Oudjaar à huit

We zijn hier vandaag met zijn achten om 2014 uit te luiden. Overal staan de kachels te loeien, in de werkplaats worden oliebollen en appelflappen gebakken, in de keuken een kanjer van een huzarensalade gemaakt met gevulde eitjes en allerlei lekkere andere hapjes, dus je ziet: het gaat er hier lekker oer-Hollands aan toe!

Hanne en Wilma aan de bak!

Naar middeleeuws recept: appelflappen

Rest me jullie op deze dag een heerlijk uiteinde te wensen en ik hoop dat jullie met plezier en waardering terug kunnen kijken op het afgelopen jaar en wat het jullie gebracht heeft op de weg door het leven! Morgen weer een nieuwe dag en een nieuw jaar, nog helemaal onbeschreven...

Puccini en slachtafval...

Oftewel het mooiste en het lelijkste wat ik de afgelopen kerstperiode gezien heb. Ik was zeer getroffen door de opera La Bohème, de prachtige muziek en poëtische liederen die al in 1895 geschreven zijn en die in 1897 in Den Haag als opera voor het eerst in Nederland uitgevoerd is. Van een diepe romantiek! Hoofdrolspeelster Mimi zong:"Ik hou van alle dingen die langzaam en zachtaardig tot mij komen". Wat een mooie en inspirerende zin. De gezongen taal deed me nadenken over het grote verschil in emoties beleven toen en nu. Hoe zij bijvoorbeeld zongen over een jaloezie die in je vaart, waardoor je wordt getroffen en die je beheerst. Het leven en zijn emoties teruggebracht tot een minimale regie... Hoe anders is het vandaag de dag waarin we geacht worden hiermee om te kunnen gaan. Als je er veel last van hebt lijkt dat min of meer een eigen keuze. Ach, de tijden van weleer.
Op de vuilstort werd ik getroffen door een doos met de resten van geplukt wild, ik denk een fazant. Het heerlijke vlees met Kerst verorberd en hier lag wat over was van het geslachte dier; veel veren, darmen, poten, een kop... Overigens op zich ook wel weer een schilderachtig tafereel maar zo bloot en onzorgvuldig weggedaan is lelijk en respectloos.

Donkere dagen...

Vandaag zon op: 8.43 uur, zon onder: 17.04 uur
We zitten weer in de donkere dagen voor Kerstmis. Ik besefte dit heel goed toen ik boodschappen deed aan het eind van de middag. Om half vijf vertrok ik - nog redelijk licht - en ik kwam een uurtje later in pikkedonker terug. Omdat ik nog een ommetje moest maken om de vuilnis kwijt te raken, reed ik vele kilometers lang voorbij pikzwarte boerderijen, stallen, zwarte vlaktes. Grappig is dat ik dan gewoon de hele tijd met groot licht kan rijden omdat er toch geen tegenliggers zijn... Enfin, die donkerte in gebouwen, die verlaten indruk die het op me maakt, alle luiken al dicht, de donkerte in de stallen met de dieren... en dat dat er nu gewoon elke dag is. Mijn gedachten dwalen af op zo'n ritje. Het is (er) dus gewoon, de 'nacht' naast de dag, de zorgen naast het geluk, de pijn naast de vreugde, de kramp naast de ontspanning... Toch altijd weer moeilijk om die gedachte te accepteren, dat die twee opponenten onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. In Nederland had ik die gedachten nauwelijks. Er was altijd afleiding in het straatbeeld, nooit kilometers lang niets, zeker in de donkere maand december met zijn versieringen. Na zo'n supermarktbezoek, met alle toeters en bellen, beland ik dan snel weer met de voeten op de aarde. En dat is goed en heilzaam als je op het platteland woont, want anders hou je dat niet vol. Maar ik rij het erf op, zie de lichte vensters (wij Hollanders doen de luiken niet dicht) en binnen ronkt heerlijk de kachel, place to be!

Muis gaat emigreren...

