Concert in Parijs

Gisteren hadden we een dagje in Parijs, vanwege een concert aldaar. Dit is iets wat we ons al in 2010 - toen we hier meer en meer neerstreken - hadden voorgenomen en eindelijk komt het er steeds meer van!
Afgelopen zomer al bezochten we de nieuwe 'Philharmonie' in Parijs om deze samen met onze dochter & schoonzoon (architect) te zien. Prachtig! 
Maar toen konden we alleen de buitenkant bezichtigen... gisteren ook de fenomenale binnenkant. En we genoten van het tweede pianoconcert van Rachmaninov gespeeld door Alexandre Tharaud. Schitterend.
We waren al om 15.30 in de stad en hebben daar lekker gebanjerd, want door de files tóch nog te laat voor een museum in Montmartre, ach... dan maar gewoon onze neus achterna, ook heerlijk.
Wijntje hier en daar, Parijzenaars kijken, oesters gegeten, een prachtig concert in het vooruitzicht, wat wil een mens nog meer? Voel me een ontzettende bofferd! De Philharmonie is nu ruim anderhalf jaar geopend, ligt in het parc de la Vilette, aan de rand van de stad, met concervatorium en andere muziektheaters.  Het heeft een van de grootste concertzalen, (2400 plaatsen) met daarnaast meerdere kleine zalen. Ook ateliers waar geoefend wordt door musici (te bezoeken) en expositieruimtes. De verhuizing van het voorheen muzikale hart van Parijs - Salle Pleyel - naar de rand van het centrum had mede ten doel de toegang tot muziek aantrekkelijker  te maken (lager geprijsde kaarten). Je kunt vanaf 10 euro een plaats bemachtigen, dan wel in de nok, maar tóch!
Ik vind het gebouw erg mooi en voelde me er fijn. Veel ruimte overal, licht, prachtige vormen om me heen, aantrekkelijke materialen, zoveel te zien en in zijn geheel zo comfortabel. Niks te veel, niks te weinig! 
Als je ooit eens in de buurt bent, een aanrader om te bezoeken.
Hieronder een impressie:

De buitenkant: als je aan komt rijden vanaf de périphérique intérieur  (afslag le pantin)
lijkt de Philharmonie nét een opgerolde
slang in een platte grot, heel organisch in zo'n stad met allemaal vierkante torens

Plafonds bestaan uit opgehangen plaatjes van aluminium,
levend, mooi, feestelijke schittering!
En speelt waarschijnlijk rol met geluid?

Binnenkant concertzaal: allerlei golvende balkons.
Die vormen zijn zo natuurlijk, dat het voor mij heel behaaglijk voelde.

Dit is de ruimte rondom de concertzaal, strakker gewelfd met vele openingen.
Dus geen deuren naar de zaal! Laatkomers zitten hier, storen nooit
en het leegstromen gaat vloeiend en snel...

Ze waren weer héérlijk...

De plafonds, dezelfde organische vormen met allerlei apparatuur erin.
Op de achtermuur orgelpijpen, die bijna zweven in de ruimte en 
niet in hun gewoonlijke gareel zijn opgesteld.
Of zij ter decoratie zijn of écht werken vragen we ons nog steeds af...
Erg mooi, dat wél!

Novembre

foto Hans Lanser

Hier is het ook echt herfst! Zonnige dagen, koud en ook veel motregen zo nu en dan, storm, dan weer droog en zon... momenteel 13 graden dus zeer goed te doen!
Soms wel drie ensembles per dag, zo kan de temperatuur verschillen. Onze nieuwe kachel snort alweer lekker de winter in. We zijn momenteel voorbereidingen aan het treffen om onze nieuwe vloer te gaan leggen, een combinatie van kurk (onderlaag) en hout (bovenlaag). Dit vanwege het isolerende effect. Ton en ik gaan 100 vierkante meter leggen. Op ons dooie gemakje, wel te verstaan. Dat betekent woonkamer, keuken, bijkeuken en slaapkamer beneden. We zijn bofkonten dat we onze meubels op kunnen slaan in eigen atelier en stuk voor stuk de ruimten kunnen gaan leggen. En als we in de keuken zijn beland kunnen de spullen van de woonkamer weer terug! Desnoods nemen we onze toevlucht in onze gîte. Wie kan dat zeggen en zo werken?
Het wachten is op de levering... Ondertussen witten we sommige plafonds, wordt de keuken grondig gereinigd door onze huishoudhulpen. Lekker project.
Wordt vervolgd...

foto Hans Lanser

en Foppe, die verleidt ons tot af en toe een balletje gooien voor het broodnodige buiten-zijn!

Onnozele Hollandse... (une Hollandaise niaise...)

Ik reed vanochtend terug van een heerlijke logeerpartij bij vrienden en zag midden op de weg in het bos een ruigharige teckel waggelen, heel bedaard. Ik minderde vaart evenals mijn tegenligger, we volgden de hond met onze ogen, de andere auto reed weer door... ik kon dat niet. Auto geparkeerd, de hond naar de berm geroepen, gehaald. Schatje! Doorweekt en bibberend, ach... que faire?
Op zijn halsband stonden twee telefoonnummers die ik gebeld heb, maar eerst hondje in warme auto op mijn fleecejas gedaan, wat hij helemaal prima vond! Ik kreeg een vrouw die ik nauwelijks verstond, maar ze beaamde wel dat het haar hond was. Haar adres-uitleg was dan weer onbegrijpelijk, wél dat ze handicapé was.
Ik vroeg mezelf af; zal ik hem dan toch maar hier achterlaten? NEE...
Daar zaten we samen in de auto, best gezellig... ik vroeg hem wat we nu moesten doen... hij keek me superlief aan, maar ook hij had kennelijk geen idee. Toen ben ik maar uitgestapt en heb met de hond in mijn armen de volgende auto afgewacht op de bosweg, wat een tijdje duurde, maar die stopte op mijn teken. "Dat is de hond van twee huizen terug, links..." Een notoir weglopertje dus!
Op weg dus naar zijn thuis, met naast me een hoopje natte haren. Zo'n klein hondje heeft ook wel zijn bekoring, moet ik zeggen (arme Foppe). Na ongeveer 2 km, links een huisje met oprijlaantje met palen ernaast. Toen ik dat inreed kwam een (vermoedelijk) gedomesticeerde joekel van een torenvalk van paal tot paal naast me vliegen. Op de laatste paal bleef hij zitten en volgde me al kijkend. Heel bijzonder! Daar was niemand thuis, maar wel alles open, leve het platteland! Terug naar de hoofdweg en op naar het volgende huis, weer 1 km verder. Toen ik deze weg inreed, kroop teckel gezellig op schoot (comme habitude?), paste prima tussen mij en het stuur. Nu stond ik niet langer voor mezelf in, had hem zo mee willen nemen naar huis, ohlala...
Ik parkeerde en liet hem in de auto. Opvallend veel auto's naast dat huis. Vast jagers, dacht ik.
Een mevrouw kwam hinkend met gipsbeen naar buiten en bevestigde dat de hond hier woonde. Ik heb hem uit de auto gepakt en voor haar deur neergezet. Hij liep snel naar binnen, waar de mannen na de jacht aan de calva zaten. Wat zagen zij, denk je? Een onnozele Hollandse, die een jachthondje komt terugbrengen - notabene in haar armen - die nu nét van zijn zaterdagse uitje aan het genieten was. Très gentile, zei de vrouw nog...
Wat zullen ze gelachen hebben! Maar ik, ik leef verder in de veronderstelling dat ik een zielig hondje gered heb vandaag. ZO!

'monsieur T...'