven & werken in het ritme van de seizoenen) en ook: 'deze tijd is een periode van stilte en bezinning en rust je vooral in het niet-weten'. Dit vind ik altijd moeilijk tot me te nemen, zelf ervaar ik veel drukte en planning zo rond de feestdagen en het nieuwe jaar in het verschiet. Onze website hebben we o.a. helemaal bijgewerkt voor 2012 en gisteravond ging onze nieuwsbrief met het programma op de mail ( helaas 4 x) naar heel veel (oud)cursisten en bekenden... Die zaden zijn dus de grond in!

Maar dat neemt niet weg dat ik zéker de behoefte aan die rust en inkeer in deze tijd herken en af en toe ook neem. Dit jaar lukte het me al weer beter zaken af te ronden en op te ruimen en dat allemaal rustig te kunnen doen, heerlijk! Zeg maar: ik heb het op orde. Er ligt genoeg brandhout in de schuur en eten in de kast, dus laat die winterrust nu maar echt komen! (Lees: ga het zelf némen)

Zumba-les in Bellavilliers!

In ons dorpje van 167 inwoners is zowaar iemand gecertificeerd geraakt als Zumba-lerares. Ik ken haar, zij is de man van de loodgieter die ons soms helpt bij een klus thuis. Afijn, zij heeft hiervoor jaren les gehad en uiteindelijk examen moeten doen in Brussel en afgelopen week is zij gestart met haar lessen in onze Salle des Fêtes, die al geheel versierd was met kersttakken en hardgekleurde glitterslingers.. Ook stond er een tafel vol met chips, cola, kerstkransjes, cider, nootjes ???
Heb je de locatie een beetje voor ogen? Oké...
Ze had een groepje mensen uitgenodigd voor deze 'inauguration' en wel twintig vrouwen - jong en oud-waren op komen dagen. Ik had er erg veel zin in! Thuis heb ik mijn 'Zumba-kleren'' uitgezocht maar die bleken niet echt 'gepast'. Legging tot over de knie (ik dacht: vast warm dat Zumba-bewegen), witte sportschoenen opgediept uit mijn kast die ik zes jaar niet gedragen had, sweater...Iedereen zag er flitsend uit, glanspakjes, strokenrokjes, trainingspakken, in ieder geval niks bloots. Ik voelde me met mijn blote kuiten behoorlijk underdressed. Toen sportschoenen aan...Ik zag meteen al dat er iets vreselijk ging gebeuren want terwijl ik ze probeerde aan te doen, verkruimelden ze helemaal (van oudheid - shame on me). Daar zat ik dan gebogen op een stoeltje, mijn sportschoenen - of wat daar van over was - aan en een cirkel 'schoenen-poedersuiker' om mijn voeten heen, ik moest zo ongelofelijk lachen om de situatie en mezelf en tegelijk schaamde ik me, oh... Maar 't was 20.00 uur en het zou gaan beginnen. Iedereen stond klaar en onze superenthousiaste juf kondigde (verrassend genoeg) aan dat ze ging roken buiten. Ja, echt!...Tegen de stress van deze eerste les, dus ze verdween met drie anderen naar buiten. Ondertussen stond ik in een groepje van bekenden uit Bellavilliers, maar die spraken zo snel Frans dat ik het echt niet meer kon volgen. Op zo'n moment  geef ik me dan maar helemaal over aan wat er komen gaat, of ik het nu wel of niet begrijp...Tien over acht was het zover...keiharde muziek en daar ging onze juf met haar wilde lokken helemaal los...de cursistengroep erachter stond als verlamd na wat pogingen haar na te doen maar met ongelofelijke botsingen als gevolg...Na twee wilde Latijns-Amerikaanse dansen nodigde ze ons uit mee chips te gaan eten, en cola te komen drinken want dit feestelijke moment van de eerste Zumbales moest toch echt gevierd worden. Gedrom om de tafel met lekkers en hier en daar schroom over wat nog komen ging...Afijn, de rest van de les verliep identiek waarbij ik mijn uiterste best gedaan heb om in ieder geval een dansje van zes passen onder de knie te krijgen, waar zij alweer drie cha-cha-cha-achtige luchtsprongen verder was...hopeloos! Als klap op de vuurpijl kondigde ze de les niet af, dus stonden we allemaal te wachten op haar volgende uitspatting, maar er kwam niets meer (ja, meer cola). Toen vroeg ze - heel aandoenlijk en vermoedelijk vreselijk onzeker over deze eerste les - opgewekt naar onze ervaringen. Ik moest van binnen echter zo onbedaarlijk lachen dat ik me snel verkleed heb en in de auto ben gestapt waar ik het tot huis aan toe heb uitgeproest, om de les, om mijn meer dan gare schoenen en de vreselijke, maar ook leuke dorpsheid van alles.. Afgelopen zaterdag hoorde ik dat de les niet tot veel inschrijvingen heeft geleid...maar de mijne wel hoor. Ik wil elke woensdag wel zo vreselijk lachen en dat dansen krijg ik gaandeweg vast ook onder de knie! En zij moet toch op iemand leren lesgeven, niet?Aan mijn outfit wordt ondertussen gewerkt...