Onze kleine 'aanloper' Muis, die nu twee weken bij ons is, doet het heel goed. Ze (zijn we inmiddels achter) durft elke dag meer en ze maakt veel contact met de andere poezen Jut en Jul. Jul vindt dat gaandeweg wat leuker en speelt een beetje terug... Onze poes Jut gunt haar nog steeds geen blik waardig, hoe Muis ook haar best doet in beeld te komen, positief of negatief. Foppe is heel erg leuk en 'neust' vaak met haar.
Vandaag was het plotseling circus in huis voor haar, ze werd er heel druk van. Er kwam een kerstboom te staan (vanaf de bank op springhoogte!) en allerlei dozen met papier en ballen en glitterslingers erin. En ook nog brandende lichtjes... Oh, Feest!
In het begin was het nog leuk, maar na een uurtje kreeg ze een time-out van mij in de keuken omdat ze de boom net zo snel aftuigde als ik hem optuigde...
Dat schiet niet echt op! Na weer een half uurtje ben ik maar lekker met haar gaan kroelen op schoot, het waren gewoon teveel prikkels voor haar ineens. Ze viel direct in slaap... ze is een schatje! Maar ze gaat emigreren, naar Nederland, naar één van mijn dochters. Fijn, vertrouwd, zo kan ik haar nog regelmatig zien.
In dat besef geniet ik nog meer van haar in de laatste dagen hier. En héérlijk dat mijn kleinkinderen nu met haar gaan spelen en voor haar kunnen zorgen, hun eerste huisdier: Muis!

Saint Nicolas

Deze dag begon al sinterklaasachtig... Ik was aan het rommelen op zolder en vond een doos met nog ingepakt servies. Beneden uitpakken geblazen en verrast worden door alle mooie dingen die ik nog had. Grappig! 

Jut zit er gezellig bij!

De Fransen kennen dit feest niet, dus ook de marsepein-kruidnoten-speculaas-traditie gaat hier aan me voorbij, als ik het niet zelf zou maken. Mister Kitschen-aid stond al weer een paar dagen te lonken naar me, toe nou... toe nou.
De speculaaskruiden waren reeds in Holland ingeslagen, en ach, die zijn ook nog wel zelf te maken.
Dit weekend hebben we brocante-rommelmarkt in ons eigen dorp waar ik assisteer bij het klaarzetten en de verkoop (vandaar het gerommel op zolder). Ik had bedacht dat ik mijn dorpsgenoten wel kon verrassen op kruidnootjes en speculaas. Dus de weeshuisknop kon aan bij mij en bakken maar! Nee, zonder gekheid, ik neem een bescheiden schaal mee, het zijn toch geen snoepers.

                    Fijne avond en veel plezier vanavond voor iedereen die het viert!

Grijzen en valen...

Grijzen en valen zijn donderstralen! Un petit chat perdu? Vanmiddag hoorde ik gepiep voor het raam van het atelier. Eerst dacht ik nog aan een muisje binnen en Foppe ook, dus die liep al heel alert met me mee te zoeken, toen we plots deze kleine buiten voor de pui ontwaarden... Een kitten, grijsbeige... Ik schat een week of 7/8. Hoe schattig! Maar wat te doen? Jut en Jul 'blazen' dit project met verve af, letterlijk! Foppe is zoals altijd adorable, zorgend, ruikend, oplettend waar de kleine gaat... Van hem hou ik 't meest!
Even rondgebeld of de buren een kitten missen... Het lijkt er niet op. Mijn Franse buuf raadde me aan het aan de facteur, postbode te zeggen. Bekendmaken via de ouderwetse tam-tam dus! 
Het poesje is al zo aanhankelijk, eet en drinkt uit bakjes, dus kan nooit een wild kitten zijn.
Ik heb hem eerst op schoot bij mijn vader gezet, waar hij meteen ging liggen slapen. De handen van mijn vader zijn groter dan hij! Wat een aandoenlijk vertrouwen in de wereld straalt deze kleine opdonder uit! Hij kijkt naar het geblaas van de andere katten alsof het hem niets doet... Via facetime heb ik hem aan de kleinkinderen laten zien, die zaten zowat met hun neus 'in het scherm'! We hadden hem samen al bijna een naam gegeven... Wat vinden jullie van Thomas, Purkje of Muis...? Muis is verreweg het beste, omdat ik eerst dacht dat hij er een was en omdat hij zo hoog piept!
Nu eerst maar even wennen aan deze nieuwkomer voor we een bestemming hebben of zoeken.

