Kust-trip

Afgelopen week hebben we een tripje naar de kust van Normandië gemaakt, ons eens even lekker láten verzorgen! Heerlijk om weer aan zee te zijn, zeker met dit prachtige nazomerweer. De weidsheid van de horizon, glaasje wijn en kijken naar de zeemeeuwen, wat wil een mens nog meer?



En daarna aan de oesters natuurlijk!

 

Voormalig petroleumhaven voor de geallieerden in Bessin

 We hebben het invasiestrand bij Arromanches bezocht, films musea etc. Ondanks dat ik dat al eens gezien had maakte het opnieuw een grote indruk op me. Wat een enorme logistieke operatie is dat toch geweest! En wat een doden voor onze vrijheid van vandaag... Ook onvoorstelbaar om weer eens te zien hoe men toen communiceerde, nog alles via draadjes die kapot konden gaan en gingen... In onze tijd van twitter echt niet meer te bevatten...
En wat een geweld, het lawaai en de beelden in de film over de invasie in een 360 gr bioscoop! Duidelijk niet voor watjes zoals ik...moest er een half uur van bijkomen.
Na  het bezoek aan de kustplaatsen zijn we de Overlordroute

(= hoe bepaalde divisies landinwaarts trokken) - en de Orne (rivier) volgend - naar Suisse Normande gereden. Dat is een streek die relatief bergachtig is voor Normandië. Mooi, met diepe gorges die je hier niet zo verwacht. Ik woon in de Orne, dus het was leuk deze rivier te volgen.
Elk departement is hier genoemd naar de rivier die er door stroomt. Afwisselend rijdend en wandelend het binnenland in zagen we waar de geallieerden de Duitsers uiteindelijk ingesloten hebben (l'encerclement). Ze hebben daar met alle bocages (omheinde hagen) een hele klus aan gehad. Dat werd soms meter voor meter bevochten! Op elk belangrijk punt staat natuurlijk een monument, hoe Frans!
Onderweg bezochten we verder een museum waar een Normandische impressionist zijn werk toonde, even natuur en geen oorlog op mijn netvlies... De tweede nacht sliepen we in een heus manoir (landhuis) in een gigantische slaapkamer, zijnde chambre d'hôte. Charmant!
We sloten onze trip af met een rondleiding in het Livarotmuseum/annex fabriek waar de beroemde AOC Livarot/Neufchatel en Pont L'évequekazen gemaakt worden. Interessant, smaakvol ;-) en leuk om met de kookcursisten te bezoeken!
Nu weer lekker thuis in eigen tuin...

To bee or not to bee...

Vandaag een leuke zondag gehad.
De zanggroep is gisteren weer vertrokken na een fantastische week hier! Het huis is nu weer schoon, de was gedaan, iedereen weer veilig thuis...
En Ton en ik horen nog steeds de liedjes die gezongen werden en neuriën ze...dus echt helemaal vertrokken zijn ze voor ons nog niet...
Vandaag naar het fête de l'abeille geweest, een feestelijke eco-expo met alles over bijen, leuk en interessant. Bijzonder vond ik de kunst-bijenkasten, allemaal verschillend beschilderd. Die zal je toch in je tuin hebben staan, mooie objecten!
To bee or not to bee....

Herfst-equinox

De oogst is grotendeels binnen en de tijd van de zomerse expansieve groei lijkt ten einde te komen. Ik zie het in de moestuin aan mijn slakropjes en de courgettes die nauwelijks meer groeien... Jaap Voigt (in zijn boek: leven en werken in het ritme van de seizoenen) zegt hierover: 'de tijd van naar buiten gerichte groei loopt af en komt tot stilstand.  In de natuur is het nu de tijd voor rijping'. Groei naar binnen, innerlijke groei? In de tuin zie ik zie zaaddozen en bessen om me heen... Voor mezelf en mijn eigen rijping zou ik dit willen vertalen als: terugblikken op de zomer, wat was waardevol en wil ik 'bewaren' en herhalen in een volgend seizoen? Wat mag verdiepen en dus stilte en rust krijgen in de herfst en winter om rijker en wellicht in een andere, meer passende vorm in het voorjaar weer te voorschijn te komen? Wat mag afsterven - als zijnde van dienst geweest - en nog voedsel te zijn voor een volgende generatie? Een generatie van gedachten, gevoelens, visies...
Gelijkenis in de tuin: De oude, verhoute staken van de klimroos (die dit jaar geen bloemen meer droegen en dood en functieloos leken - zijn de hele zomer de onzichtbare dragers geweest voor het nieuwe wildgroeiende grut, wat zichzelf nog niet zo goed overeind kon houden... Zo zie je maar...
                                                                             

