Mon petit coin...

Afgelopen dagen ben ik druk geweest mijn eigen hoekje in de woonkamer te creëren. De tijd dat ik het heerlijk vond om overal met mijn laptop neer te strijken lijkt een beetje voorbij... In dit grote huis heb ik behoefte aan een plekje, vooral een eigen tafeltje met eigen dingen erop, waar ik naar buiten kan turen en kan denken en schrijven. Of zoals nu even een blogverhaaltje kan schrijven. Mijn tafeltje heeft een verhaal... Pappalief kwam met een massief grenen salontafel op de proppen, die hij langs de weg had zien staan. Timmerman als hij is, gaat het hem vreselijk aan het hart als mensen dat wegdoen. Hij vroeg me wat ik ervan vond... "en anders kan hij altijd nog in de kachel"! Mijn oude vadertje was er bijna mee gevallen, zo dik en zwaar was de tafel! We hebben hem meegenomen naar Frankrijk en Ton heeft er hier de lage poten afgeschroefd en hogere bolpoten onder gezet, die ik jaren geleden óók langs de weg had zien staan en meegenomen heb. Want ik had hier toen een hele boerderij te vullen dus alles wat me geschikt leek en op te knappen was (hobby) nam ik mee. Tsja, de appel valt niet ver van de boom! Vervolgens ben ik aan de slag gegaan en heb ik het dikke blad zeer grondig geschuurd 
(er stonden o.a. namen in gekrast) en de poten zwart gespoten. Daarna kwam het leukste werkje: het blad in de antiekwas zetten. Dat moet met staalwol ingewreven worden (huh), had ik nog nooit gedaan, maar met goed resultaat. Daarna vier uurtjes geduld hebben en dan pas uitwrijven. Ondertussen heb ik mijn hoekje schoongemaakt, ramen gelapt en tada...! Al met al is het heel erg naar mijn zin geworden en zit ik hier te schrijven op mijn super wasgladde tafeltje, omringd door de heerlijke geur van ciré des abeilles (bijenwas). Vele malen beter dan een verflucht. Poes Jut had de stoel inmiddels in beslag genomen en zit nu - terwijl ik schrijf - op het hoekje van de tafel. Ja, zij houdt ook wel van zo'n lekker rustig plekje...en mét haar is het veel gezelliger. Wat wil een mens nog meer? Helemaal gelukkig!