Het muizenhuis

Met Sinterklaas gaf ik mijn kleinzoon een boek genaamd: Het Muizenhuis. Supermooi gemaakt door Karina Schaapman. Zij heeft zelf een poppenhuis/muizenhuis gebouwd (wel 3 m hoog!) als decor voor een kinderboek, waar zij ook de verhalen voor geschreven heeft. Zeer grappig en sfeervol! Het is gemaakt van kartonnen dozen en papiermaché en afvalmateriaal. Zij heeft ook een blog :the-mouse-mansion.blogspot.com



Maar nu over mijn eigen muizenhuis, want daar wilde ik eigenlijk over bloggen... lang zo sfeervol niet. Hier op de boerderij zijn natuurlijk muizen, buiten wel te verstaan. Jut en Jul - onze katten - hebben als taak ons huis muisvrij te houden, met Foppe als soort van achterwacht.
De ervaring leert dat de katten ze eerder naar binnen dan naar buiten brengen. Als presentje voor ons, ik schreef daar al eerder over. Ze komen dan met een wapperende muis in hun bek binnen en laten hem dan in keuken of woonkamer los om er mee te gaan spelen. Sommige muizen ontsnappen aan hen of aan hun aandacht, zoals gisteren gebeurde. Jut ging op een stoel liggen en bekommerde zich verder niet meer om de muis in kwestie, had kennelijk haar quotum bereikt die dag...ze had er al een aantal verschalkt. Nadat ik haar heilloos had toegesproken, dat het haar taak was etc...verdween de muis in een gaatje langs de keukenplint achter de kastjes. Verdorie, straks heb ik daar een nest, NIET IN MIJN KEUKEN!
Ik heb een soort haat-liefde verhouding met muizen, lief- schattig-klein-guitig, maar BUITEN GRAAG! Ik ging door met mijn werk, dat was een schilderijtje ophangen en hups, daar was ie weer, schoot voor mijn benen langs. met de hamer in mijn handen voelde ik heel kort de intentie hem te vellen (onmogelijke actie), maar ach, nee, ZIELIG. Weg was ie...Toen ging ik een vliegenstrip (heftig plakkend) weggooien, en hup daar trippelde hij vrolijk langs de vuilnisbak, zal ik ... zal ik hem vast laten lopen in de vliegenstrip..NEEE, zielig. Weg was hij. Een kwartiertje later stond ik te stofzuigen en kwam hij weer gedag zeggen. Zag ik dat goed...zwaaide hij naar me? De derde afweging...zal ik hem dan...OPZUIGEN...NEEE, zielig. Hij had zich vastgelopen achter een tas en ik heb hem geprobeerd dan maar op te pakken en buiten te zetten (met keukenpapiertje)...toch was hij me vanzelfsprekend weer te vlug af en verdween in de openstaande provisiekast (dom, dom van mij). C'est ça.
Foppe kwam me ongevraagd te hulp en bracht hem vijf minuten later (met zijn zachte beet, dus helemaal levend) richting tuin. Bravo Foppe!
Motto:
- aan katten heb je soms ook niks en aan een hond wel
- hoe je toch een soortvan relatie kan opbouwen met een muis als je geen gevolg geeft aan je binnenste bruutheden...da's wel weer leuk!

Gestrikt en verstrikt...

Op weg naar Franse les zag ik vandaag de eerste Kerststrikken, van gekleurd aluminiumfolie in de hekken rondom een boerderij. Een onnederlands en vrolijk gezicht, wapperend in veel wind en af en toe schitterend in de zon...

Even verderop viel me ook de maretak op, die als half-parasiet in andere bomen leeft, die hij nodig heeft voor water en zouten. In dit seizoen bloeit hij en draagt dan mooie witte, glazige bessen. Hij wordt ook wel vogellijm of heksenkruid genoemd. Van dit struikje wordt de mistletoe gemaakt, dus met Kerst mag je iemand straffeloos zoenen als je onder dit heksenkruid staat!! De witte, besachtige vrucht wordt door vogels verspreid. Deze worden opgegeten in de oksel van een boomtak, waar het zaad blijft liggen en ontkiemt. De wortel groeit in de boom. Zaden worden niet verteerd en hebben een kleverige laag, vandaar ook de naam 'vogellijm'. Je ziet ze vaak in appelbomen, waarvan we er hier natuurlijk veel hebben.



Met de zon erop lijkt de maretak haast geelgroen en doet
eerder aan de lente dan aan de winter denken!