Frankrijk, stoutste jongetje van de klas...

Blog nummer 400:
Hoor ik nét in het NOSjournaal: Frankrijk krijgt nog 3 maanden extra de tijd om zijn financiële zaken op orde te brengen voordat de Europese Commissie zijn definitieve  oordeel velt. Vooral om de economie niet extra te treffen. Wat wil je, de decembermaand brengt miljarden in kas hier... De Fransen gaan werkelijk los met Kerstmis.
Koopzondagen gaan er komen... Eindelijk! "We liggen hier minstens twintig jaar achterop" zeggen ook onze Franse vrienden. Dus asjeblieft... Lief Frankrijk wordt wat mondialer. Recent voorbeeld van vandaag...
11.00 afspraak bij de bank, Credit Agricole. Laten ze je rustig tot half 12 zitten. Kwart over elf gaven we een seintje aan het uiterst aimabele blonde boegbeeld Christelle ... hoelang nog? Deux minutes, madame...
Nog een stief kwartiertje. Daarna een uur gesproken (half uur in sluitingstijd, lichten reeds uit) over een spaarrekening openen, een extra bankpas, of we toegang kunnen krijgen tot internetbankieren (asjeblieft) en een aanvraag voor een offerte voor een aanvullende ziektekostenverzekering. Er zijn - hou je vast - 63 formulieren geprint, waarvan 11 ter ondertekening en parafering. Daar zit de offerte nog heus niet bij, die komt per email. Grommend, ook de bankmedewerker, al die papieren! "Maar voor een goede zaak, om meer papieren rompslomp te voorkomen" Huh?
De bankmedewerker, Frans/Algerijn, om en nabij 28 jaar, vlot gekleed, deed erg zijn best om Europees over te komen naar ons, maar vroeg ons tegelijkertijd de Engelse teksten te vertalen die op zijn PC verschenen, waar wij gedrieën naar staarden omdat het loaden maar eindeloos duurde... Wij waren dus wel verheugd om te zien dat zij dus wel Engels moeten gaan leren om mee te komen in de stroom... Het gaf me een dubbel gevoel, hun wél willen maar niet kunnen!

Gezonde speculaastaart!

Buiten zonnig en 17 graden, héérlijk toch voor eind november? Maar ik wil vandaag een taart bakken, dus binnenwerk. Het is zeker 25 jaar geleden dat ik hem voor het laatst maakte, met Sinterklaas destijds... Ik heb wederom een gezondheidsaanval en dit recept dus weer opgespoord, ha!
De vulling smaakt zoals spijs, maar is nu gemaakt van gezonde dingen, die van zichzelf suiker bevatten zoals abrikozen, rozijnen en verder pecannoten en amandelen. Lekker zoet maar niet mierzoet en half niet zo zwaar! Ik heb deze keer geëxperimenteerd met het deeg. Op veel healthy foodblogs lees ik dat je bloem of zelfrijzend bakmeel goed kan vervangen door gemalen havermout, wat beter in een koolhydraatarm dieet past en gezonder is vanwege meer vezels. De taart is inmiddels klaar en ik heb net genoten van een stukje bij de thee en hij smaakt beregoed! Echt een gezonde versie van de bekende gevulde speculaas met een minimum aan suiker en geen wit meel. Aanrader! 