                                                                                 

23 september is in 2011 de dag waarop de dag en nacht op zowat elk plekje van de aarde even lang is: de equinox, beter gezegd, de herfstequinox.
Vanaf die dag gaan we echt richting winter  met als volgend punt de zonnewende op 21 december.
Die stilstand, die vertraging lijkt haaks te staan op alle opstartactiviteiten deze maand...Maar Jaap zegt hierover: 'doe dit rustiger en trager dan je in de zomer gewend was. Werk gestaag maar in alle rust door'.
Het is mijn voornemen om met dit blog zijn boek te 'volgen'. In het voorjaar is dit goed gelukt en was ik me bewust van de ritmen om me heen in de natuur en afgeleid daarvan in mezelf. Soms schreef ik daar ook over. Tijdens de zomerdrukte heb ik hier geen tijd voor gemaakt, wat klopt volgens zijn ritmen, grappig! Nu pak ik het weer op.
Na de drukte en het naar buiten gericht zijn in het verzorgen van alle gasten, nu dus eerst vertragen...Mijn geest en lichaam hebben daar ook écht behoefte aan!

Dagpauwoog op de sedumplant...

Terwijl ik bij de vijverborder aan het schoffelen was en steeds dichterbij de bloeiende sedumplant kwam, bleven er maar vlinders komen en gaan daar. Maar ook hommels en bijen vliegen tijdens de bloei af en aan voor de laatste mogelijkheid om nectar te verzamelen. En wat ik ontdekte over deze plant op internet: schildpadden zijn verzot op het sappige en malse blad van dit vetkruid!
Op geen enkele manier gestoord door mijn aanwezigheid gingen de vlinders druk door... Voor mij de kans een foto van ze te kunnen nemen... Prachtige herfstplant overigens die Sedum spectabile (wat ook prachtig betekent). Mooi in de tuin én in de vaas met zijn grijsgroene dikke blad.

Zangweek van start!

Vanavond is de zangweek begonnen en na het gezellige aankomstdiner kwamen spontaan de ideeën omhoog om alvast samen een Frans dranklied (Tourdion) te oefenen. Ton en ik zongen ook mee. Dit is zo'n moment wat op mijn netvlies blijft staan en waar ik even over wil schrijven...

Een uur daarvoor nog vreemden voor elkaar en 'geland' en lekker samen gegeten, vinden ze elkaar meteen in de muziek en gelijk vierstemmig!
Terwijl ik mijn partij zo goed en kwaad als mogelijk probeer mee te zingen (kan geen muziek lezen), met alle glazen van het diner nog lekker rommelig op tafel, klinkt het lied mij al fantastisch in de oren. Wild plan is nu om het a.s. woensdag - als we gezamelijk een bezoek aan de Cidrerie gaan brengen - het lied daar zullen zingen. Wie weet?
Op dit moment wordt er volop gezongen in de woonkamer en klinkt ook de piano in het atelier, waar iemand even een partij alleen oefent voor morgen...wat een heerlijke sfeer!!

Frans denken...

Met de komst van een nieuw najaarsseizoen is het tijd om me in de Franse lessen te storten. Afgelopen jaar heb ik een jaartje over geslagen...maar gemerkt dat ik dan veel franse woorden 'verlies'. Wat ik wél doe is Franse tijdschriften lezen, omdat ik dat leuk vind (m.n. over de franse keuken en oude huizen opknappen) en dan tegelijkertijd mijn woordenschat vergroot...
Zo las ik in Le Gourmand over een speciaal soort mozzarella wat ze hier gebruiken om te cuisineren (koken), dus niet rauw te gebruiken voor in de salade. Cuisineren, ik wist gelijk wat ze bedoelden maar kon toch de eerste paar seconden niet op het Nederlandse woord komen. Eventjes maar, en tóch een teken dat ik gaandeweg meer in het Frans aan het denken ben...
Zo ook op de rommelmarkt waar ik altijd op zoek ben naar blauw-wit serviesgoed. Ik zag alle kleuren van de regenboog maar geen blauw-wit tot op het laatste kraampje...Ah, OUI   BLEU, zei ik blij in mezelf!!!
Ik schrok ervan, hé, ik denk bleu i.p.v. blauw...
Afijn, nu weer wekelijks converseren op privé-les en via internetlessen de rest bijspijkeren...echt een activiteit voor najaar en winter! Heerlijk, die afwisseling.