Maar nu de verstrikking tijdens de franse les...minder leuk. Ik had voor vandaag de imparfait (verleden tijd) geoefend en een stukje over mezelf geschreven in die tijdvorm en daarbij een speciaal vervoegd werkwoord gebruikt. Il me manque... (Ik mis...) Hiermee heb ik mijn franse lerares op het pad gezet van de wederkerende voornaamwoorden en de plaats daarvan in de franse zin. Nou, dat heb ik geweten! Ik heb twee uur lang keihard zitten denken, verstrikt in mijn hoofd, kapstokken zoekend voor de regels, zwaar spittend in wat ik daarvan in mijn eigen taal nog aan regels weet, haar uitleg steeds vertalen, oefeningen met haar doen, ik was helemaal kapot! Het ging goed, hoor, want ik zei en paste het meeste correct toe, maar begrijp zelf nu nog niet waarom...dus mis het overzicht. Hoe raar gaat dat met leren?

Everzwijnen

Sangliers - everzwijnen - we zien ze weer om ons heen. De reden daarvoor is niet leuk, namelijk omdat er op hun gejaagd wordt. Gisteren bij het uitlaten van Foppe zagen we een koppeltje van het ene land over de weg naar het land om onze boerderij heen vluchtten. Drie grote en zeven kleintjes erachteraan. Graag had ik een foto bijgevoegd, maar het gebeurde in een paar seconden... Nog voor ik de camera kon pakken waren ze achter de drie grote eiken verdwenen. Ik hoop maar dat ze nog in leven zijn.
De andere kant is dat ik weer eens kennismaakte met hun enorme - soms nietsontziende en - vernietigende 'gang'. Eng hoor, je zult maar in hun weg staan. Alles lopen of spitten ze omver als ze hongerig zijn of kleintjes te voeden hebben (dan vooral). Ik begrijp de boeren wel dat ze niet steeds zin hebben al die omheiningen weer te repareren of hun vernielde groentetuin te aanschouwen, dus vullen ze liever hun vriezers ermee...
Tsja, daar ben ik echt anders over gaan denken nu ik op het platteland woon. Zelf zou ik nooit gaan jagen of een dier doden om op te gaan eten, maar ik begrijp wel de overlast van teveel everzwijnen. Maar dat geknal op zondag blijft een zwart randje houden...


Van internet gehaald maar lijkt op wat ik zag...alleen staan ze hier rustig te grazen.

 

Theemuts

Tijd geleden, lieve volgers!

Na een Sinterklaasweek in Nederland weer thuis en nu huisvesten en zorgen we een beetje voor de  familie van een buurvrouw die overleden is...dus van bloggen kwam een poosje niets.

Na het huisvlijtkussen heb ik een ander project verzonnen om met mijn lintjes aan de gang te gaan. Sinterklaas naderde ( een paar weken geleden), dus maakte ik een theemuts voor dochterlief...

Zie hieronder het resultaat. Ook heeft de breikoorts me te pakken. Op een bepaald moment had ik drie projecten op de pennen staan, een ware verslaving. Leuk is dat andere dochterlief een échte breifanaat is en de wonderlijkste steken kan breien...echt heel knap! Op dit moment breit zij kerstballen!

Dus dacht ik zelf ook maar weer eens wat nieuws op dat gebied te gaan doen. Dat begon met een breiboek aan te schaffen, waar  die wonderlijke steken in uitgelegd staan. Tweede actie was om in de breiwinkel hier in Mamers – waar ik de laatste weken dus regelmatig inkopen deed – in te gaan op de uitnodiging voor de ateliermiddag. Mijn ‘leerpunt’ zal zijn: kabels breien.

Donderdag 5 januari gaat dat gebeuren, twee vliegen in één klap, want meteen goed en interessant inburgeringsding!

En sokken breien wil ik ook nog leren, want dat hoort bij zelfvoorziening. Dat schaap komt dan later wel...

Leven met de seizoenen...

Terwijl de donkerte eraan begint te komen - om half vijf doe ik al kaarsjes aan - en de bomen nu écht kaler worden is het tijd om afscheid te nemen van alle blaadjes van de haag, abeel, beuk, berk, hazelaars, fruitbomen en allerlei struiken. Ik hark ze op het grasveld eromheen bij elkaar tot een hele hoge, superluchtige berg (krijg zin om er gelaarsd en al in te springen!) en doe ze daarna - bedekt met een laag tuinaarde - in de compostbakken, waar ze zullen transformeren tot nieuwe tuingrond.

Alleen de peterselie blijft nog even staan, tot de eerste vorst zich aanmeldt...straks nog wat paardemest erop en de 'bedjes' mogen rusten en zich deze winter gaan opmaken voor een volgend seizoen!

Wél staan er nog trots wat rozen te bloeien in de border, samen met de laatste roze geraniumpjes! Die gaan wel door tot de ijzel komt en hen doet bevriezen.

Hans Voigt zegt in zijn boek 'Leven en werken in het ritme van de seizoenen':  "Het is met ons mensen nét zo gesteld als in de natuur: tijd om afscheid te nemen van wat het leven niet meer doorlaat".  Hij doelt daarmee op onze illusies, maar het kan ook gaan over vriendschappen, over bepaalde situaties of waarden. De grote uitdaging is eerlijk te zijn naar jezelf over wat daarbinnen nog levensvatbaar is en wat niet meer... en of je dat dan los durft te laten, zoals het gebladerte om me heen hier. Ongemakkelijk voor me om daar zo bewust over na te denken, zeker als het over relaties gaat...maar in zekere zin ook wel heilzaam. Waarom alles blijven 'onderhouden' (vasthouden?) als vriendschappen niet meer vanzelf gaan en ze me niet meer raken of aanspreken als voorheen...?