Het recept is als volgt (en staat ook op de site):
250 gr abrikozen (zacht of geweld)
200 gr havermout of havervlokken (makkelijker om te verwerken is 100 gr bloem en 100 gr havervlokken, dat valt minder uit elkaar vermoedelijk)
2 eetlepels speculaaskruiden
snuf zout
60 gr bruine suiker
100 gr roomboter in stukjes (+ wat boter om in te vetten)
60 gr rozijnen
100 gr pecannoten
125 gr amandelschaafsel
1 vanillestokje of wat druppels vanille-essence of zakje vanillesuiker
rasp van 1 citroen, goed afgeboend
2 eetlepels vloeibare honing
3 eetlepels slagroom of soja-cuisine (ongeklopt)
1 geklopt ei

Deeg maken
Maal in de keukenmachine de havermout fijn tot maatje meel. Doe er de speculaaskruiden, suiker, snufje zout en stukjes boter bij en maal tot zich een bal deeg vormt (of doe dit met de hand). Laat dit 30 minuten rusten in de koelkast.
Vulling maken
Doe de abrikozen en afgespoelde rozijnen in de keukenmachine en maal fijn. Voeg dan de pecannoten en 75 gram van het amandelschaafsel toe, het geschraapte vanille uit het stokje (of de essence of vanillesuiker), de citroenrasp, de honing en tot slot de slagroom en maal tot het een egaal mengsel is. 

Verwarm de oven voor op 175 graden en vet de vorm in met boter. Ik gebruikte een langwerpige, maar rond is natuurlijk ook oké. De hoeveelheden zijn voldoende voor een ronde vorm met een doorsnede van 18 cm. Neem 2/3 van het deeg, rest terug in koelkast. Uitrollen zal moeilijk worden met dit havermoutdeeg. Ik probeerde het met een goed bestoven werkvlak en dito roller en kwam hiermee een heel eind. Verder maar met vingers erin plakken. Je moet wat over hebben voor je gezondheid ;-)
Dan vulling erin doen en met natte lepel egaliseren (plakt niet). De rest van het deeg uitrollen tot een lap (zo goed en zo kwaad als mogelijk) en daar de vulling mee afdekken. Nu ik het zo schrijf zou een ei in het deeg wellicht wat meer samenhang geven, experiment voor de volgende keer. Maak de taart af door er het restant van het amandelschaafsel over heen te strooien en er een beetje geklopt ei dun over te gieten. Kwasten lukt niet in deze... Zo worden de amandeltjes prachtig goudbruin! Zet de taart in de oven en kijk na 20 minuten of de bovenkant niet al te bruin aan het worden is. Dan afdekken met aluminiumfolie tot einde baktijd. Bak hem 60 minuten. Iets laten afkoelen en serveren. Volgende dag is hij nog lekkerder dus goed van tevoren te maken.
Bon appétit!

Le Bojo est arrivée!

Traditioneel wordt op de derde donderdag van november de Beaujolais Nouveau (in Nederland geheten primeur!) gepresenteerd. De Fransen korten de naam af met Bojo! Deze wijn komt uit de buurt van Maçon (Zuid-Bourgogne), wordt van de Gamaydruif gemaakt en kent een andere persing en gisting dan andere wijnen. De Beaujolais Nouveau vormt ongeveer éénderde (= 30 miljoen flessen!) van de gehele Beaujolaisopbrengst. Direct na de oogst worden de trossen met stelen en al in grote kuipen gedaan. De onderste druiven worden door dit gewicht licht gekneusd waardoor er sap en dus ook gisting ontstaat. Bij deze gisting ontstaat koolzuurgas (macération carbonique) wat naar boven borrelt en daarbij druk op de andere druiven zet. Door deze druk gaan de bovenliggende druiven van binnenuit gisten (dus zonder zuurstof erbij) en daardoor behoudt de Beaujolais Nouveauwijn die fruitige smaak waar zij zo bekend om staat! Na deze koolzuur-inweking wordt de wijn afgetapt en het residu alsnog geperst en erbij gevoegd. Dan vindt nog een laatste gisting plaats (macération lactique) en wordt de wijn gebotteld én gedronken, krap zes weken nadat de druiven geplukt zijn! Dit kan eigenlijk alleen met de Gamay uit de Beaujolais, omdat andere wijn direct na de persing nog stijf staat van de tannine en eerst nog op vat zachter moet worden.  De primeur wordt dus altijd jong gedronken. Omdat door dit gistingsproces de weinige tannine ook nog eens wordt afgebroken ervaren mensen dit als lichte wijn. Andere bekende Beaujolaiswijnen die wél bewaard kunnen worden (andere 2/3 deel) zijn o.a. de volgende crus: Fleurie, Morgon, Juliénas, Chénas, Brouilly, Moulin-à-Vent...
De beoordeling van de Beaujolais 2014 is vooralsnog goed, zo ik lees... het voorjaar is goed begonnen, waardoor de bloei voorspoedig verliep. Het matige zomerweer heeft de druiven niet verdroogd en de superlange najaarszon heeft het beste werk gedaan!