Jawel, Delfs blauw!



Pompoenen gerooid!

De steeltjes zijn uit/ingedroogd en vertonen scheurachtige kerfjes, nu kunnen ze geoogst worden. Ze zijn klein gebleven maar het zijn er wel 12! Ik denk dan in twaalf schotels, soepen, salades, hmmm. Ik ben gek op pompoen, met name op de speciale zoetheid ervan. Kan me helemaal vervuld voelen van zo'n soepje, warm, kruidig, zoet. Er staan ook nog zes grote selderijknollen in de moestuin. Daar zijn heerlijke vegetarische gerechtjes van te maken, dus koester ik ze nog even op dat plekje. Een onderschatte wintergroente overigens!
Verder eten we nu volop van de paarse spekstokbonen / sperziebonen, die overigens felgroen worden als je ze kookt. En ze zijn héérlijk!

Recept pompoensalade: rooster grove pompoenstukken in de oven met olijfolie, peper, zout en knoflook en rozemarijn tot ze beetgaar zijn. Maak een blik kikkererwten open en giet af en spoel ze even om met koud water.

Leg in een slaschaal een laag rucolablaadjes, daarop de kikkererwten, dan de pompoenstukken en vervolgens een verkruimelde geitenkaas. Overgiet met een dressinkje van olijfolie, mosterd, p+z, beetje azijn....en smullen maar!

On top...

                                                             Need I more to say?

Champignons?

Eergisteren schreef ik dat de herfst zichtbaar aan het worden is en vandaag zag ik een groepje paddestoelen achter de schuur waar ik zeker van weet dat ze er twee dagen gelden nog niet stonden...wat groeien die dingen hard!!

Over champignons gesproken...hier is dat de verzamelnaam voor alle paddestoelen. In oktober gaan we ze weer zoeken en dat zijn dan voornamelijk cèpes (eekhoorntjesbrood) en pieds de moutons (heten in NL ook zo). Wie cantharellen vindt mag van geluk spreken...Maar cèpes kun je hier plukken in kilo's tegelijk. Meestal zijn ze heel groot dus dat gaat snel. Zelf vind ik pieds de moutons een veel fijnere smaak hebben, maar die zijn dan ook moeilijker te vinden. Jean-Marc - bij wie we ons haardhout kopen - kent de goede plekken in het bos van Bellême en wijst die 'bij benadering' aan. We hebben ons laten vertellen dat dat bijzonder is, omdat ze dat meestal niet willen verklappen. Veel hebben we er daar niet gevonden dus of het waar is...? In de kookweek van oktober gaan we weer champignons plukken en gezamenlijk klaarmaken. Ik maak nu alvast een speurtocht naar nieuwe recepten met de verschillende paddestoelen...om in de stemming te komen! En ga morgen bij het postkantoor een gratis paddestoelenwijzer halen, zodat ik ze nog beter kan herkennen. Overigens kun je met je buit paddestoelen naar elke apotheker in het dorp om ze te laten checken op eetbaarheid...dus mis kan het niet gaan!

Salut zwaluwen en zomer!

Gisteren zagen we vroeg in de ochtend een grote zwerm boerenzwaluwen boven het huis cirkelen. Ze maakten de indruk dat ze zich aan het verzamelen waren voor de grote reis zuidwaarts. Als er nog eentje in onze schuur was achtergebleven, moest ie nu wel héél snel inpakken en wegwezen... Nog even een kleine pauze op de telefoondraden en dan klaar voor vertrek!