 

Mist(iek) en verbale emissie!

Gisteren ben ik van Groningen naar Bellavilliers gereden (800 km) en dat was een pittige reis met heel veel mist. Gek is dat ik steeds dacht dat ik er op een gegeven moment toch uit zou rijden maar dat bleek een illusie. Kleine wereld met totaal geen externe afleiding en die me steeds verder naar binnen deed blikken achter het stuur. In het midden van het land, bij Utrecht was ik zo'n beetje gewend eraan. Gelukkig brak bij de grens Nederland-België de zon toch echt door en werd mijn wereld weer groot en helder...fijn!!
Maar opnieuw vertoonde mijn auto weer veel kuren...wat een enorme aandachttrekkerij (het laatste halfjaar) van hem! Afijn, na de domper van een schade opgemerkt te hebben die vannacht heeft plaatsgevonden (??) ging er plots een lampje branden op mijn dashboard...Ik keek goed naar de vorm van dat controlelampje en kon er geen wijs uit worden....Wat stelt dit teken voor?
Eerste gedachte: een Lego-duplo-helicopter (Sinterklaastijd, deze oma wéét dat) ...
Tweede gedachte: een plattegrond van een woonkamer uit het programma : Help, mijn man is klusser?????
Vorm zelf je oordeel, denk je hierbij aan een emissiestoring??



Ik kan ronduit boos worden over zo'n afbeelding/icoon, wie kan daar nu uit wijs worden? Afijn, na een blik in het eindelijk gevonden boekje bleek het te gaan om een storing in het emissiesysteem, waarbij direct contact opgenomen dient te worden met Citroengarage. Wat is emissie? Zondagochtend 12 uur, plek: grens Nederland-België.
Hmmm, welke garage zal hier open zijn?
Gelukkig kon ik mijn netwerk(mannen) aanboren en vertelde Johan mij (dank-dank) dat het waarschijnlijk de roetfilters zijn die vervangen moeten worden, maar nog 600 km ermee rijden kan heel goed....dat bespaarde me een hoop ellende, van wéér overnachtingen en garageafspraken, terwijl de auto nét een week gemaakt is.
Dus doorgereden...nog een ander lampje probeerde me gek te maken, nl. het ABSlampje (gelukkig wist ik dat wel) maar dat heb ik genegeerd...mooi hoor die electronische systemen maar ze kunnen je ook goed op het verkeerde spoor zetten!
Thuisgekomen moet ik deze 'verbale emissie' dus even kwijt!
PS Mijn man zegt dat dit toch onomstotelijk een afbeelding van een motor is...ha-ha, hoe verschillend kun je zijn?

Geen nestje meer...

We hebben onze jongste poes Jut vorige week laten steriliseren omdat we niet verlegen zitten om nog meer katjes... Ik mag wel zeggen dat we een lastige 'patient' aan haar gehad hebben. Het begon 's morgens al bij de dierenarts waar ze zich onder geen beding wilde laten temperaturen...aan mijn lijf geen polonaise! Tegen 13 u - nog maar net uit de narcose - was ze een goede poging aan het ondernemen om uit te breken en schreeuwde de boel behoorlijk bij elkaar. De assistente was blij dat ik haar - eindelijk- om 17 u kwam ophalen, me (nog) van geen kwaad bewust!
Thuis reageerde ze de dagen erna echt pissig en kwaad en wilde meteen de hechtingen in haar buikje te lijf gaan. Dat betekende dat ze een kap om moest om dit te verhinderen en dat was het volgende ding waar ze weer heel kwaad om werd (en geef haar eens ongelijk). Je kunt je niet meer wassen, als je jeuk aan je oortje heb kun je er niet bij, waardeloos zo'n ding om. Regelmatig haalden we de kap eraf om haar die dingen dan toch even te laten doen. Verder hebben we haar wat afgezonderd en op een aparte kamer vooral veel laten slapen (verwarming lekker hoog waardoor dat goed lukte!). Af en toe lieten we haar met het mooie weer buiten en zag ze kans om binnen een minuut mét kap 4 meter hoog in de boom te klimmen...ach, je bent jong en je wilt wat ;-)
Nu is het leed geleden, de paar hechtingen die ze nog niet gesloopt had laten los en verdwijnen vanzelf en ze kan weer lekker ravotten, letterlijk en figuurlijk!

Keukenkopjesgordijn

Om de tocht uit de bijkeuken te weren heb ik een zwaar gobelinachtig gordijn gemaakt met allemaal vrolijke ouderwetse kopjes in het dessin. Deze stof heb ik samen met mijn dochter in het voorjaar op de lapjesmarkt in Utrecht gekocht. Nu vond ik de tijd om het werkelijk eens te gaan maken...het staat leuk bij de kleuren van de keuken en bij de kopjes boven de gootsteen...