Toen ik gisteren in Mortagne boodschappen deed stond het overal aan: vandaag de komst van de Beaujolais Nouveau!! Veel restaurants serveerde die dag een stoofpotje (vaak Boeuf Bourguignonne) met deze wijn geserveerd. Het is hier traditie. In Nederland vinden veel mensen de beaujolais een babywijn, dat vond ik zelf ook. Wetend dat dit de enige wijn is die je meteen kan drinken, met niet teveel pretenties, doe ik graag een glaasje met deze traditie mee. 
Ik kocht dus een fles die nu klaarstaat (lekker koel) om vanavond bij het diner samen met mijn vader te gaan opdrinken... wat we erbij eten? Witlof met ham en kaas met een pastinaakpuree erbij. Lekker herfstig en - vooruit dan maar, het weekend staat voor de deur - een zelfgemaakt crème bruleetje toe...

Surplace

Net een leuk én informatief boek gelezen over het leven en de ziel van Frankrijk (L'âme du France). Een heerlijk geschreven journalistieke verkenning en voor ons - hier wonend - allemaal zéér herkenbaar. Aanrader voor elke francofiel voor de komende feestdagen! Het boek heet Surplace en is geschreven door Ariejan Korteweg, die hier zes jaar lang correspondent voor de Volkskrant was. Surplace is een term uit de wielerwereld; het betekent in evenwicht blijven op een stilstaande fiets, dus op dezelfde plek blijven. In het boek stelt hij zichzelf de vraag waarom het Frankrijk zoveel moeite kost om met de mondiale veranderingen mee te gaan. Ik citeer er onderstaande zinnen uit:
"Tegelijkertijd en dat is het vreemde, dankt het land juist aan dat onbeweeglijke zijn schoonheid. Het Frankrijk van nu is nog steeds het Frankrijk van lang geleden, de dorpjes, dezelfde postbode, dezelfde arbeidsconflicten... Fransen zijn meesters in de kunst van het conserveren; wat ooit gemaakt of bedacht is wordt gekoesterd. En Frankrijk dankt er zijn grote toeristische aandacht aan. We vinden er ons verleden terug in de oude straatjes... We genieten van de joie de vivre, het leeftempo, het is anders, prettiger. Een hartverwarmend land waarvan je hoopt dat het nog heel lang zijn eigen wonderlijke gang kan gaan. Maar... kan Frankrijk zich een surplace permitteren? En hoe ziet het er dan over dertig jaar uit! Waar komt het Franse onvermogen om te veranderen eigenlijk vandaan?"
De auteur laat zijn licht op heel veel onderwerpen schijnen, die ondergebracht zijn in aparte hoofdstukjes. Hij besluit met te zeggen dat Frankrijk als 'grote vertrager' ook een bijzondere kwaliteit biedt en dat wellicht zou moeten uitbuiten. Volgens hem de uitdaging waar dit land de komende decennia voor staat. 
Nu wij hier inmiddels ons chambre d'hotesbedrijf hebben opgericht en binnenkort gaan emigreren hebben we heel veel te maken met juist deze 'vertraging' in de vorm van bureaucratie. Franse wetten die geheel en al op het binnenland gericht zijn en geen enkele verbinding lijken te hebben met Nederland als Europees land, voor ons onvoorstelbaar. Maar ik blog erover omdat we steun hebben aan dit boek, omdat we nu dieper begrijpen (en begrip hebben voor) hoe zij denken, hoe ze het hier al eeuwenlang zo doen en hoe vanzelfsprekend en onveranderlijk dat is. Daar hebben we ons gewoon bij neer te leggen en dat geeft een zeker houvast. Het gaat allemaal zo snel als het gaat, tergend langzaam wat ons betreft. De uitdaging is dus dit ter harte te nemen en het op zijn waarde te schatten in plaats van uit ons vel te springen...