Een mooi gezicht die vogeltrek en tegelijkertijd zó de opmaat voor de herfst. Alhoewel het hier nog heel behaaglijk is qua temperatuur en ook zonnig (vandaag buiten gelunched en gegeten) gaat de wingerd toch langzaam richting rood en zien we meer bessen dan bloemen in de tuin. We snoeien nog veel fruitboom-uitlopers bij, eten een van de laatste slakropjes uit de tuin, hebben nog snel wat aardbeiplanten voor volgend jaar in de aarde gezet... kortom toch wel beetje afscheid van de zomer.

Appelig...

Toen ik met mijn vader - die hier nu is - een rondje door de tuin maakte, zag ik dat de appelbomen wel héél zwaar 'overhingen' met appels. Ook alle (te) lange takken hingen vol. Niet onverwacht natuurlijk na het mooie voorjaar met zijn uitbundige bloesems! In de boomgaarden om ons heen zag ik al dat de boeren met stokken de volle takken ondersteunden tot er geoogst kan worden...

Voor het zover is nog even aan het werk in de boomgaard: ik heb de lange takken zonder appels (en ook sommigen mét) gesnoeid, zodat ik er weer een beetje onderdoor kan kijken en lopen. Onder de boom lag het al vol met afgevallen appels maar nu - door het aanraken met snoeien - lag het helemaal vol, mooi vers en aangedaan en verrot door elkaar.
Ik heb in ieder geval één grote mand vol geraapt met goede appels om te verwerken en de rest is voor de wespen en mag vervolgens de grond onder de boom gaan verrijken.
Het verwerken ging als volgt: wassen, rotte plekjes eruit, in stukken (checken op wormen) en vervolgens de extracteur in. In principe kunnen de wormen mee de pan in, maar dat is me toch te landelijk...

De extracteur is het apparaat rechts hiernaast, waar in de onderste pan water kookt en via stoom appelsap (2e pan) uit de appelstukjes (3e pan)stoomt. Het gewonnen appelsap stroomt - gepasteuriseerd door de hitte - door een slangetje de fles in. De drie flessen zijn alledrie verschillend van kleur en dus zoetheid, leuk!
Wat achterblijft is appelpulp - die ik via een passeerzeef ontdoe van schil en klokhuizen en -waarvan ik met toevoeging van water, suiker en kaneel nog heerlijke appelmoes maak. Rond 17 uur ben ik begonnen, 21 uur waste ik - behoorlijk appelig - de laatste pan af.
11 potten appelmoes rijker (wintervoorraad geheel op peil) en al 3 flessen zelfgeperst appelsap. Het viel me nog tegen hoe lang het duurt en hoe weinig appelsap er via deze manier uit de appels komt. Doe ik nooit meer. Professioneel laten persen is dus verreweg de beste methode!
Ik kijk hier zo blij omdat ik na 15 kg schoonmaken met het allerlaatste vergiet gesneden appels sta...

En wat vanmiddag nog op de grond onder de appelboom lag heb ik getransformeerd tot voedsel wat nu in de koel - en voorraadkast staat. Daar ben ik trots op! Je kunt hier met recht van de grond eten en de herfst mag komen! Alhoewel het hier gisteren nog zomers warm was in de tuin, heerlijk!

Stormschade te gelde gemaakt

Ook hier in de afgelopen weken fors onweer en storm gehad en dus afgerukte takken. Ik had er die nacht wel zorgen van want we hadden een stel kampeerders en die zag ik in mijn verbeelding ‘opstijgen’...wat gelukkig niet gebeurd is.

Het is nog geen automatisme geworden voor ons om dan zo’n volgende dag de bomen te inspecteren...Vaak komen we er dan later bij toeval achter en heeft de desbetreffende boom een grote wond opgelopen, waardoor hij kwetsbaar wordt voor ziektes. Tot nu toe hebben we geluk gehad en heelde de bomen zichzelf, met als enig overblijfsel een misvorming. Nu waren we er op tijd bij omdat het zo in het zicht hing. Het ging om een forse tak van de grauwe abeel, althans dat vermoeden hebben we na een speurtocht op internet en in de verschillende boeken.

De tak is nu mooi recht afgezaagd, zodat de wond beter geneest, en de rest verwerkt tot brandhout voor over 2 jaar.

Je ziet, er is hier altijd werk in en om het huis...