November...

Vandaag nog buiten gelunched, waar het in de luwte en de zonneschijn nog behoorlijk warm was. Zo zacht heb ik het hier nog niet meegemaakt in deze tijd van het jaar. Toch is het raar, zo buiten etend tegen een aantal kale bomen aan te kijken! Alsof dat beeld niet klopt.
Ik heb afgelopen week nog fruitstruikjes gekocht (kruisbessen) omdat die in de nog warme grond goed kunnen aanslaan. Ze staan er inmiddels in met een flinke schop compost onder de billen (zoals Alma Huisken dat noemt!)

Foppe heeft hoopvol zijn tennisbal bij mijn spitwerkje neergelegd...eens zal
ze hem weer lekker voor me weggooien, denkt hij...

Omdat we een grote berberis hebben weggehaald en er een groot gat in de(soort van) buxushaag zit heb ik ook daarvoor 7 nieuwe struikjes aangeschaft. Maar die staan nog stil in hun potjes op de plaats waar ze de grond in moeten. Ik denk steeds: Morgen zal het ook nog wel mooi zijn...Ik word er gewoon gemakzuchtig van!
Want het KAN toch plots gebeuren, novemberstormen en vorst enzo...

Vervolg trap

De trap is klaar, dat wil zeggen : gemaakt. Nu moet de muur nog hersteld worden en de trap geschilderd...maar dat is een mooie klus voor december met de open haard aan in het huisje.


Er is als onderste trede een bordes gemaakt om de gaten van de vorige trap in de tegelvloer te maskeren... straks geschilderd zie je daar niets meer van!
In ieder geval ben ik heel erg blij met het resultaat!!



Hier nog zonder trapleuning




Armistice en St Maarten op 11 november

Vandaag wordt hier de wapenstilstand na de Eerste Wereldoorlog herdacht.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog hebben vele Franse mannen gevochten in de loopgraven in het noorden en oosten van het land, waarbij miljoenen van hen om het leven kwamen. In Nederland is geen strijd geleverd, omdat Nederland zich neutraal had verklaard. Voor de Franse samenleving had deze oorlog veel consequenties, vandaar dat de 'Grande Guerre' tot op de dag van vandaag met een nationale vrije dag herdacht wordt.

Herdenken, zowel met Allerzielen als nu op Armistice kan niet zonder Crysanthèmes...

        

L'Armistice is echt een 'plechtige' dag waarop alle doden worden herdacht die zijn gevallen in de oorlogen waaraan Frankrijk in de twintigste eeuw heeft deelgenomen. In Parijs leggen de president en hoge ambtenaren bloemenkransen bij het graf van de onbekende soldaat aan de voet van de Arc de Triomphe.

Overal elders in Frankrijk vinden er herdenkingsbijeenkomsten plaats waarbij men kransen legt bij de plaatselijke oorlogsmonumenten en waar men één voor één alle namen opnoemt van de gevallenen uit dat dorp. Zo ook bij ons in Bellavilliers, waar eerst door een groot aantal inwoners het perk rondom het herdenkingsbeeld en de trappen van de kerk geveegd zijn, wat een gemeenschapszin! Daarna samen in volledige stilte (lang!) herdenken (met zoveel mogelijk uniformen aan), dan even naar de bakker ( voor het middageten) en daarvóór nog naar de kroeg!

Voor mij is het ook St. Maarten vandaag, nostalgie! Omdat mijn dochter dit weekend komt heb ik het huis - als vrolijke grap - voor haar aankomst vanavond versierd met lampionnen.  Zelf zit ik daar nu al volop van te genieten!

 

  

 

De trap!

Gisteren is gestart met het vervangen van de toch wel 'wiebelige' trap in het gastenhuis. Vriend Hans gaat ons daarbij helpen! Eerste klus was samen te beslissen hoe we een reeds gefabriekte trap (bouwmarkt) pas konden maken in het trapgat aldaar. Dan heb je te maken met 1/2 en 1/4 draaien, dat valt niet mee... Maar dezelfde ochtend nog was het bouwpakket gekocht en met een Brico-camionnetje zelf naar huis vervoerd...


Met open haard aan lekker bricoleren...



Hier is reeds het draaiende deel in elkaar gezet

Een hele klus toch omdat het draaiende gedeelte - wat fabrieksmatig onder in de trap verwerkt was - bij ons bovenin moet komen....dus waaaaar zaag je hem door?
Maar hieronder zie je dat alles goed gekomen is en het bovenste gedeelte al tijdelijk in het trapgat 'hangt'. Knap, niet?

Ik ben heel optimistisch, ik denk dat het mooi en goed gaat worden. Aan mij straks de taak hem te gaan schilderen...maar we zijn er nog niet.
Ik hou jullie op de hoogte!

Futur simple, futur proche...vooruitkijken!