In 1869, de eerste geboorte hier...

Via Gilles, nos ami Français (en locoburgemeester in ons dorp geweest), zijn we in het bezit gekomen van een kopie van een geboorteakte van de eerste vastgelegde geboorte op La Sauvagère in... 1869! Het was een jongetje, de datum is 1 januari en hij is om 23.00 uur geboren. Zijn naam is Georges Ferdinand Domin. Zijn vader heette Ambroise Bartholemi Domin, was 28 jaar, van beroep landbouwer en getrouwd met Louise Augustina Groseil, 20 jaar, ook landbouwster en samenwonend op La Sauvagère, Bellavilliers. Bijzonder is dat er in de akte ook de gegevens van beide grootvaders worden genoemd, die beide getuigen (témoins) waren - de volgende dag - bij deze geboorte-aangifte. Aan vaders kant is dat grand-père Domin, 62 jaar oud, wonend in de directe omgeving van la Sauvagère, aan moeders kant grand-père Groseil, 55 jaar oud wonend een dorp verderop, Le Pin la Garenne. De akte lijkt ondertekend door 3 partijen, waarbij de naam Groseil (moederskant) wat onbeholpen, groot en onjuist geschreven is namelijk Groleis. Opmerkelijk wel dat deze landbouwers kennelijk konden schrijven of misschien alleen hun naam? Had ik niet verwacht in dit gehucht met vermoedelijk weinig tijd en middelen voor onderwijs in die tijd.

Dit schrijvend ga ik mijmerend terug in de tijd. De vader Ambroise had met zijn bruid dus op 28-jarige leeftijd al een eigen boerenplaats of werkte hij hier als knecht en woonden ze in? Louise op haar twintigste een baby, beide werkend op het land. Was er in die tijden een vroedvrouw bij of nam de moeder van de kraamvrouw die plaats in? Ook ben ik nieuwsgierig naar hoe La Sauvagère er toen heeft uitgezien! Met velden eromheen die geploegd werden? Modder rondom het huis, dieren? Vermoedelijk het huis ook nog veel kleiner, want onze longère (langgevelboerderij) lijkt te laten zien dat er steeds stukken zijn aangebouwd. We hebben binnen dus een aantal muren van 70 cm dik, die eens buitenmuur geweest moeten zijn.

In ons gemeentehuis hangt een plattegrond van Bellavilliers uit 1811. De wegen lijken nu anders te liggen (gezien de bocht), er was een meertje op ons land, de gebouwen lijken ook op een andere plek te staan? Enfin, de volgende stap is naar het kadaster in Alençon, voor hopelijk meer en vroegere informatie. Fascinerend, wat een levens er allemaal zijn geleefd op deze plek. Door zo'n akte voel ik me daar dan weer even dichterbij. Merci Gilles!

plattegrond uit 1811, Bellavilliers

Pompoenen (citrouilles) geoogst!