Mijn franse lessen hier zijn vandaag begonnen...
Het was even zoeken vanmiddag in het dorp verderop waar zij aan huis les geeft in een soortgelijke langgevelboerderij als de onze: mijn lerares Daniëlle, ongeveer even oud als ik. Ik kende haar al een beetje via een andere vriendin hier.
Ze verwelkomde me in de gezellige woonkamer met een lange ruwhouten tafel en dito bank, waar we plaats namen achter een pot thee met een laptop ernaast en een klein whiteboard op tafel. Ik bof maar met zo'n gemoedelijke leeromgeving (gevoelig voor!)
Ze vroeg me wat voor werk ik in NL doe/deed en al pratende leerden we elkaar wat beter kennen (en zij mijn niveau, detail ;-)
Natuurlijk viel haar op dat mijn werkwoordsvervoegingen 'magertjes' zijn...en ik de werkwoordsvormen futur simple en de futur proche nauwelijks gebruik. Die laatsten worden hier veel meer dan in NL gebruikt, dus...werk aan de winkel voor mij!
Het was eerst even spitten voor me hoe de grammatica ook alweer in elkaar zit, d.w.z. hoe alle tijden genoemd en vervoegd worden. Vreemd - maar makkelijk - toch dat je in je eigen taal niet eens meer stil staat bij de juiste tijd of wijs!
Dus daarover te denken moet ik me nu opnieuw eigen maken. Maar evenzo bijzonder was het om te merken dat ik de werkwoordenrijtjes van de middelbare school du moment dat ik ze moet gebruiken zich (bijna) vanzelf weer 'presenteren'!
Nostalgie! Zie me weer achter mijn bureautje zitten zwoegen eind zestiger jaren...
Ik zag behoorlijk op tegen de lessen maar vond het vandaag gewoon leuk!
Voor wie even met mij wil meedoen...

Je vais lire, nous allons partir, elle ... se reposer, nous n'allons pas voyager cet été...etc

of zoals de Fransen zeggen 'Pour Les Nulles'

Lintjeskussen...

Nee, nee, geen Koninginnedag, dit blogje gaat over een ander soort lintjeskussen namelijk een kussen gemaakt van lintjes...oftewel onvervalste huisvlijt op La Sauvagère!

Alhoewel dat rood-wit-blauw wel heel erg Hollands aandoet, maar ja de vlaggekleuren zijn in Frankrijk identiek...
Jaren geleden ben ik begonnen met allerlei soorten lint te verzamelen (wie nog heeft en het niet gebruikt, ze zijn meer dan welkom hier!!) om te verwerken in kussens. Mijn eerste exemplaar is nu AF!

De achtergrond is effen rood.

Nu het klaar is ben er zelf tevreden over terwijl ik het tijdens het maken allemaal over the top vond... teveel kleur, teveel dessins, te popperig...
Overigens héérlijk werk, de lintjes bij elkaar zoeken, dat simpele recht stikken (bijna meditatief) en dan tot dit gezellige resultaat te komen.
Ik weet zeker dat ik er méér ga maken deze winter en misschien zelfs wel tassen ervan...ik heb de smaak duidelijk te pakken!

Oui...wie?

Verwarring alom....Mijn man vertelt me vandaag een verhaal en ik hum regelmatig, om te laten blijken dat ik hem volg. Misschien een opgelopen 'afwijking' als communicatietrainer? Maar dit terzijde. In gesprekken met Fransen beaam ik vaak met oui en 'hum' ik ook op die manier. Vermoedelijk uit een soort opluchting en blijheid als ik in een gesprek een blokje Frans achter de rug heb wat ik godzijdank weer versta! Zie het maar als stempeltje onder je proefwerk.
En wellicht (als dat niet zo is) mezelf in ieder geval het gevoel te geven dat ik het volg, ha-ha.
Omdat ik in het gesprek met mijn man (onbewust) oui zei in plaats van ja, raakten we in een complete spraakverwarring. Man nors: Wie? Wie? Nou, Jean Marc natuurlijk, dat zit ik je nét te vertellen...
Ik mag wel zeggen, het gaat prima met de taal hier!

Herfsttafereeltje...

Bij het snoeien van de hagen rondom kwam er een nestje tevoorschijn uit de takken die we afzaagden. Reeds mooi bemost...Wat stevig en zorgvuldig gemaakt zo'n nestje als je de kans krijgt die eens goed van binnen te zien (en wanneer heb je die kans?)
Haartjes, veertjes, pluisjes, takjes, draadjes, touwtjes, wat een kunstwerk en wat zacht, die bedding van die materialen. Daar kunnen de matrassenmakers een voorbeeld aan nemen!
Wel jammer voor de vogeltjes dat dit nestje niet meer in de boom zit, tenzij ik het terugzet in een andere boom...zou dat kunnen? Keren ze terug naar zo'n nestje of maken ze elk jaar nieuwe?
Ik vond ook nog een sierkomkommertje die er mooi inpaste...Tada...groen herfsttafereel op de tuintafel!

Haricots blancs

Ik ben de laatste restjes in onze groententuin aan het opruimen en de m-m(makkelijke moestuin) bakken winterklaar aan het maken... De paarse spekstokbonen heb ik te ver laten doorgroeien, jammer, slechts één maaltje van gegeten. Nu niet meer te eten zo taai en hard. Dus nu heb ik ze nog groter laten worden en ze vandaag gedopt. Daarmee zijn het haricots blancs geworden en wel demi-sec....Vanavond al een groentesoepje mee gekookt en ze staan klaar voor een cassouletschotel in het weekend. Grappig : de peulen kleuren groen als je ze kookt en de boontjes worden weer lila-paars als je ze kookt!

Leuk werkje dat doppen, lekker de boontjes door mijn vingers laten glijden en zo mooi! Zoals die boontjes in de peul groeien en liggen...als babietjes in een moederschoot, zo perfect passend. Mooi schilderobjectje ook voor een klein schilderijtje, dus meteen foto's genomen. En weer...die overvloed, het blijft me fascineren. Te bedenken dat elk boontje weer een plant kan worden met ook weer 100  boontjes eraan...Een groentenjungle binnen no-time!

Het is met recht genieten met al mijn zintuigen hier! (ons motto)

Indian summer...

31 oktober en nog steeds zalig weer! Buiten koffiedrinken en lunchen, fietstocht gemaakt en ondertussen genieten van de prachtige kleuren onderweg.
Rondom het huis maak ik de boel winterklaar maar dat is toch een beetje een raar gevoel, als het nog zo zacht is...maar ja, toch tijd om bollen te planten.

Hoorde dit weekend dat een aantal meteo's spreken over de mogelijke komst van een horror-winter... intens koud en lang...waar ik me nu nog helemaal niets bij kan voorstellen.

Maar sinds een dag zegt een stemmetje in me toch om alvast maar 10 kuub hout te gaan bestellen...

Bij het uitlaten van Foppe en Jules huppelt kleine Jut ook steeds vaker mee, heel gezellig!
Hier geprobeerd ze gedrieën op de gevoelige plaat te krijgen, maar dat viel echt niet mee...er liep er altijd wel eentje uit beeld!



Sorties champignons

Gisteren met vrienden een paddenstoelenexcursie gevolgd in het bos van Bellême. Samen met Fransen (groot en klein) en Franse gidsen... Om twee uur verzamelen op het kerkplein, 2 euro p.p. betalen en dan 'en colonne' naar het bos gereden. Daar hebben we ons opgesplitst in 5 groepen met elk een gids en zijn we gaan speuren...
Er zijn vanwege het droge najaar weinig paddenstoelen, maar naarmate we langer liepen zagen we er meer. Geen cèpe (eekhoorntjesbrood, lekker!) te bekennen, wel allemaal 'gemene' en oneetbare amenieten, met en zonder rokjes.... Groene knol - paarse stam - witte vlieg etc etc. Wat een hoop soorten! Ik heb begrepen dat het paddenstoelen plukken in Nederland inmiddels is verboden, onbegrijpelijk voor de Fransen - toen we dit vertelden - want daar is het de nationale sport en zeker in de herfstvakantie, die nu gevierd wordt.
Samen met de vrienden Johan en Eveline hadden we twee mandjes, in de ene de geplukte, in de andere de goedgekeurde - dus eetbare - welke in het Frans comestible heten... De kleine Franse meisjes, die (aandoenlijk) met veel te grote latexhandschoenen ook meeplukten, begrepen dat woord eerst helemaal niet. Pas toen ze hoorden dat het eetbaar betekende, kwam er een glimlach...en bij pas comestible (wat veel vaker gebeurde) natuurlijk een zwaar teleurgestelde blik...
Tot mijn grote vreugde kon ik de gids redelijk goed volgen! Na de tocht van ruim anderhalf uur verzamelden we opnieuw en werden exemplaren van alle gevonden paddenstoelen op een tafel gelegd en werd er uitleg gegeven.

In de miezer-regen, dus dat was niet zo aantrekkelijk...maar alla. Er werd op een jachthoorn geblazen om  de (getelde!!) nakomers vanuit het bos te roepen.

Ik kwam - naast de soortenkennis - daarbij allerlei nieuwe dingen aan de weet zoals: als er op een eetbare paddenstoel sporen zitten van een slak die een giftige paddenstoel gegeten heeft, wordt de paddenstoel hier oneetbaar (giftig) van. Of: in het bos geplukte paddestoelen altijd wasssen i.v.m. plassen van de (zieke) vos over de paddenstoelen....Of: sommige paddenstoelen kun je rauw niet eten maar gekookt wel... of: één spoor van een giftige paddenstoel in je mand met eetbaren, maakt dat je de anderen ook kunt weggooien.... Daarom hadden de ervaren zoekers plastic plantenbakjes in hun mandje staan zodat je ze kunt scheiden, soort bij soort! Erg handig.

De eetbaren die wij zelf hebben geplukt waren pieds de mouton (schapevoetjes)



Makkelijk te herkennen aan de kleur en de naaldjes onder de hoed...

 en amethistzwam (ook wel rodekoolzwam genoemd vanwege de kleur).