Of ik nu veel of weinig pompoenplantjes zet, ik hou altijd zo'n stuk of vijf grote potirons, pompoenen over. Het heeft kennelijk ook met de ruimte in de tuin te maken...
Dit jaar dus vijf knoeperds, die garant staan voor heel veel pannen soep! Doorgaans plant ik plantjes (van een vaste leverancier op de markt) die oranje pompoenen voortbrengen maar tot mijn verbazing heb ik dit jaar groene. Toen ik op een dag in het midden van de zomer eens ging kijken of die gele pompoenbloemen ook al kleine pompoentjes gingen voortbrengen, dacht ik niks te zien omdat ik naar oranje vruchten zocht. Maar eenmaal goed kijkend zag ik reeds reuze monsters, maar onopvallend tussen de - ook - groene bladeren. Heerlijk, kan niet wachten om ze te gaan verwerken!

Jour d'automne...

Après un week-end d'été...
Aujourd'hui, tandis que le vent siffle autour de la maison et les pluies passent en loques grises entre les arbres... ci-joint un poème de mon poète favori: Rainer Maria Rilke

Jour d'automne
Seigneur, voici le temps: l'été fut grand.
Pose ton ombre sur les cadrans
et sur les plaines lâche les vents.

Ordonne aux derniers fruits l'ultime plénitude,
accorde-leur encore deux journées plus radieuses,
presse-les de mûrir, fais jaillir
la suprême douceur dans la lourdeur du vin.

Qui n'a pas de maison ne s'en batira plus.
Qui maintenant est seul le restera longtemps
à lire et à veiller, à longuement écrire
et à errer, inquiet,
de par les allées quand tombent les feuilles.

(Traduction: Ad Haans)


Na een bijna zomers weekend...
Vandaag, omdat de wind om het huis giert en de slagregens zichtbaar in grijze flarden door de tuin gaan, een gedicht van mijn lievelingsdichter Rainer Maria Rilke, genaamd: Herfstdag...

"Heer, het is tijd. De zomer was groots.
Leg uw schaduw op de zonnewijzers
en maak in 't veld de winden tomeloos.

Gebied de laatste vruchten vol te zijn.
geef hun nog twee zuidelijke dagen,
dring op hun voltooïng aan en jaag
de laatste zoetheid in de zware wijn.

Wie nu geen huis heeft, bouwt er zich geen meer.
Wie nu alleen is, zal het nog lang blijven,
zal waken, lezen, lange brieven schrijven
en rusteloos in lanen gaan, heen en weer
als winden bladeren voorwaarts drijven."

(Vertaling Ad Haans)

Presser les pommes!

afgelopen zondag was het vijfde jaar op een rij dat we appels gingen persen bij Le Reinette verte in Preau, zo'n 30 km hier vandaan. In het weekend zet deze commerciële perserij zijn deuren open voor particulieren en helpen ons bij de verwerking ervan. Dit doen we altijd samen met Johan en Eveline, vrienden die ook een boomgaard hebben. Dit jaar hoorden we aan alle kanten dat de appelopbrengst in de Perche - onze streek -  schrikbarend laag was, zo ook bij ons. We hadden slecht 1 kistje vol! Johan en Eveline wonen buiten de Perche en hadden wel 400 kg. We delen de buit altijd, dus  - lucky us - hadden we dit keer samen 250 liter Jus de pommes! Heerlijk. Hij is minder zoet dan vorig jaar, kennelijk wat meer zure appeltjes erin, wat ik frisser vind.

Rijp en groen...

Onze appels komen gewassen en gecrusht
in de bak die met een doek is bekleed,
waar wij het mengsel in verdelen.
Doek sluiten en volgende bak erop...
Zo stapels maken

Hier wordt de stapel hydraulisch geperst
en stroomt de verse appelsap uit de leiding,
richting pasteuriseerafdeling.
Eerst even een glaasje proeven, hmmm

De overgebleven appelpulp (soort koek)
gaat naar de koeien. Alexander en Fenna staan
te kijken...

Cuve Marechal... daar zit onze sap in!

Samen flessen vullen, ieder zijn taak

Opbrengst 250 flessen, gloeiend heet!