De laatste zijn kleine paarse paddestoeltjes waarvan je alleen de hoed eet, die we bakten in boter met beetje peper en zout. Met 12 paddestoeltjes voor allemaal een muizenhapje op een stokbroodje... maar lekker was het! Vanmorgen hebben we elkaar gebeld bij wijze van overleven, ha-ha!



Hier staan ze gewassen in een bakje....

Terugkijkend heb ik tóch veel geleerd van deze excursie en ga ik volgend jaar met meer kennis van zaken weer op pad...leuk!

Kweeperengelei

Jean-Marc, de klusjesman, zette vorige week een enorme tas met kweeperen voor de deur, kilootje of 10. Met hier en daar al een plekje, o, jee, werk aan de winkel...!
Zoals jullie in mijn vorige blog gelezen (kunnen) hebben was ik druk met de buren ondersteunen dus kweeperen verwerken stond niet bovenaan mijn lijstje. Gisteren prikte dat beeld plots weer in mijn oog (au, die tas met nog meer plekjes in de peren, oelala) en ben ik gaan wassen, snijden en inkoken. Gisteravond hing die gekookte moes in een doek uit te lekken tot kweeperensap en die heb ik vanochtend met suiker erin tot gelei verwerkt.
De potten staan nu af te koelen. Ik weet nog niet goed wat ik van de smaak vind, kruidig-zoet. Tot ik hier kwam wonen wist ik van het bestaan van kweeperen niet af. Hier heten ze overigens Coing, waar je zo lekker je hele Franse neusklank in kwijt kunt! Een delicatesse op brood met (geiten)kaas...
Een kweepeer is een onooglijke peer, zeker door AH-ogen bezien...Een echte peer van het boerenerf, veel groter dan een handpeer, geel, gedeukt, bruinig laagje erover en keihard!
Hij behoort (Cydonia oblonga) tot de rozenfamilie en is ook nauw verwant aan de appel, de peer en de lijsterbes. Hmmm...

Rauw dus niet te eten maar de gelei die je er van kookt wel. Maar ja, als ik zo bezig ben in de keuken overvalt me ook een soort van armoedegevoel, dat je als boer uiteindelijk gaat bedenken dat je met suiker erin alles wel kunt eten!
Dus eerst maar eens vijf potjes gemaakt en proberen of het dat werk waard is...
Met dank aan vriendin Hanne die me een mooi boek schonk over inmaken en jams. Ik heb er al veel uit gemaakt. Er komt zeker een potje naar je toe, Hanne!

Brand bij de buren...

Afgelopen donderdag heeft een grote brand bij onze Nederlandse buren hun grote schuur voor meer dan de helft in de as gelegd. Vreselijk! Wat een schrik om zoiets mee te maken...In de schuur hadden ze die week vrienden te logeren, véél want het was herfstvakantie... Omdat wij met onze accommodatie veel mensen kunnen herbergen, is een grote groep hierheen gekomen en konden we hen gelukkig onderdak bieden.
Ik was die donderdag met onze cursisten - want najaarskookweek hier - naar de markt in Bellême en toen we terugkwamen waren er plotseling heel veel mensen in en om het huis...allemaal geschrokken en geëmotioneerd van hun ervaring met de brand 1 km verderop. Iedereen was van alles verloren in de brand;  paspoorten, telefoons, autosleutels, natuurlijk kleding en toiletspullen etc . Plots fungeerden we als crisiscentrum...waar mensen konden bellen, internetten, douchen, eten, slapen.

Nu zijn we vijf dagen verder en is de rust op La Sauvagère weer gekeerd. Onze eigen kookcursisten zijn weer huiswaarts en veel logees van de buren konden in de loop van de dagen ook weer naar Nederland terugkeren. Het leven neemt zoetjesaan weer zijn gewone gang voor ons...

Herfstwandeling rondom huis...

Vandaag was een prachtige dag om eens een nieuwe wandeling te maken en dat was er eentje die met een boog rondom ons eigen huis liep. Gek genoeg hadden we dat pad - dat zo dichtbij ligt - nooit eerder gevonden. Leuk om ons eigen huis vanuit verschillende (en nieuwe) perspectieven te zien!



Ojee, vers molletje geroken, met zijn hele hoofd in het hol...



Eerst vlak langs de buren en daarna het bos in. Hoewel iedereen zegt dat er momenteel nergens paddestoelen zijn, zagen we vanmiddag toch een hele grote cèpe (eekhoorntjesbrood), maar wel helemaal in zijn eentje...

Het bospad was overwoekerd met takken die inmiddels weer begroeid waren, jungle-achtig en erg mooi! Foppe kon zijn geluk tijdens deze wandeling niet op, maakte ver voor ons verkenningen, kwam vervolgens terugrennen om dit kenbaar te maken en verdween weer opnieuw voorwaarts. Hij 'deed' de wandeling dus ongeveer vijf keer!