Inladen en wegwezen,
de volgende familie staat alweer te persen

Het is goed lunchen na gedane arbeid

Herfstvakantie

We kijken terug op een héérlijke herfstvakantie hier. Kinderen en kleinkinderen bij ons, samen gezellige dingen doen, struinen in het bos, relaxen, filmpjes kijken, en tot slot een zomers weekend van 25 graden met de lunch buiten. La vie est belle!
Vandaag is het opnieuw somber hier, de temperaturen laag, nog veel te doen in huis en tuin, maar enfin, de herfstvakantie was een prachtige week!

samen de laatste sperzieboontjes plukken voor
in de salade niçoise

lekker spelen in de tuin

bosbingo spelen, wie ziet er het eerst een zwam,
een eikenblad, een eekhoorn?

Foppe natuurlijk helemaal in zijn element,
hoe groter de roedel, hoe meer plezier!

alvast appels plukken voor de perserij

Opa 'kruit' me wel weer naar het grote huis...

spreekt voor zich

opa 'maait' de bladeren op de grond
in de zak van de maaier en Fenna mag
de oordoppen op tegen het lawaai!

eerst bladerduik in de kruiwagen en daarna
naar de composthoop gereden worden

elke dag knutselden we ook wat en
in het weekend kon dat zelfs buiten!

Ingewijd!

Om de keukenmachine op waardige wijze in te wijden heeft mijn dochter naar een recept gezocht met zoveel mogelijk bewerkingen... De site van 24kitchen bracht ons natuurlijk de nodige inspiratie. Het werd een Mango Bombe en de keukenmachine is hard aan de tand gevoeld! (Niet naar het recept zoeken op hun site, want het is onze eigen versie geworden) Te beginnen met een bodem van Harde wenerdeeg, daarin een vulling van frangipan (soort amandelspijs). Daarop een bombedeeg van Joconde, dat is amandelbiscuitdeeg. De bombe hebben we gevuld met verse mango en de aller-allerlaatste framboosjes uit eigen tuin. Het geheel is afgemaakt met Italiaans schuim. Dat is een veerkrachtig schuim omdat er suikersiroop van 121 graden ingaat, i.p.v. gewone droge suiker. Als laatste werd de gigantisch hoge taart opgemetseld met het schuim en gebrûleerd. Tadada! Ik durf niet op te schrijven hoeveel vet, suiker en eieren in deze taart gaan, want dat is zo'n dodelijke hoeveelheid, dat je niet eens verder zou willen lezen. Zo'n taart maak je dus maar één keer in je leven. Waarom? Voor de lol, omdat het herfstvakantie is en last but not least, ter inwijding... De taart was rond lunchtijd klaar en hebben we maar als zodanig geserveerd. Hij zag er zeer feestelijk uit, was overweldigend lekker door de combinatie van al die verschillende structuren, knapperig, schuimig, zacht fruit, korrelig spijs, hmmm. Hieronder de foto-impressie. 

We beginnen hier met het eindresultaat...

en hier dus met het echte begin van het harde wenerdeeg,
bloem, boter, eieren en suiker mengen
(Kitchenaid mocht nog niet meedoen)

Amandelspijs maken

Jocondebeslag
(amandelbiscuit)

Er was wat deeg over, dus tussendoor even koekjes
bakken met de kleinkinders

Amandelspijs in harde wenerdeeg bakken

De bombeschaal bekleden met het afgekoelde
jocondedeeg

Deze vullen met de mango

En de bol voorzichtig omgekeerd op de taart zetten

Het Italiaanse schuim,
zo stijf dat je de kom ondersteboven kunt houden!

De bombe dichtmetselen met het schuim
(Alexander kijkt gefascineerd toe)

Puntjes trekken met het paletmes en daarna het
branden/brûleren van het schuim

Lunch met Mango Bombe!
(Rudolf van 24Kitchen zou zeggen: ach, het zijn sociale calorieën!)